| 1 | "Sáttmála hevði eg gjørt við eygu míni, at eg skuldi onga moyggj hyggja á. |
|
| 2 | - Hvat hevði annars lutur mín verðið frá Gudi haruppi, arvurin, ið hin Alvaldi hevði givið mær av hæddini! |
|
| 3 | Rámar ikki vanlukka hin órættvísa, mótgangur tey, sum gera tað, ið ilt er! |
|
| 4 | Sær Hann ikki vegir mínar, og telur Hann ikki hvørt spor, ið eg gangi! |
|
| 5 | Havi eg gingið við lygn, og hevur fótur mín verið snarur til svik |
|
| 6 | - Gud vigi meg á rættvísivekt, og Hann skal síggja, at eg eri sakleysur! - |
|
| 7 | hava spor míni vikið av leið, og hevur hjarta mítt gingið eftir eygum mínum, ja, er plettur á hondum mínum, |
|
| 8 | so vildi eg, at annar skuldi etið tað, ið eg havi sáað, og at tað, ið eg havi plantað, skuldi verðið rykt upp við rót! |
|
| 9 | Havi eg latið kvinnu dára hjarta mítt, so at eg havi lúrt við dyr næsta míns, |
|
| 10 | so mali kona mín fyri annan, og aðrir fevni henni! |
|
| 11 | Tí slíkt er skemdarverk, tað er misgerð, ið kemur undir dóm; |
|
| 12 | tað er eldur, ið oyðir líka niður í avgrundina; hann hevði gjørt enda á øllum góðsi mínum. |
|
| 13 | Havi eg vanvirt rætt træls míns og trælkvinnu mínar, táið tey høvdu trætu við meg! |
|
| 14 | - Hvat skuldi eg tá gjørt, táið Gud reistist, og hvat skuldi eg svarað Honum, táið Hann rannsakaði! |
|
| 15 | Hevur ikki Hann, sum skapti meg í móðurlívi, skapt tey við, og hevur ikki ein og hin sami virkað okkum í móðurfangi! |
|
| 16 | Havi eg sýtt ørmum tað, ið tey bóðu, og latið eygu einkjunnar tærast burt! |
|
| 17 | Havi eg etið breyð mítt einsamallur, so hin faðirleysi fekk ikki burturav! |
|
| 18 | Nei, frá tí eg var ungur, vaks hann upp hjá mær sum hjá faðir, og frá móðurlívi havi eg leitt einkjur! |
|
| 19 | Havi eg orkað at sæð neyðardýr ganga nakið, fátækan, sum ikki átti plagg at fara í! |
|
| 20 | Á nei, lendar hansara signaðu meg, aftur fyri at hann vermdist í ullini av seyði mínum! |
|
| 21 | Havi eg lyft hondini móti hinum faðirleysa, fyri tað at eg vitsti, at eg fekk viðhald í rættinum! |
|
| 22 | - So detti øksl mín frá herðunum, og armur mín brotni úr akslarliðinum! |
|
| 23 | Nei, straff Guds fylti meg við ræðslu, móti veldi Hansara hevði eg einki verið mentur! |
|
| 24 | Havi eg sett lít mína til gullið og sagt við hitt reina gull: "Tú ert álit mítt"! |
|
| 25 | Var tað gleði mín, at ríkidømi mítt øktist, og at hond mín fekk sankað so nógv! |
|
| 26 | Táið eg sá sólljósið, hvussu tað lýsti, og mánan, hvussu skínandi hann gleið avstað, |
|
| 27 | varð tá hjarta mítt dárað í loyndum, so eg sendi teimum hondkoss! |
|
| 28 | Nei, eisini tað hevði verið misgerð, ið kom undir dóm; tí tá hevði eg avnoktað Gud á hæddini! |
|
| 29 | Havi eg glett meg, táið óvinur mín fall! Rópti eg av gleði, táið vanlukkan rámti hann! |
|
| 30 | Nei, eg gav ikki munni mínum loyvi at synda, so eg bannaði honum og ynskti honum deyðan! |
|
| 31 | Hava ikki húsfólk míni sagt: "Hvør fór svangur frá borði hansara!" |
|
| 32 | - Aldri mátti fremmandur liggja úti um náttina; eg læt dyr mínar upp fyri ferðamanninum. |
|
| 33 | Havi eg dult syndir mínar - sum fólk eru von - og loynt misgerð mína í barminum, |
|
| 34 | av tí at eg var ræddur fyri hinum stóra hópi og óttaðist fyri at verða vanvirdur av ættarfrændum, og tagdi tí og fór ikki út um dyrnar! |
|
| 35 | Á, hevði eg havt onkun, sum vildi lurtað eftir mær! Hygg, her er undirskrift mín - hin Alvaldi svari mær! Hevði eg bert havt tað, ið mótpartur mín hevur skrivað! |
|
| 36 | Sanniliga, eg skuldi tikið tað á økslina, eg skuldi fest tað á høvd mítt sum krúnu! |
|
| 37 | Eg skuldi svarað Honum fyri hvørt spor, eg havi stigið, og møtt Honum sum høvdingi! |
|
| 38 | Hevur akurland mítt verið noytt at rópa undan mær, og hava allar foyrur tess grátið - |
|
| 39 | havi eg etið grøði tess uttan viðurlag og pínt lívið úr eigarum tess, |
|
| 40 | so grógvi tornir í staðin fyri hveiti, og illgras í staðin fyri bygg!" - Her enda røður Jobs. |
|
|
