| 1 | "Menniskjað, føtt av kvinnu, livir stutta tíð - og mettast av ófriði. |
|
| 2 | Tað veksur upp sum blóman - og følnar, fer avstað sum skuggin, stendur ikki fast. |
|
| 3 | - Og eftir slíkum hevur Tú eyguni, honum vilt Tú stevna til dóms! |
|
| 4 | Ja, hevði reinur kunnað komið av óreinum! Nei, ikki so mikið sum ein! |
|
| 5 | Táið dagatal hansara er ásett, mánaðatal hansara avgjørt hjá Tær, og Tú hevur sett honum mark, sum hann ikki kann fara um, |
|
| 6 | vend tá eyga Tínum av honum, og lat hann fáa so miklan frið, at hann kann gleðast, sum dagløntur maður yvir dag sín! |
|
| 7 | Tí fyri trænum er vón; verður tað høgt um, spírar tað aftur, og tí fattast ikki nýggjar kvistar; |
|
| 8 | um so rótin eldist í jørðini, og stubbin doyr út í moldini |
|
| 9 | - luktar tað vatn, so fær tað nýggjar kvistar, og greinar koma á tað sum á nýplantað træ. |
|
| 10 | Men táið maður doyr, so er úti við honum, táið menniskjað gevur upp andan - hvar er tað tá! |
|
| 11 | Sum vatnið svinnur burtur í tjørn, og sum á so við og við minkar og tornar upp, |
|
| 12 | so legst menniskjað og reisist ikki aftur; ikki so leingi sum himmalin er til, vakna tey; tey verða ikki vakt úr svøvni. |
|
| 13 | Á, at Tú hevði viljað goymt meg í deyðaríkinum, fjalt meg har, inntil vreiði Tín er yvirstaðin - hevði Tú viljað sett mær tíðarmál og so minst meg! |
|
| 14 | Táið maður doyr, livnar hann tá upp aftur! - Tá skuldi eg bíðað tolin allar dagar hertænastu mínar, inntil eg varð avloystur; |
|
| 15 | Tú skuldi tá rópt, og eg skuldi svarað, Tær skuldi longst eftir handaverki Tínum. |
|
| 16 | Men nú telur Tú stig míni, Tú fyrigevur ikki synd mína; |
|
| 17 | innsiglað í pungi liggur misbrot mítt, og Tú seymar saman um misgerð mína. |
|
| 18 | Nei, sum fjall ekur og fellur, sum klettur vikast úr staði sínum, |
|
| 19 | sum vatnið holar steinar, og sum moldin verður skolað burtur, táið tað rennur, so gert Tú vón menniskjans til einkis; |
|
| 20 | Tú slært hann niður við alla, og hann fer burtur, Tú skammskemmir andlit hansara og letur hann fara. |
|
| 21 | Børn hansara koma til heiður, men hann veit einki um tað; tey søkka niður í vanvirðing, men hann leggur tað ikki til merkis; |
|
| 22 | bert hansara egna hold voldir honum pínu, bert hansara egna sál voldir honum sorg." |
|
|
