| 1 | Tá læt Job upp munnin og bannaði føðingardegi sínum. |
|
| 2 | Job tók til orða og segði: |
|
| 3 | "Burt við deginum, ið eg varð føddur á, náttini, ið segði: "Dreingjabarn er gitið!" |
|
| 4 | Tann dagur verði myrkur! Gud haruppi spyrji ikki eftir honum, og einki ljós lýsi yvir honum! |
|
| 5 | Niða og myrkur eigi hann, og toka leggist yvir hann, alt tað, ið ger dag myrkan, ræði hann! |
|
| 6 | Hin nátt - myrkur taki hana! Burt við teirri nátt úr døgum ársins, ei komi hon í mánaðatal! |
|
| 7 | Ja, ófruktbør verði tann nátt, aldri hoyrist gleðiróp á henni! |
|
| 8 | Teir, ið banna døgum, biði ilt yvir hana, teir, sum kønir eru at mana upp Livjatan! |
|
| 9 | Morgunstjørnur hennara lýsi ikki! Hon bíði eftir ljósi, men tað komi ikki! Aldri skoði hon eygnalok morgunroðans - |
|
| 10 | aftur fyri at hon stongdi ikki dyr móðurlívsins - og læt ikki vanlukku verða dulda fyri eygum mínum! |
|
| 11 | Hví doyði eg ikki í móðurlívi? Hví andaðist eg ikki, við tað sama sum eg varð føddur? |
|
| 12 | Hví tóku knø ímóti mær, hví bróst, sum eg fekk sogið? |
|
| 13 | Tá hevði eg nú ligið og hvílt, tá lá eg og svav í friði - |
|
| 14 | millum kongar og ráðharrar jarðarinnar, sum bygdu sær gravhallir, |
|
| 15 | millum høvdingar, ið áttu gull, og sum fyltu hús síni við silvuri - |
|
| 16 | ella eg var ikki til nú, líkur niðurgrivnum fostri, børnum, ið aldri fingu ljósið at síggja! |
|
| 17 | Har eru hini gudleysu givin uppat at leika í, og har hvíla hini troyttu; |
|
| 18 | har hava allir fangar frið, teir hoyra ikki mál hansara, sum koyrir undir; |
|
| 19 | smá og stór eru líka har, og trælurin er sloppin undan harra sínum. |
|
| 20 | Hví letur Gud hin líðandi síggja ljósið? Hví gevur Hann teimum lív, sum hava so beiska sorg, |
|
| 21 | teimum, ið bíða eftir deyðanum, men hann kemur ikki, leita eftir honum meir enn eftir loyndum skattum, |
|
| 22 | teimum, ið gleðast, ja, sum rópa av frøi, táið tey finna eina grøv |
|
| 23 | - tí manni, ið finnur ikki leið sína, og sum Gud setur fastan og steingir inni? |
|
| 24 | Suff míni eru vorðin dagliga breyð mítt, og neyðarróp míni streyma sum vatn. |
|
| 25 | Tí tað, ið eg ræðist, rámar meg, og tað, ið eg skelvi fyri, kemur yvir meg. |
|
| 26 | Eg havi ikki frið, ikki rógv, ikki hvíld - altíð kemur nýggj angist." |
|
|
