| 1 | "Er ikki lív menniskjans á jørðini hertænasta, og dagar hansara sum dagar daglønamansins! |
|
| 2 | Sum trælurin, ið tráar eftir skugga, sum dagløntur maður, ið bíðar eftir lønini, |
|
| 3 | so havi eg fingið í arv mánaðir, fullar av neyð, og møðsamar nætur vórðu lutur mín. |
|
| 4 | Táið eg leggist, sigi eg: "Nær skal eg fara uppaftur?" Og kvøldið verður so langt, so langt, og eg troyttist av at venda mær, inntil lýsir. |
|
| 5 | Kroppur mín er klæddur við møðkum og skruvum, húð mín skorpnar og rivnar sundur aftur. |
|
| 6 | Skjótari enn skjúttil vevarans flúgva dagar mínir, teir svinna burt vónleysir. |
|
| 7 | Minst til, at lív mítt er andablástur! Aldri aftur skal eyga mítt síggja nakað gott. |
|
| 8 | Tann, ið sær meg nú, skal ikki aftur fáa meg at síggja; táið eygu Tíni leita eftir mær, eri eg horvin. |
|
| 9 | Sum skýggið svinnur og rekur avstað, so er við honum, ið fer niður í deyðaríkið - hann kemur ikki upp aftur haðani; |
|
| 10 | hann kemur ikki heimaftur til sín sjálvs, stað hansara fær hann aldri aftur at síggja. |
|
| 11 | So skal eg tá heldur ikki leggja hond á munn, men tala í djúpu kvøl míni, geva meg í beisku sálarneyð míni! |
|
| 12 | Eri eg hav ella ódýr í sjónum - síðani Tú setur vakt yvir mær! |
|
| 13 | Táið eg hugsi: "Song mín skal ugga meg, lega mín skal lætta mær um sorg mína," |
|
| 14 | tá ræðir Tú meg við dreymum, loypir ótta á meg við sjónum, |
|
| 15 | so at eg fyrr vil køvdna - heldur doyggja enn vera ber bein! |
|
| 16 | Nóg mikið! Eg komi aldri aftur til lívs. Lat meg vera! Dagar mínir eru jú andablástur. |
|
| 17 | Hvat er menniskjað, at Tú gert so nógv burtur úr tí og leggur tað til merkis, |
|
| 18 | heimsøkir tað hvønn morgun, rannsakar tað hvørja løtu! |
|
| 19 | Hvussu leingi skal tað verða, inntil Tú hyggur av mær? Vilt Tú ikki sleppa mær, inntil eg havi svølgt rákan? |
|
| 20 | Havi eg nú syndað, hvat havi eg tá sakt Teg, Tú menniskjavaktari! Hví hevur Tú gjørt meg til mál at skjóta eftir, so eg eri mær sjálvum til byrði? |
|
| 21 | Og hví fyrigevur Tú ikki synd mína? Hví letur Tú ikki vera at akta eftir misgerð míni? - Skjótt liggi eg jú undir moldum; Tú leitar eftir mær, men eg eri ikki til longur!" |
|
|
