1 | Dávid sang HARRANUM henda song, tann dag ið HARRIN hevði bjargað honum úr hondum alra fígginda hansara og Sauls. |
|
2 | Hann sang: "HARRIN er klettur mín, borg mín, hjálparmaður mín, |
|
3 | Gud mín, fjall mítt, sum eg søki mær skjól hjá, skjøldur mín, frelsuhorn mítt, vernd mín, lívd mín, frelsari mín - frá yvirgangi frelsir Tú meg! |
|
4 | Eg ákalli HARRAN, hin hálovaða, og verði frelstur frá fíggindum mínum! |
|
5 | Brot deyðans vóru rundan um meg, streymar oyðingarinnar ræddu meg, |
|
6 | tog deyðaríkisins vóru rubbað um meg, í snerrum deyðans varð eg fastur. |
|
7 | Men í neyð míni ákallaði eg HARRAN og rópti til Gud mín; Hann hoyrdi í templi Sínum rødd mína, og róp mítt kom fyri oyru Hansara. |
|
8 | Tá nøtraði jørðin og skalv, grundvøllir himmalsins ristust, teir skakaðust - tí vreiði Hansara tendraðist. |
|
9 | Roykur gekk út úr nøs Hansara, oyðandi eldur úr munni Hansara, gløður brendu út úr Honum. |
|
10 | Hann lækkaði Himmalin og kom niður, myrkur var undir fótum Hansara; |
|
11 | borin av kerúbum fleyg Hann, læt Seg síggja á veingjum vindsins; |
|
12 | myrkur setti Hann rundan um Seg sum bústað, myrk vøtn, tjúkk skýggj. |
|
13 | Úr ljómanum fyri andliti Hansara brendu eldsgløður. |
|
14 | HARRIN tornaði av himli, hin Hægsti læt rødd Sína ljóða. |
|
15 | Hann skeyt pílar og spjaddi teir, snarljós og loypti ræðslu á teir. |
|
16 | Tá kom botnur havsins undan, grundvøllir jarðarinnar lógu berir - fyri hóttan HARRANS, fyri vreiðiblástri Hansara. |
|
17 | Hann rætti hondina av hæddini og tók meg, dró meg upp úr hinum stóru vøtnum, |
|
18 | bjargaði mær undan sterka fígginda mínum, undan teimum, ið hataðu meg - teir vóru mær ov sterkir. |
|
19 | Teir lupu á meg vanlukkudag mín, men HARRIN styðjaði meg. |
|
20 | Hann leiddi meg út, hagar sum rúmt var, Hann frelsti meg, tí Hann hevði yndi til mín. |
|
21 | HARRIN gjørdi við meg eftir rættvísi míni, Hann lønti mær, aftur fyri at hendur mínar vóru reinar. |
|
22 | Tí eg helt meg til vegir HARRANS og fall ikki í óndskapi frá Gudi mínum; |
|
23 | øll boð Hansara hevði eg fyri eyga, frá lóg Hansara veik eg ikki; |
|
24 | ólastandi var eg fyri Honum og varðaði meg væl fyri synd míni. |
|
25 | Og HARRIN lønti mær eftir rættvísi míni; Hann hevði fyri eyga, at eg var reinur. |
|
26 | Tú vísir Teg góðan móti hinum góða, rættsintan móti hinum rættvísa kappanum; |
|
27 | Tú vísir Teg reinan móti hinum reina og rangvørgan móti hinum rangvørga. |
|
28 | Tú veitir hinum ørmu frelsu; men eygu Tíni eru móti hinum hástóru; tey eyðmýkir Tú! |
|
29 | Ja, Tú ert ljós mítt, HARRI, og HARRIN ger myrkur mítt ljóst! |
|
30 | Tí við Tær haldi eg á fíggindaskarar, við Gudi mínum leypi eg um múrar. |
|
31 | Vegur Guds er fullkomin, orð HARRANS er reint, Hann er øllum teimum ein skjøldur, sum søkja sær skjól hjá Honum. |
|
32 | Ja, hvør er Gud uttan HARRIN, hvør er klettur uttan Gud okkara! |
|
33 | Gud, Hann er sterka vernd mín, Hann leiðir hin ólastandi á vegi hansara; |
|
34 | Hann gevur honum føtur sum hindanna og letur meg standa á hæddum mínum; |
|
35 | Hann venur hendur mínar til hernað, so armar mínir spenna koparbogan! |
|
36 | Tú gevur mær frelsu Tína til skjøld, lítillæti Títt ger meg stóran. |
|
37 | Tú gert tað rúmt hjá mær at stíga, øklar mínir riða ikki. |
|
38 | Eg skal leggja eftir fíggindum mínum og týna teir, eg vendi ikki við aftur, fyrrenn eg havi gjørt enda á teimum. |
|
39 | Eg geri enda á teimum og slái teir niður, so teir fáa ikki reist seg, men liggja falnir undir fótum mínum. |
|
40 | Tú gyrðir meg við styrki til bardaga, boyggir mótstøðumenn mínar undir meg. |
|
41 | Tú letur fíggindar mínar flýggja fyri mær; eg oyði teir, ið hata meg. |
|
42 | Teir hyggja rundan um seg, men eingin hjálpir - eftir HARRANUM, men Hann svarar teimum ikki. |
|
43 | Eg mylji teir sundur sum dustið á jørðini, eg sori teir sundur, traðki teir niður sum skarn á vegnum. |
|
44 | Tú frelsir meg frá ófriði fólks míns, varðar meg til at vera høvd heidninganna; fólkasløg, sum eg kenni ikki, tæna mær. |
|
45 | Fremmand krúpa fyri mær; bert tey frætta um meg, verða tey mær lýðin; |
|
46 | fremmand følna burtur og fara skelvandi út úr borgum sínum. |
|
47 | HARRIN livir, hálovaður er klettur mín, høgt situr Gud, frelsuklettur mín, |
|
48 | tann Gud, sum gevur mær hevnd og leggur fólkasløg undir meg, |
|
49 | leiðir meg út frá fíggindum mínum! Tú lyftir meg høgt yvir teir, sum standa mær ímóti, bjargar mær undan yvirgangskroppum. |
|
50 | Tí prísi eg Tær millum fólkasløg, HARRI, og lovsyngi navni Tínum, |
|
51 | Tú, sum gevur kongi Tínum stóran sigur og vísir hinum salvaða Tínum náði, Dávidi og ætt hansara, í allar ævir!" |
|
|