| 1 | Eftir hetta kom ein høgtíð Jødanna, og Jesus fór niðan til Jerúsalem. |
|
| 2 | Við Seyðaportur í Jerúsalem er hylur, sum á hebraiskum eitur Betesda og hevur fimm súlugongir. |
|
| 3 | Í teimum lá mongd av sjúkum: Blind, lamin, visin, (sum bíðaðu eftir, at vatnið skuldi órógvast. |
|
| 4 | Tí av og á fór eingil niður í hylin og órógvaði vatnið; tann, ið tá fyrstur fór niður í vatnið, eftir at tað var órógvað, varð frískur, hvørja sjúku hann so hevði.) |
|
| 5 | Nú var har maður, sum hevði verið sjúkur í 38 ár. |
|
| 6 | Táið Jesus sá hann liggja har, og vitsti, at hann longu hevði ligið sjúkur í langa tíð, segði Hann við hann: "Vilt tú verða frískur?" |
|
| 7 | Hin sjúki svaraði Honum: "Harri, eg havi ongan, sum kann fáa meg niður í hylin, táið vatnið verður órógvað; og táið eg komi, fer eitt annað niðurí undan mær!" |
|
| 8 | Jesus segði við hann: "Reis teg, tak song tína og gakk!" |
|
| 9 | Alt fyri eitt varð maðurin frískur, og hann tók song sína og gekk. Men hesin dagur var sabbatur. |
|
| 10 | Jødarnir søgdu tí við hann, ið grøddur var: "Tað er sabbatur - tað er tær ikki loyviligt at bera songina!" |
|
| 11 | Hann svaraði teimum: "Hann, sum gjørdi meg frískan, segði við meg: "Tak song tína og gakk!"" |
|
| 12 | Teir spurdu hann: "Hvør var tann maður, sum segði við teg: "Tak song tína og gakk"?" |
|
| 13 | Men hann, ið grøddur var, vitsti ikki, hvør tað var; tí Jesus hevði slept Sær burtur, við tað at har var nógv fólk. |
|
| 14 | Seinni hitti Jesus hann í templinum, og Hann segði við hann: "Tú ert vorðin frískur; synda ikki longur, so ikki okkurt verri kemur á teg!" |
|
| 15 | Maðurin fór nú avstað og segði Jødunum, at tað var Jesus, sum hevði gjørt hann frískan. |
|
| 16 | Tí lógu Jødarnir eftir Jesusi - tí Hann hevði gjørt hetta sabbat. |
|
| 17 | Men Jesus svaraði teimum: "Faðir Mín arbeiðir líka til nú; Eg arbeiði við." |
|
| 18 | Tí lógu Jødarnir Honum enn meiri eftir lívinum, tí Hann ikki bert breyt sabbatin, men eisini kallaði Gud Faðir Sín og gjørdi Seg sjálvan Gudi líkan. |
|
| 19 | Jesus tók tí til orða og segði við teir: "Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tykkum: Sonurin kann einki gera av Sær sjálvum, men bert tað, ið Hann sær Faðirin gera; tí tað, sum Hann ger, ger Sonurin somuleiðis. |
|
| 20 | Tí Faðirin elskar Sonin og vísir Honum alt, ið Hann sjálvur ger; og Hann skal lata Hann síggja størri verk enn hesi, so tit skulu undrast. |
|
| 21 | Tí eins og Faðirin reisir upp deyð og ger livandi, so ger eisini Sonurin livandi, hvønn Hann vil. |
|
| 22 | Faðirin dømir heldur ikki nakran, men hevur givið Syninum allan dómin, |
|
| 23 | fyri at øll skulu æra Sonin, eins og tey æra Faðirin. Tann, ið ikki ærir Sonin, ærir ikki Faðirin, sum hevur sent Hann. |
|
| 24 | Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tykkum: Tann, sum hoyrir orð Mítt og trýr Honum, ið sendi Meg, hevur ævigt lív og kemur ikki til dóm, men er farin yvirum frá deyða til lív. |
|
| 25 | Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tykkum: Tann tími kemur - og hann er nú - táið hini deyðu skulu hoyra rødd Guds Sonar, og tey, sum hoyra hana, skulu liva. |
|
| 26 | Tí eins og Faðirin hevur lív í Sær sjálvum, so hevur Hann eisini givið Syninum at hava lív í Sær sjálvum. |
|
| 27 | Og Hann hevur givið Honum vald at halda dóm, við tað at Hann er Menniskjasonur. |
|
| 28 | Undrist ikki á hetta! Tí tann tími kemur, táið øll tey, sum eru í grøvunum, skulu hoyra rødd Hansara. |
|
| 29 | Og tey skulu koma fram; tey, sum hava gjørt gott, skulu rísa upp til lív, og tey, sum hava gjørt ónt, skulu rísa upp til dóm. |
|
| 30 | Eg kann einki gera av Mær sjálvum; so sum Eg hoyri, dømi Eg; og dómur Mín er rættvísur, tí Eg søki ikki vilja Mín, men vilja Hansara, sum sendi Meg. |
|
| 31 | Vitni Eg um Meg sjálvan, er vitnisburður Mín ikki sannur. |
|
| 32 | Ein annar er, sum vitnar um Meg, og Eg veit, at vitnisburðurin, ið Hann vitnar um Meg, er sannur. |
|
| 33 | Tit hava sent boð til Jóhannes, og hann hevur givið sannleikanum vitnisburð. |
|
| 34 | Tó, Eg taki ikki vitnisburð frá menniskja, men Eg sigi hetta, fyri at tit skulu verða frelst. |
|
| 35 | Hann var hitt brennandi og skínandi ljós, og stutta tíð vildu tit gleðast í ljósi hansara. |
|
| 36 | Men Eg havi tann vitnisburð, sum er størri enn tann, ið Jóhannes bar; tí verkini, ið Faðirin hevur givið Mær at fullføra - júst hesi verk, ið Eg geri - vitna um Meg, at Faðirin hevur sent Meg. |
|
| 37 | Faðirin, sum sendi Meg, hevur vitnað um Meg; tit hava aldri hoyrt rødd Hansara, ei heldur sæð, hvussu Hann sær út. |
|
| 38 | Og orð Hansara hava tit ikki verandi í tykkum; tí Honum, sum Hann hevur sent, trúgva tit ikki. |
|
| 39 | Tit rannsaka skriftirnar, tí tit hugsa, at tit hava ævigt lív í teimum; og tað eru tær, ið vitna um Meg. |
|
| 40 | Og til Mín vilja tit ikki koma, so tit kunnu fáa lív. |
|
| 41 | Eg taki ikki við heiðuri frá menniskjum; |
|
| 42 | men Eg kenni tykkum, at tit hava ikki kærleika Guds í tykkum. |
|
| 43 | Eg eri komin í navni Faðirs Míns, og tit taka ikki ímóti Mær; kemur ein annar í sínum egna navni, honum fara tit at taka ímóti. |
|
| 44 | Hvussu kunnu tit trúgva, tit, sum taka við heiðuri hvør frá øðrum - og heiðurin, ið er frá hinum eina Gudi, søkja tit ikki! |
|
| 45 | Hugsið ikki, at Eg fari at klaga tykkum fyri Faðirinum! Ein er, sum klagar tykkum, Móses, hann, ið tit hava bygt vón tykkara á. |
|
| 46 | Tí trúðu tit Mósesi, so høvdu tit trúð Mær - tað er jú um Meg, hann hevur skrivað. |
|
| 47 | Men trúgva tit ikki skriftum hansara, hvussu skulu tit tá trúgva orðum Mínum!" |
|
|
