| 1 | Tá tók Job til orða og svaraði: |
|
| 2 | "Enn í dag verður gremja mín roknað fyri uppreistur, og tó hvílir hond mín tung á suffi mínum! |
|
| 3 | Hevði eg bert kunnað funnið Hann og komið fram fyri hásæti Hansara! |
|
| 4 | Eg skuldi lagt mál mítt fram fyri ásjón Hansara og fylt munn mín við prógvum! |
|
| 5 | Tá skuldi eg fingið at vitað orðini, ið Hann hevði svarað mær, og hoyrt, hvat Hann hevði sagt við meg! |
|
| 6 | Mundi Hann tá av øllum mátti barst við meg? Mundi ikki júst Hann lurtað eftir orðum mínum? |
|
| 7 | Tá skuldi mótpartur Hansara staðið her sum sannhjartaður maður, ja, tá skuldi eg við alla sloppið undan dómara mínum! |
|
| 8 | - Men fari eg eystureftir, so er Hann ikki har, og fari eg vestureftir, so verði eg ikki varur við Hann; |
|
| 9 | eg leiti í norðri - og síggi Hann ikki, haldi suðureftir - og tekki Hann ikki. |
|
| 10 | Tí Hann kennir leið mína og atburð mín; roynir Hann meg, skal eg ganga út sum gull úr royndini. |
|
| 11 | Fótur mín helt sær í sporum Hansara; vegi Hansara havi eg fylgt og ikki vikið av honum. |
|
| 12 | Frá boðum varra Hansara eri eg ikki vikin; fram um mína egnu lóg aktaði eg eftir orðum muns Hansara. |
|
| 13 | Men Hann er hin einasti - og hvør forðar Honum! Tað, ið Hann hevur hug til, ger Hann. |
|
| 14 | Hann fullførir tað, ið Hann hevur gjørt av, og mangt av sama slagi hevur Hann eftir enn. |
|
| 15 | Tí ræðist eg Hann og óttist við at hugsa um Hann. |
|
| 16 | Ja, Gud hevur gjørt meg mótleysan, hin Alvaldi hevur loypt ræðslu á meg - |
|
| 17 | av tí at eg varð ikki ryktur burt, áðrenn myrkrið kom, og Hann spardi meg ikki fyri at síggja vanlukkunáttina." |
|
|
