| 1 | Táið Saul var deyður, og Dávid var komin aftur, eftir at hann hevði vunnið sigur á Amalekitum, steðgaði Dávid tveir dagar í Ziklag. |
|
| 2 | Tá kom triðja dagin maður úr herinum, frá Saul, við klæðunum skræddum og mold á høvdinum; táið hann kom til Dávid, kastaði hann seg til jarðar fyri honum. |
|
| 3 | Dávid spurdi hann: "Hvaðani kemur tú?" Hann svaraði: "Eg eri flýddur úr heri Ísraels." |
|
| 4 | Dávid segði við hann: "Hvussu hevur gingist? Sig mær tað!" Hann svaraði: "Fólkið flýddi úr bardaganum; nógvir av fólkinum eru falnir og deyðir; eisini Saul og Jónatan, sonur hansara, eru deyðir." |
|
| 5 | Tá segði Dávid við hin unga mannin, ið bar honum hesi tíðindi: "Hvussu veitst tú, at Saul og Jónatan, sonur hansara, eru deyðir?" |
|
| 6 | Hin ungi maðurin, ið hevði borið honum tíðindini, svaraði: "Tað bar so á, at eg kom niðan á Gilboafjall, og har fekk eg at síggja Saul, ið stóð fram á spjót sítt; vagnarnir og hestmenninir herjaðu harðliga á hann. |
|
| 7 | Táið hann nú vendi sær á og fekk at síggja meg, rópti hann meg, og eg svaraði: "Her eri eg!" |
|
| 8 | Hann spurdi: "Hvør ert tú?" Eg svaraði: "Eg eri Amalekitur." |
|
| 9 | Tá segði hann við meg: "Kom higar og gev mær deyðastingin! Tí eg havi fingið krampa, og lívsmegin er tó øll í mær enn." |
|
| 10 | Eg fór tá yvir til hansara og gav honum deyðastingin; tí eg sá, at hann kom ikki at liva, táið hann var dottin. So tók eg kongaprýðið, ið hann hevði á høvdinum, og ringin, ið hann hevði um armin, og hevði tey við higar til harra mín." |
|
| 11 | Tá treiv Dávid í klæði síni og skræddi tey, og sama gjørdu allir menninir, ið hjá honum vóru. |
|
| 12 | Og líka til kvølds syrgdu, grótu og fastaðu teir um Saul og Jónatan, son hansara, og um fólk HARRANS og hús Ísraels, at teir vóru falnir fyri svørði. |
|
| 13 | Síðani segði Dávid við hin unga mannin, ið hevði borið honum tíðindini: "Hvaðani ert tú?" Hann svaraði: "Eg eri sonur ein Amalekit, ið er fluttur inn higar." |
|
| 14 | Dávid segði við hann: "Ræddist tú kortini ikki at leggja hond á hin salvaða HARRANS og drepa hann?" |
|
| 15 | - So rópti Dávid ein av monnum sínum og segði: "Kom higar og høgg hann niður!" Og hann drap hann. |
|
| 16 | Dávid segði við hann: "Blóð títt komi yvir títt egna høvd! Tí tín egni muður vitnaði móti tær, táið tú segði: "Eg havi dripið hin salvaða HARRANS."" |
|
| 17 | Dávid sang henda sorgarsong um Saul og Jónatan, son hansara, |
|
| 18 | og gav tað boð, at Judasynir skuldu læra "Bogan" - hann er uppskrivaður í "Bók hinna sannhjartaðu" -: |
|
| 19 | "Prýði títt, Ísrael, liggur dripið á heyggjum tínum - á, at hetjurnar skuldu falla! |
|
| 20 | Sigið ikki frá tí í Gat, kunngerið tað ikki á gøtunum í Askalon - so ikki Filistaradøturnar fara at frøast, døtur hinna óumskornu at rópa av gleði! |
|
| 21 | Gilboafjøll! Ei falli døgg, og ei regn á tykkum, ei veri har markir, sum bera offurgávur! Tí har vórðu skjøldir kappanna vanærdir, skjøldur Sauls - ikki salvaður við olju. |
|
| 22 | Frá blóði falna, frá fiti kappanna veik bogi Jónatans ikki; aldri kom svørð Sauls ómettað aftur. |
|
| 23 | Saul og Jónatan, elskuligir og mildir í lívinum, skiltust ikki heldur í deyðanum; kvikari vóru teir enn ørnir, sterkari enn leyvur. |
|
| 24 | Á døtur Ísraels! Grátið um Saul, sum klæddi tykkum fagurt í purpur, og sum setti gullstás á klæði tykkara! |
|
| 25 | Á, at hetjurnar skuldu falla í stríðnum! Dripin liggur Jónatan á hæddum tínum! |
|
| 26 | Sárliga syrgi eg teg, bróðir mín Jónatan! Tú vart mær hjartans kærur; kærleiki tín var mær undurfullur, meiri enn kvinnukærleiki. |
|
| 27 | - Á, at hetjurnar skuldu falla, hervápnini ganga til grundar!" |
|
|
