| 1 | Nú tók Bildad Suhitur til orða og segði: |
|
| 2 | "Hvussu leingi fert tú at tosa so? Hvussu leingi skulu orðini av munni tínum vera sum harðveður? |
|
| 3 | Man Gud boyggja rættin! Man hin Alvaldi boyggja rættferðina! |
|
| 4 | Hava synir tínir syndað móti Honum, og hevur Hann givið teir misbrotum teirra í vald, |
|
| 5 | so leita tú nú til Gud og bið hin Alvalda um náði! |
|
| 6 | Um tú ert reinur og sannhjartaður, ja, so skal Hann vakja yvir tær og endurreisa rættvísibústað tín, |
|
| 7 | og lukka tín í teirri farnu tíð skal tykjast lítil móti lukku tíni í komandi tíð - hon skal vera sára stór. |
|
| 8 | Tí spyr bert hitt farna ættarliðið, legg til merkis tað, ið fedrarnir hava granskað út |
|
| 9 | - tí vit eru síðani í gjár og vita einki, skuggi eru dagar okkara á jørðini - |
|
| 10 | teir skulu læra teg og siga tær tað og geva tær svar av hjartanum: |
|
| 11 | "Man sev vaksa, uttan bloti er! Verður størurin síður, har sum einki vatn er! |
|
| 12 | Nei, best sum hann stendur grønur - uttan at verða sligin - følnar hann, fyrrenn alt annað gras. |
|
| 13 | Soleiðis gongst øllum teimum, ið gloyma Gud, og vón hins gudleysa gleppur; |
|
| 14 | álit hansara verður kvett av; eiturfon er tað, ið hann dúvar uppá; |
|
| 15 | hann styðjar seg á hús sítt, men tað fellur; hann heldur sær við tað, men tað stendur ikki fast. |
|
| 16 | Grønur stendur hann har í sólskininum, og greinar hansara breiða seg út um garð hansara; |
|
| 17 | uttan um grótrúgvur vevjast røtur hansara, millum steinar otar hann seg fram. |
|
| 18 | Men verður hann ryktur burt úr staði sínum, so avnoktar tað hann og sigur: "Eg havi aldri sæð teg!" |
|
| 19 | Ja, tað er gleðin, ið hann hevur á vegi sínum - og úr moldini spretta aðrir upp!" |
|
| 20 | Nei, Gud vrakar ikki ein, ið ólastandi er, og Hann heldur ikki í hond illgerðarmanna! |
|
| 21 | Enn skal Hann fylla munn tín við látri, varrar tínar við gleðirópum; |
|
| 22 | teir, ið hata teg, skulu verða klæddir í skomm, og tjald hinna gudleysu skal ikki vera at finna meir." |
|
|
