| 1 | Sonur mín! Hevur tú gingið í ábyrgd fyri næsta tín, hevur tú givið handtak fyri annan mann, |
|
| 2 | hevur tú latið teg bundið við orðum muns tíns, hevur tú latið teg fangað við orðum muns tíns, |
|
| 3 | so ger meðni hetta, sonur mín, og bjarga tær, síðani tú ert komin í hendur næsta tíns: Far og kasta teg niður fyri næsta tínum, gakk á hann, |
|
| 4 | unn ikki eygum tínum svøvn, ikki eygnalokum tínum blund, |
|
| 5 | bjarga tær sum skógargeit úr snerruni, sum fugli úr hond fuglamansins! |
|
| 6 | Far til meyruna, letingi, hygg, hvussu hon ber seg at, og verð vísur! |
|
| 7 | Hon hevur hvørki høvdinga, fúta ella harra, |
|
| 8 | og kortini ger hon um summarið føði sína til, sankar um heystið mat sín. |
|
| 9 | Hvussu leingi ætlar tú at liggja, letingi, nær fert tú at reisast av svøvni? |
|
| 10 | [Tú sigur:] "Sova eina løtu enn, dúra eina løtu, halda saman hendur og hvíla eina løtu!" |
|
| 11 | - Sum ránsmaður kemur tá armóðin á teg, neyðin sum vápnaður maður! |
|
| 12 | Níðingur, illgerðarmaður er tann, ið gongur um við sviki í munni, |
|
| 13 | sum blunkar við eyganum, talar við fótinum og ger tekin við fingrunum; |
|
| 14 | svik hevur slíkur í hjartanum, altíð upphugsar hann ilt í hjartanum og voldir trætur. |
|
| 15 | Vanlukkan skal tí koma brádliga á hann; snøggliga verður hann ógrøðandi sundursoraður. |
|
| 16 | Seks eru, sum HARRIN hatar, sjey eru sál Hansara andstygd: |
|
| 17 | Stolt eygu, følsk tunga, hendur, ið úthella sakleyst blóð, |
|
| 18 | hjarta, sum smíðar saman ónd ráð, føtur, sum eru kvikir til tað, ið ilt er, |
|
| 19 | tann, ið talar lygn og vitnar rangt, og tann, ið setur split millum brøður. |
|
| 20 | Sonur mín! Goym boð faðirs tíns, og vraka ikki tað, ið móðir tín lærir teg! |
|
| 21 | Bind tær tað altíð at hjarta, knýt tær tað fast um hálsin! |
|
| 22 | Tað skal leiða teg, táið tú gongur, halda vakt yvir tær, táið tú liggur, og tala við teg, táið tú vaknar. |
|
| 23 | Tí boðið er lykt, læran ljós, og revsandi áminningar eru vegur lívsins. |
|
| 24 | Tey varða teg fyri óndum kvinnum, fyri hálu tungu konu annars mans. |
|
| 25 | - Tráa ikki í hjarta tínum eftir vakurleika hennara, lat hana ikki fanga teg við eygnakøstum sínum! |
|
| 26 | Tí skøkjan armar mann út líka til síðstu breyðflís, og kona annars mans fangar dýrabara sál. |
|
| 27 | Man nakar fáa borið eld í barminum, uttan at klæði hansara brennast! |
|
| 28 | Man nakar fáa gingið á glóðum og brenna ikki føturnar! |
|
| 29 | - Og so verður við honum, ið fer inn til konu næsta síns; eingin, ið nemur hana, sleppur undan revsing. |
|
| 30 | Verður tjóvurin ikki vanvirdur, táið hann stjelur, um tað so er fyri at stilla svongd sína! |
|
| 31 | Og verður hann tikin, má hann bøta sjeyfalt; alt hann eigur í húsinum, noyðist hann at lata. |
|
| 32 | Tann, ið drívur hor við konu, er vitleysur; eingin ger slíkt uttan tann, ið vil forkoma sær sjálvum. |
|
| 33 | Høgg og skomm, tað er tað, ið hann vinnur, og vanæra hansara verður aldri útstrikað. |
|
| 34 | Tí illur verður maðurin um, at tú hevur gingið honum ov nær, og hann sparir ikki hevndardagin; |
|
| 35 | líka leggur hann í bøtur, og hann blíðkast ikki, um tú so býður honum stórar gávur. |
|
|
