| 1 | Tá tók Job til orða og segði: |
|
| 2 | "Hvussu leingi ætla tit at volda sál míni sorg og sora meg sundur við orðum? |
|
| 3 | Hetta er nú tíggjunda ferðin, tit háða meg og skammast ikki at fara illa við mær. |
|
| 4 | Um nú so er, at eg eri vilstur, so verði eg sjálvur um mistak mítt! |
|
| 5 | Ella ætla tit at gera tykkum stórar móti mær og vísa mær, at vanæra mín hevur rámt meg við grund? |
|
| 6 | Tit skulu vita, at Gud hevur boygt meg niður og sett garn Sítt rundan um meg! |
|
| 7 | Eg rópi: "Yvirgangur!" men fái einki svar; eg rópi um hjálp, men eingin rættur er. |
|
| 8 | Veg mín hevur Hann stongt, so eg komi ikki fram, og yvir gøtur mínar leggur Hann myrkur. |
|
| 9 | Heiður mínum hevur Hann latið meg úr og tikið krúnuna av høvdi mínum. |
|
| 10 | Frá øllum síðum brýtur Hann meg niður, so eg gangi til grundar, og Hann rykkir vón mína upp sum træ. |
|
| 11 | Hann letur vreiði Sína brenna móti mær og roknar meg fyri fígginda Sín. |
|
| 12 | Herflokkar Hansara koma allir samlir og rudda sær veg móti mær, og teir taka støðu rundan um tjald mítt. |
|
| 13 | Brøður mínar hevur Hann rikið langt burtur frá mær, og kunningar mínir eru vorðnir mær heilt fremmandir. |
|
| 14 | Næstingar mínir halda seg burtur, og tey, ið eg kendi væl, hava gloymt meg. |
|
| 15 | Húsfólk mítt og arbeiðskonur mínar rokna meg fyri fremmandan; eg eri ókunnigur í eygum teirra. |
|
| 16 | Rópi eg tænara mín, so svarar hann ikki; við mínum egna munni má eg bøna hann. |
|
| 17 | Konu míni stendst við anda mín, og brøðrum mínum við hin ringa roykin av mær. |
|
| 18 | Um tað so eru børn, vanvirða tey meg; reisist eg, spotta tey meg. |
|
| 19 | Allir næstu vinir mínir skýggja meg, og tey, ið eg elskaði, hava vent sær ímóti mær. |
|
| 20 | Kroppur mín er einki uttan húð og bein; tað er so, at eg havi tannholdið eftir. |
|
| 21 | Náði, vinir mínir, náði! Tí hond Guds hevur nomið meg. |
|
| 22 | Hví søkja tit at mær - eins og Gud - og mettast ikki av holdi mínum? |
|
| 23 | Á, at orð míni høvdu verðið uppskrivað! Eg vildi, at tey vórðu skrivað í bók, |
|
| 24 | ja, við jarngrifli og blýggi høgd í stein til ævigar tíðir! |
|
| 25 | Men eg veit, at loysnari mín livir, og sum hin síðsti skal Hann stíga fram á dustinum. |
|
| 26 | Og táið henda húð mín er burturtærd, skal eg út úr holdi mínum skoða Gud, |
|
| 27 | Hann, sum eg skal skoða, mær til góða; fyri eygum mínum skal eg síggja Hann, ikki sum fremmandan - eftir tí trái eg innast inni! |
|
| 28 | Táið tit siga: "Sum vit skulu gera okkum inn á hann!" - tit hava jú funnið skyldina hjá mær - |
|
| 29 | tá óttist fyri svørðinum! Tí vreiði er synd, sum verður straffað við svørði. - Hetta sigi eg, fyri at tit skulu hugsa um, at dómur kemur." |
|
|
