| 1 | "Men nú læa teir at mær, teir, ið eru yngri enn eg - og fedrar teirra hevði eg ikki hirt at sett millum seyðahundar mínar! |
|
| 2 | Og hvørja hjálp skuldi eg havt av teimum, teir, ið hava mist alla manndómsmegi! |
|
| 3 | Teir eru tærdir burtur av neyð og svongd, teir gnaga hitt turra land, sum longu í gjár var oyðið og oyðimørk! |
|
| 4 | Teir royta sær salturtir millum runnarnar, og gývilrøtur eru føði teirra! |
|
| 5 | Teir verða riknir burtur frá fólki - fólk rópar eftir teimum sum eftir tjóvum! |
|
| 6 | Í øgiligum gjáum noyðast teir at búgva, í jarðholum og hellum í fjøllunum! |
|
| 7 | Millum runnarnar ýla teir, og undir notunum savnast teir saman |
|
| 8 | - børn av dárum og æruleysum, riknir av landinum við høggi og slagi! |
|
| 9 | - Og nú eri eg vorðin teimum háðkvæði og orðtak! |
|
| 10 | Teir skýggja meg, halda seg langt frá mær, nokta sær ikki at spýta á meg! |
|
| 11 | Teir hava loyst hvørt band av sær og eyðmýkt meg; bokslið hava teir kastað av sær fyri eygum mínum! |
|
| 12 | Høgrumegin meg reisist sáð teirra; teir leggja meg fyri fót og leggja vanlukkuvegir sínar móti mær! |
|
| 13 | Gøtu mína ríva teir upp; teir gera alt, ið teir eru mentir, at forkoma mær - teir, sum sjálvir ongan hjálparmann hava! |
|
| 14 | Teir koma sum inn um stórt lið á múrinum; inn um múrar, ið rapla, koma teir bóltandi. |
|
| 15 | Ræðslur hava vent sær móti mær; sum stormurin jagstra teir tign mína, og lukka mín svann sum skýggj. |
|
| 16 | Sál mín loysist upp í mær; trongdardagar halda mær føstum. |
|
| 17 | Náttin tærir bein míni burtur; aldri blunda gnagandi pínur mínar. |
|
| 18 | Fyri veldigari megi vanskapist hold mítt; tað hongur uttan á mær, sum tað hevði verið kyrtil mín. |
|
| 19 | Hann hevur blakað meg út í skarnið; eg eri vorðin sum mold og øska. |
|
| 20 | Eg rópi til Tín, men Tú svarar mær ikki; eg standi har, og Tú hyggur bert at mær. |
|
| 21 | Grummur ert Tú vorðin við meg; við veldigu hond Tíni søkir Tú at mær. |
|
| 22 | Tú lyftir mær og letur meg fúka avstað í storminum, og Tú letur meg farast í ýli hansara. |
|
| 23 | Tí eg veit, at Tú leiðir meg til deyðan, til bústaðin, har alt livandi savnast. |
|
| 24 | Tó - man ikki hann, ið druknar, rætta út hondina og rópa um hjálp, hann, ið gongur undir! |
|
| 25 | - Havi eg ikki sjálvur grátið um tann, ið hevði harðar dagar! Syrgdi sál mín ikki um hin fátæka! |
|
| 26 | - Eg væntaði mær gott, men ilt kom; eg vónaði ljós, men myrkur kom. |
|
| 27 | Tí kókar innan í mær uttan íhald; trongdardagar eru komnir á meg. |
|
| 28 | Svartur gangi eg um - men ikki brendur av sólini; mitt í samkomuni reisist eg og rópi um hjálp. |
|
| 29 | Eg eri vorðin bróðir sjakalanna og felagi strutsanna. |
|
| 30 | Húð mín er svørt og fellur av; bein míni eru brend av hita. |
|
| 31 | Sitari mín er vorðin til sorg, floyta mín til grát og venan." |
|
|
