| 1 | Elifaz Temanitur tók nú til orða og segði: |
|
| 2 | "Tekur tú tað illa upp, um talað verður til tín? Men hvør kann vera tigandi her! |
|
| 3 | Tú hevur sjálvur rættleitt mong, og máttleysar hendur styrkti tú; |
|
| 4 | orð tíni hildu hinum snávandi uppi, og svíkjandi knø gjørdi tú sterk. |
|
| 5 | - Men nú, nú tað er um teg sjálvan at gera, missir tú mótið; nú tað rámar teg sjálvan, ert tú sligin av ræðslu! |
|
| 6 | Er ikki gudsótti tín álit títt, ólastandi lív títt vón tín? |
|
| 7 | Hugsa teg um! Hvør gekk sakleysur til grundar, og hvar vórðu rættsint týnd! |
|
| 8 | Eftir tí, sum eg havi sæð, hava tey, ið pløgdu órætt og sáaðu neyð, eisini heystað tað sjálv. |
|
| 9 | Fyri anda Guds ganga tey til grundar, fyri vreiðiblástri Hansara hvørva tey. |
|
| 10 | Brøl leyvunnar og øgiliga mál hennara hoyrist ikki longur, og tenn ungleyvunnar verða slignar inn. |
|
| 11 | Leyvan doyr, tí hon fær ongan fong, og leyvuungarnir verða spjaddir. |
|
| 12 | Og til mín kom orð sníkjandi, í oyra mínum ljóðaði sum tesk |
|
| 13 | - undir skiftandi hugsanum í náttarsjónum, táið fastasvøvnur fellur á menniskjuni. |
|
| 14 | Angist og skelvan komu á meg, og hvør liður í mær nøtraði. |
|
| 15 | Og andi streyk fram við andliti mínum, hárini reistust á likami mínum; |
|
| 16 | so steðgaði hann, men eg sá ikki rættiliga, hvussu hann sá út; skepna stóð har fyri eygum mínum, og eg hoyrdi rødd, ið teskaði: |
|
| 17 | "Er menniskja rættvíst fyri Gudi! Er maður reinur fyri skapara sínum! |
|
| 18 | Hann lítur enntá ikki á tænarar Sínar, og hjá einglum Sínum finnur Hann brek |
|
| 19 | - hvussu mikið meiri tá ikki hjá teimum, ið búgva í leirhúsum, og sum hava grundvøll sín í dustinum! Tey verða syndrað sundur sum húsvætti! |
|
| 20 | Frá morgni til kvølds - so eru tey molað sundur; áðrenn nakar gevur tí gætur, eru tey við alla gingin til grundar. |
|
| 21 | Ja, tjaldtog teirra verður rykt upp - tey doyggja, men ikki í vísdómi."" |
|
|
