| 1 | "Ja, av hesum skelvur hjarta mítt og hoppar í brósti mínum! |
|
| 2 | Hoyr, hoyr brakið av rødd Hansara, dunið, ið út gongur av munni Hansara! |
|
| 3 | Hann sendir tað avstað, so langt sum himmalin røkkur, og ljós Sítt líka at endum jarðarinnar. |
|
| 4 | Aftaná dunar røddin, Hann tornar við veldigu rødd Síni, Hann sparir ikki snarljós, táið Hann letur rødd Sína ljóða. |
|
| 5 | Gud tornar undurfult við rødd Síni; Hann ger stórverk, og vit fata tey ikki. |
|
| 6 | Hann sigur við kavan: "Fall á jørðina!" - somuleiðis við regnið, sterka grovregn Sítt. |
|
| 7 | Hond hvørs menniskja innsiglar Hann, fyri at øll menniskju, ið Hann hevur skapt, skulu kenna verk Hansara. |
|
| 8 | Hini villu dýrini søkja sær lívd og halda seg inni í bølum sínum. |
|
| 9 | Úr innasta kamari suðursins kemur stormur, og við høgættini kemur kuldi. |
|
| 10 | Av anda Guds kemur ísur, og breið vøtn verða bundin. |
|
| 11 | So fyllir Hann skýggið við vætu og spjaðir snarljósskýggj Síni; |
|
| 12 | tey fara higar og hagar, eftir sum Hann leiðir tey, fyri at tey skulu útinna alt, ið Hann gevur teimum boð um, um alla jørðina, so víð sum hon er |
|
| 13 | - annaðhvørt Hann nú sleingir tey út sum koyril, ella Hann sendir tey at signa. |
|
| 14 | Job, tú mást lurta eftir hesum! Statt stillur og akta eftir undurverkum Guds! |
|
| 15 | Skilir tú, hvussu Gud stýrir teimum og letur snarljósini skyggja fram úr skýggjum Sínum! |
|
| 16 | Skilir tú, hvussu skýggini sveima um í luftini, skilir tú undurverk hins Alvísa, |
|
| 17 | tú, sum klæðini orna á, táið jørðin liggur dósin í sunnanloti! |
|
| 18 | Kanst tú spenna út himmalin við Honum, fastan sum hin stoypta spegilin! |
|
| 19 | Lær okkum, hvat vit skulu siga við Hann! - Vit fáa einki upp fyri myrkri! |
|
| 20 | - Skal tað sigast Honum, at eg vil tosa við Hann! - Man nakar ynskja sín egna undirgang! |
|
| 21 | Og nú - menniskjuni síggja ikki ljósið, tóat tað skínur bjart á himli, og vindur hevur farið fram og reinsað hann! |
|
| 22 | Í gullljóma kemur Hann norðaneftir, ja, rundan um Gud er øgilig dýrd. |
|
| 23 | Hin Alvalda finna vit ikki, Hann, sum so stórur er í mátti; men rættinum og hini fullu rættvísi gongur Hann ikki ov nær. |
|
| 24 | Tí óttast menniskjuni Hann; Hann aktar ongum sjálvklókum manni eftir!" |
|
|
