| 1 | Nú tók Bildad Suhitur til orða og segði: |
|
| 2 | "So ger nú enda á orðum tínum! Kom til skil, so kunnu vit tosa saman! |
|
| 3 | Hví eru vit roknaðir sum fæ? Hví eru vit óreinir í eygum tínum? |
|
| 4 | Á tú, sum skræðir teg sjálvan sundur í vreiði tíni! Heldur tú, at jørðin skal leggjast í oyði fyri tína skuld, og kletturin vikast úr staði! |
|
| 5 | Nei, ljós hins gudleysa sløknar, og eldslogi hansara gevur ikki ljós; |
|
| 6 | ljósið í tjaldi hansara verður myrkt, og lampa hansara sløknar hjá honum; |
|
| 7 | máttmiklu stig hansara styttast, og hann fellur fyri egnum ráðum; |
|
| 8 | tí hann kemur inn í netið við fótunum, á garni gongur hann; |
|
| 9 | fellan tekur um hæl hansara, garnið heldur honum føstum; |
|
| 10 | snerran liggur fjald fyri honum á jørðini, og saksurin á gøtu hansara; |
|
| 11 | ræðslur loypa ótta á hann allastaðni og jaga hann, hvar hann so setur fót sín; |
|
| 12 | av svongd verður máttur hansara tærdur burt, og vanlukka stendur til reiðar undir lið hansara; |
|
| 13 | húð hansara verður etin upp, eitt stykkið fyri og annað eftir; hin frumborni deyðans etur limir hansara; |
|
| 14 | hann verður rivin burt úr tjaldi sínum, sum hann leit á, og Tú letur hann fara avstað til kong ræðslanna. |
|
| 15 | Í tjaldi hansara hoyrir undirgangur heima, svávul verður stroyddur yvir bústað hansara; |
|
| 16 | niðantil torna røtur hansara burt, og omantil følna greinar hansara. |
|
| 17 | Minnið um hann hvørvur av jørðini, navn hansara verður ikki nevnt á gøtuni; |
|
| 18 | hann verður fírdur úr ljósi út í myrkur, hann verður rikin burtur av jarðarríki. |
|
| 19 | Hann eigur ikki børn og ikki eftirkomarar millum fólk sítt, og eingin undansloppin finst í bústøðum hansara. |
|
| 20 | Tey, sum búgva í vestri, óttast yvir dag hansara, og ræðsla grípur tey, sum búgva í eystri. |
|
| 21 | Ja, so gongst við bústøðum hins lógleysa, við heimi hansara, ið ikki kennir Gud!" |
|
|
