| 1 | "Andi mín er brotin, dagar mínir eru sløktir, einki uttan gravir bíða mær! |
|
| 2 | Sanniliga, spott er lutur mín, og beiskt er tað, ið eygu míni noyðast at skoða! |
|
| 3 | - Set tó pant, gakk í ábyrgd fyri meg hjá Tær sjálvum - hvør annar fer at rætta mær hondina! |
|
| 4 | Tú hevur jú stongt hjarta teirra fyri skili, tí fert Tú ikki at lata teir sigra. |
|
| 5 | Tann, ið við svikum selur vinir til rán, eygu barna hansara skulu tærast burtur. |
|
| 6 | Eg eri settur fólki til orðtak, eg eri maður, sum verður spýttur í andlitið. |
|
| 7 | Eyga mítt er dapurt av gremju, og allir limir mínir eru sum skuggi. |
|
| 8 | Rættsint stívna av ræðslu fyri slíkum, og hin sakleysi ilskast um hin vanheilaga; |
|
| 9 | men hin rættvísi heldur fast við leið sína, og tann, ið hevur reinar hendur, fær enn meiri styrki. |
|
| 10 | Men tit - komið bert aftur allir samlir! Eg finni so kortini ongan vísmann tykkara millum! |
|
| 11 | - Dagar mínir hvurvu burtur, ætlan mín varð sundurskrædd - hjartaogn mín! |
|
| 12 | - Nátt gera teir til dag; ljósið - siga teir - er nærri enn myrkrið, ið liggur beint fyri mær! |
|
| 13 | Táið eg vóni at fáa deyðaríkið til bústað, reiði mær legu í myrkrinum, |
|
| 14 | táið eg rópi til grøvina: "Tú ert faðir mín!" - til maðkin: "Tú ert móðir mín og systir mín!" |
|
| 15 | - hvar er tá vón mín! Vón mína - hvør eygnir hana! |
|
| 16 | Til portursláir deyðaríkisins fer hon niður, táið eg nú sjálvur fari til hvíldar í moldini!" |
|
|
