| 1 | Dávid kannaði nú fólkið, ið við honum var, og setti høvuðsmenn yvir teir, summar yvir 1000 og summar yvir 100. |
|
| 2 | Síðani læt Dávid fólkið halda avstað; ein triðingur var undir Jóab, ein triðingur undir Abisai, syni Zeruju, bróður Jóab, og ein triðingur undir Ittai Gatiti. Og kongurin segði við fólkið: "Eg komi sjálvur við í bardagan!" |
|
| 3 | Men teir svaraðu: "Tú mást ikki koma við! Tí um vit halda undan, leggur eingin okkum til merkis, ja, um so helvtin av okkum fellur, leggur eingin okkum til merkis; men tú ert líka mikið sum 10 000 av okkum; tað er tí best, at tú heldur teg til reiðar at koma okkum til hjálpar úr býnum." |
|
| 4 | Kongurin svaraði: "Eg skal gera, sum tit halda vera beinast." So fór kongurin og stóð øðrumegin portrið, meðan alt fólkið helt avstað í flokkum, 100 og 1000. |
|
| 5 | Men hetta boð gav kongurin Jóab, Abisai og Ittai: "Farið nú við eirindum við hinum unga manninum - við Absalom!" - Alt fólkið hoyrdi, at kongurin gav øllum høvuðsmonnunum hetta boð viðvíkjandi Absalom. |
|
| 6 | Síðani helt alt fólkið avstað í bardaga við Ísrael, og bardagin kom at standa í Efra’imsskógi. |
|
| 7 | Har tapti herur Ísraels fyri monnum Dávids, og stórt mannafall varð tann dagin - 20 000 mans fullu. |
|
| 8 | Bardagin breiddi seg út um alt landið har rundanum, og skógurin gjørdi henda dag enda á fleiri monnum, enn svørðið. |
|
| 9 | Absalom kom beint ímóti nøkrum av monnum Dávids; hann reið á múldýri sínum, og múldýrið kom inn undir hinar tøttu greinar á eini stórari eik, so at høvd hansara kom fast í eikina, og hann varð hangandi millum himmal og jørð - tí múldýrið, ið hann sat á, rann burt. |
|
| 10 | Hetta fekk ein maður at síggja, og hann segði Jóab frá tí: "Eg sá Absalom hanga í eikini har yviri!" |
|
| 11 | Tá segði Jóab við mannin, ið bar honum hesi tíðindi: "Táið tú sást tað, hví slóst tú hann tá ikki til jarðar við tað sama? So hevði eg skyldað at givið tær tíggju seklar av silvuri og belti!" |
|
| 12 | Men maðurin svaraði Jóab: "Um eg so fekk túsund seklar av silvuri vigaðar upp í hendurnar, so hevði eg ikki rætt út hondina móti syni kongs; vit hoyrdu jú allir, at kongur gav tær og Abisai og Ittai hetta boð: "Verið varnir við hinum unga manninum, Absalom, hvørjir tit so eru!" |
|
| 13 | Og hevði eg farið fram við svikum móti lívi hansara - einki dylst jú fyri kongi, og mestur hevði tú hildið teg uttanfyri!" |
|
| 14 | Tá segði Jóab: "Eg kann ikki standa her hjá tær og spilla tíðina!" Og hann tók trý kastispjót í hondina og rendi tey í hjarta Absaloms, meðan hann enn hekk og livdi millum greinarnar á eikini. |
|
| 15 | Síðani stigu tíggju ungir menn fram - vápnasveinar Jóabs - og góvu Absalom deyðasting. |
|
| 16 | Nú læt Jóab blása í hornið, og fólkið gavst at jagstra Ísrael; tí Jóab helt fólkinum aftur. |
|
| 17 | So tóku teir Absalom, kastaðu hann í eina stóra grøv í skóginum og laðaðu stóra grótrúgvu yvir honum. Men alt Ísrael flýddi, hvør heim til sín. |
|
| 18 | Absalom hevði, meðan hann livdi, latið reisa sær merkissteinin, ið stendur í Kongsdali; tí hann segði: "Eg eigi ongan son, ið kann halda uppi minninum um navn mítt." Hann hevði givið merkissteininum navn eftir sær sjálvum, og hann verður enn í dag róptur Absalomsvarði. |
|
| 19 | Ahima’az, sonur Zadok, segði nú við Jóab: "Loyv mær at leypa avstað til kong við gleðiboðunum, at HARRIN hevur dømt hann frían av hondum fígginda hansara!" |
|
| 20 | Men Jóab svaraði honum: "Ikki verður tú í dag maður við gleðiboðum! Tú kanst koma við gleðiboðum ein annan dag, men í dag hevði tú ongum gleðiboðum komið við, við tað at sonur kong er deyður." |
|
| 21 | So segði Jóab við Etioparan: "Far og sig kongi tað, ið tú hevur sæð!" Etioparin kastaði seg til jarðar fyri Jóab og leyp avstað. |
|
| 22 | Men Ahima’az, sonur Zadok, tók uppaftur til orða og segði við Jóab: "Gangi, sum tað vil! Loyv mær við at leypa avstað aftan á Etioparanum!" Jóab segði: "Hví vilt tú endiliga tað, sonur mín? Tú hevur jú eingi gleðiboð, sum tú kundi fingið løn fyri." |
|
| 23 | Hann svaraði: "Gangi, sum tað vil! Eg leypi avstað!" Tá segði hann við hann: "So leyp, meðni!" Og Ahima’az leyp avstað vegin um Jordanslættan og rann fram um Etioparan. |
|
| 24 | Dávid sat júst millum bæði portrini. Og vaktarin fór upp á takið yvir portrinum, yvir á múrin, og hugdi út. Tá sá hann mann, ið kom rennandi einsamallur. |
|
| 25 | Vaktarin rópti og segði konginum frá tí. Tá segði kongurin: "Er hann einsamallur, so eru gleðiboð í munni hansara!" Og hann nærkaðist í hvørjum. |
|
| 26 | Tá sá vaktarin annan mann koma rennandi, og vaktarin rópti niður í portrið: "Nú kemur aftur maður rennandi einsamallur!" Kongurin segði: "Eisini hann kemur við gleðiboðum!" |
|
| 27 | Vaktarin segði: "Hin fyrri rennur so, at tað kundi verið Ahima’az, sonur Zadok." Tá segði kongurin: "Tað er góður maður; hann kemur við góðum boðum!" |
|
| 28 | Ahima’az rópti til kongin: "Friður!" Og hann kastaði seg á andlitið til jarðar fyri konginum og segði: "Lovaður veri HARRIN Gud tín, sum hevur givið í hendur tínar menninar, sum lyftu hondini móti harra mínum konginum!" |
|
| 29 | Kongurin spurdi: "Veit hinum unga manninum Absalom væl við?" Ahima’az svaraði: "Har var slík mannatrongd, táið Jóab sendi hin tænara kongsins og meg, tænara tín, avstað; men eg veit ikki, hvat ið áfatt var." |
|
| 30 | Kongurin segði: "Far burturfrá og statt har!" Og hann fór burturfrá og varð standandi. |
|
| 31 | Í tí sama kom Etioparin, og hann segði: "Boð eru til harra mín kongin: HARRIN hevur í dag dømt teg frían av hondum alra teirra manna, ið hava reist seg móti tær!" |
|
| 32 | Kongurin spurdi Etioparan: "Veit hinum unga manninum Absalom væl við?" Etioparin svaraði: "Gangist øllum óvinum harra míns kongsins og øllum, ið reisa seg móti tær og ætla at gera tær ilt, sum hinum unga manni gekst!" |
|
| 33 | Tá varð kongurin ógvuliga illa við. Hann fór upp í stovuna á takinum yvir portrinum og græt; og sum hann gekk, segði hann so: "Sonur mín Absalom! Sonur mín, sonur mín Absalom! Á, hevði eg verið deyður í staðin fyri teg! Absalom, sonur mín, sonur mín!" |
|
|
