| 1 | "Rópa tú bert! Man nakar svara tær! Og hvønn av hinum heiløgu ætlar tú at venda tær til? |
|
| 2 | Tí dárin verður dripin av gremju síni, og vreiði býttlingsins verður deyði hansara. |
|
| 3 | Eg sá dára festa røtur, men alt í einum mátti eg banna bústaði hansara; |
|
| 4 | hjálparleys vóru børn hansara; tey vórðu traðkað niður í portrinum, og eingin frelsti tey; |
|
| 5 | grøði hansara át hvør, sum svangur var; hon varð rænd burtur, um so tornastik var um hana; og snerran lúrdi eftir góðsi hansara. |
|
| 6 | Tí ikki veksur vanlukka upp úr moldini, og møði sprettur ikki upp úr jørðini; |
|
| 7 | nei, menniskjað verður føtt til møði, eins og neistarnir fúka upp í loft. |
|
| 8 | Men var tað eg, so hevði eg leitað til Gud og lagt málevni mítt fram fyri Hann - |
|
| 9 | Hann, sum ger tað, ið stórt og órannsakiligt er, óteljandi undur, |
|
| 10 | Hann, sum sendir regn yvir jørðina og letur vatn streyma niður yvir markirnar, |
|
| 11 | táið Hann vil seta tann høgt, sum lítið hevur at týða, og hjálpa hinum syrgjandi fram til frelsu, |
|
| 12 | Hann, sum letur ráð hinna snildu miseydnast, so hendur teirra fáa ikki avrikað nakað, ið verður varandi, |
|
| 13 | Hann, sum letur hinar vísu koma fastar í teirra egna klókskap og letur hinar snildu leypa framav í ráðum teirra; |
|
| 14 | mitt um dagin sløðra teir sum í myrkri, trilva um middagin, sum nátt hevði verið. |
|
| 15 | Og soleiðis frelsir Hann hin fátæka undan svørðinum, undan munni teirra og undan valdi hins sterka; |
|
| 16 | vón verður fyri hann, sum lítið hevur at týða, og óndskapurin noyðist at halda munnin saman. |
|
| 17 | Ja, sælur er tann maður, ið verður revsaður av Gudi! Vanvirð tú ikki tykt hins Alvalda! |
|
| 18 | Tí Hann særir, og Hann bindur um, Hann slær, og hendur Hansara grøða. |
|
| 19 | Seks ferðir bjargar Hann tær úr neyðini, og í teirri sjeyndu skal einki ilt nema teg. |
|
| 20 | Í hungursneyð bjargar Hann tær frá deyða og í orrustu undan valdi svørðsins. |
|
| 21 | Tú verður fjaldur fyri koyrli tungunnar, og tú skalt ikki óttast, táið oyðing kemur. |
|
| 22 | Oyðing og hungri kanst tú læa at, og villdýr jarðarinnar nýtist tær ikki at ræðast; |
|
| 23 | tí tú stendur í sáttmála við steinar markarinnar, og hini villu dýrini á markini binda frið við teg. |
|
| 24 | Og tú fært at síggja tjald títt standa trygt; tú hyggur eftir eigindómum tínum og saknar einki. |
|
| 25 | Tú fært at síggja avkom títt gerast fjølment, eftirkomarar tínir verða sum urtirnar á jørðini. |
|
| 26 | Í fullbúnari elli skalt tú fara í grøvina, eins og bundi verða borin til hús á tíma sínum. |
|
| 27 | Sært tú, hetta hava vit granskað út - so er tað! Lurta eftir tí og hugsa væl um tað!" |
|
|
