| 1 | "Veiðir tú fong fyri honleyvuna, og stillar tú hungur ungleyvanna, |
|
| 2 | táið tær krógva seg í bølum sínum, liggja og lúra millum runnarnar! |
|
| 3 | Hvør fær ravninum føði hansara, táið ungar hansara rópa til Gud og flákra higar og hagar uttan føði! |
|
| 4 | Veitst tú tíðina, táið steingeitirnar lemba, og aktar tú eftir verkjum hindanna! |
|
| 5 | Telur tú mánaðirnar, ið tær ganga kvidnar, og veitst tú tíðina, táið tær kálva! |
|
| 6 | Tær leggja seg niður og kálva og sleppa sær skjótt frá verkjunum. |
|
| 7 | Kálvar teirra trívast og vaksa úti á markini; so renna teir burt og koma ikki aftur til teirra. |
|
| 8 | Hvør slepti villeslinum leysum! Hvør loysti bondini av tí, |
|
| 9 | sum Eg gav oyðimørkina til heim og saltslættan til bústað! |
|
| 10 | Tað lær at ganginum í býnum og hoyrir ikki róp rakstrarmansins. |
|
| 11 | Tað, ið tað leitar sær upp á fjøllunum, er beiti tess; tað leitar eftir øllum, ið grønt er. |
|
| 12 | Man villtarvurin hava hug at tæna tær! Man hann vilja standa við krubbu tína um náttina! |
|
| 13 | Kanst tú binda villtarvin við bondum til foyruna! Man hann vilja harva dalarnar eftir tær! |
|
| 14 | Kanst tú líta á hann, fyri tað at hann er so sterkur, og kanst tú líta honum til at gera arbeiði títt! |
|
| 15 | Heldur tú, hann førir grøði tína heim, savnar hana til treskipláss títt! |
|
| 16 | Strutsurin flagsar kátur við veingjunum, men vísa veingir og fjaðrar hansara móðurkærleika! |
|
| 17 | Nei, hann lítur jørðini egg síni til og letur sandin verma tey; |
|
| 18 | og hann hugsar ikki um, at fótur kundi traðkað á tey, og hini villu dýr markarinnar kleyvað tey sundur. |
|
| 19 | Harður er hann við ungar sínar - sum hann hevði ikki átt teir; hann stúrir ikki fyri, at møði hansara skal vera til einkis. |
|
| 20 | Tí Gud sýtti honum vísdóm og gav honum einki vit. |
|
| 21 | Men táið hann flagsar upp í loft, lær hann at hestinum og honum, ið á honum situr. |
|
| 22 | Er tað tú, ið gevur hestinum styrki! Klæðir tú háls hansara við flagsandi faksi! |
|
| 23 | Er tað tú, ið lærir hann at leypa sum grashoppa, alt meðan hann froysir so ræðuliga! |
|
| 24 | Glaður í styrki síni skavar hann markina; so heldur hann fram móti vápnaðum skarum. |
|
| 25 | Hann lær at ræðsluni og óttast ikki, víkur ikki fyri svørðinum. |
|
| 26 | Yvir honum glintar pílahúsin, spjót og lansa skyggja. |
|
| 27 | Við gangi og øði skræðir hann upp markina, hann fær ikki stýrt sær, táið lúðurin ljóðar. |
|
| 28 | Hvørja ferð lúðurin ljóðar, sigur hann: "Hey!" Og langan veg luktar hann bardagan við torurødd høvdinga og herrópi. |
|
| 29 | Er tað verk vits tíns, at falkurin flýgur upp og breiðir út veingirnar suðureftir! |
|
| 30 | Er tað, tí tú gavst boð um tað, at ørnin flýgur so høgt og reiðrast so høgt uppi! |
|
| 31 | Á fjallinum býr hon, har hevur hon tilhald sítt, á tindi og nøv. |
|
| 32 | Haðani hyggur hon eftir føði; víða um skoða eygu hennara. |
|
| 33 | Ungar hennara fylla seg av blóði, og har sum falnir liggja, er hon." |
|
| 34 | Framvegis svaraði HARRIN Job og segði: |
|
| 35 | "Tú, ið lastar hin Alvalda, ætlar tú at træta við Hann? Tú, ið revsar Gud, gev hesum svar!" |
|
| 36 | Tá svaraði Job HARRANUM: |
|
| 37 | "Eg havi lítið at týða - hvat skal eg svara! Eg leggi hond á munn! |
|
| 38 | Eg havi talað eina ferð, men eg taki ikki til orða uppaftur - ja, tvær ferðir, men eg geri tað ikki meir!" |
|
|
