| 1 | "Sál míni leiðist við lívið; eg skal geva gremju míni leysar teymar, tala í beisku sálarneyð míni. |
|
| 2 | Eg sigi við Gud: Dómfell meg kortini ikki, lat meg vita, hví Tú stríðir ímóti mær! |
|
| 3 | Er tað Tær til gagn at gera yvirgangsverk, at vraka tað, ið hendur Tínar hava virkað, men lata ljós Títt skína yvir ráð hinna gudleysu! |
|
| 4 | Hevur Tú tá eygu holdsins! Sært Tú, sum menniskju síggja! |
|
| 5 | Eru dagar Tínir sum dagar menniskjans! Eru ár Tíni sum tíðir mansins |
|
| 6 | - síðani Tú leitar eftir misgerð míni, og roynir at finna synd mína, |
|
| 7 | hóast Tú veitst, at eg eri sakleysur, og at eingin frelsir av hond Tíni! |
|
| 8 | Hendur Tínar hava virkað meg og gjørt meg í einum og øllum - og nú forkemur Tú mær! |
|
| 9 | Minst, at Tú myndaði meg sum leirið - og nú ætlar Tú at gera meg til mold aftur! |
|
| 10 | Hevur Tú ikki helt meg út sum mjólk og latið meg leypa sum ost! |
|
| 11 | Við húð og holdi klæddi Tú meg og flættaði meg saman við beinum og sinum. |
|
| 12 | Lív og náði veitti Tú mær, og umsorgan Tín varðveitti andadrátt mín. |
|
| 13 | - Og so goymdi Tú kortini hetta í hjartanum - eg veit, hvat Tú hevði í huga -: |
|
| 14 | Syndaði eg, so heltst Tú vakt yvir mær og fyrigavst ikki misbrot mítt; |
|
| 15 | var eg sekur - vei mær tá! Og var eg sakleysur, so skuldi eg tó ikki kunna lyfta høvdinum, men mettast av skomm og skoða vanlukku mína! |
|
| 16 | Lyfti eg tí kortini, skuldi Tú vera eftir mær sum leyva og aftur vísa undurmátt Tín á mær; |
|
| 17 | nýggj vitni skuldi Tú leiða fram móti mær, lata meg enn meir kenna vreiði Tína, senda ein herin fyri og annan eftir móti mær. |
|
| 18 | - Hví lætst Tú meg koma út úr móðurlívi! Eg átti at havt givið upp andan, ósæddur av øllum; |
|
| 19 | eg átti at verið, sum eg aldri hevði verið føddur; úr móðurlívi átti eg at verðið borin til gravar! |
|
| 20 | Eru ikki dagar mínir fáir! - Hevði Hann latið meg verið, so eg kundi havt eina stutta gleði, |
|
| 21 | áðrenn eg fari avstað og komi ikki aftur, burtur til land myrkursins og deyðaskuggans, |
|
| 22 | til landið, ið er myrkt sum svartasta náttin, har sum deyðaskuggi og óskil ræður, og ljósið sjálvt er sum myrka náttin." |
|
|
