| 1 | Elihu helt áfram og segði: |
|
| 2 | "Bíða nú eitt sindur! Eg havi eitt at siga tær; tí enn er nakað at siga til verju Guds. |
|
| 3 | Eg skal fara langan veg eftir kunnskapi mínum, og eg skal vísa, at skapari mín hevur rætt. |
|
| 4 | Tí sanniliga, orð míni eru ikki følsk; mann við fullkomnum kunnskapi hevur tú fyri tær. |
|
| 5 | Sært tú, Gud er veldigur; men Hann vanvirðir ongan; Hann er veldigur í styrki vitsins. |
|
| 6 | Hann letur ikki gudleysan liva, men hini ørmu letur Hann fáa rætt teirra. |
|
| 7 | Hann vendir ikki eygum Sínum frá hinum rættvísu; hjá kongum í hásætinum letur Hann tey sita alla tíð teirra, stórliga heiðrað. |
|
| 8 | Og um tey verða bundin við leinkjum og fangað í vanlukkusnerrum, |
|
| 9 | so er tað, tí Hann vil vísa teimum atburð teirra og syndirnar, tey hava gjørt í hugmóði sínum, |
|
| 10 | og opna oyra teirra fyri ávaringini og áminna tey at venda við frá tí ónda. |
|
| 11 | Hoyra tey tá og boyggja seg, so enda tey dagar sínar í lukku og ár síni í lívsælari frøi. |
|
| 12 | Men hoyra tey ikki, so falla tey fyri svørði og geva upp andan í dárskapi sínum. |
|
| 13 | Men menniskju við gudleysum sinnalagi hýsa vreiði; tey rópa ikki til Gud, táið Hann leggur tey í bond. |
|
| 14 | Í ungdóminum doyggja tey, og lív teirra endar sum lív mansskøkjanna. |
|
| 15 | Hann frelsir hin arma við neyð hansara og opnar oyra hansara við trongdini. |
|
| 16 | Eisini teg lokkar Hann út úr trongdargapinum út á rúmsátt pláss, har ikki er trongt, og har borð títt skal vera fult av feitum rættum. |
|
| 17 | Men ert tú fullur av gudloysismisbroti, so skulu misbrot og dómur fylgjast. |
|
| 18 | Lat bert ikki vreiði lokka teg til spott, og lat ikki stødd bótarinnar fáa teg at villast! |
|
| 19 | Man róp títt kunna gera enda á neyðini, og man alt strev og stríð títt kunna avrika tað! |
|
| 20 | Stunda ikki eftir náttini, táið fólkasløg verða blást burt av staði sínum! |
|
| 21 | Varða teg, vend tær ikki til synd! Tí tað hevur tú meiri hug til enn at líða! |
|
| 22 | Gud er høgur í veldi Sínum - hvør er lærari sum Hann! |
|
| 23 | Hvør fyriskrivaði Honum veg Hansara, og hvør torir siga: "Tú gjørdi órætt!" |
|
| 24 | Síggj til, at tú hálovar verki Hansara, sum menniskjuni hava prísað við songi! |
|
| 25 | Øll menniskju síggja tað við frøi, tóat deyðilig bert skoða tað úr fjarstøðu. |
|
| 26 | - Ja, Gud er stórur, og vit fata Hann ikki; áratal Hansara grundast ikki út. |
|
| 27 | Tí dropar dregur Hann upp úr havinum; í toku Hansara sirma teir niður sum regn, |
|
| 28 | og skýggini lata tað streyma og dryppa niður á mong fólk. |
|
| 29 | Hvør man fata vídd skýggjanna ella dunið úr tjaldi Hansara! |
|
| 30 | Hann breiðir út ljós Sítt rundan um Seg og fjalir við tí røtur havsins. |
|
| 31 | Tí soleiðis straffar Hann fólkasløg, men gevur eisini føði í yvirflóð. |
|
| 32 | Hann sveipar hendur Sínar í ljós og sendir tað út móti fíggindanum. |
|
| 33 | Tora Hansara ber boð um komu Hansara; enntá fæið sigur frá, táið Hann kemur." |
|
|
