| 1 | Men fyrsta dagin í vikuni, tíðliga, í lýsingini, komu tær til grøvina og høvdu við sær hinar angandi urtirnar, ið tær høvdu gjørt til. |
|
| 2 | Og tær funnu steinin veltan frá grøvini. |
|
| 3 | Táið tær so fóru inn í hana, funnu tær ikki likam Harrans Jesusar. |
|
| 4 | Táið tær nú ikki vitstu, hvat tær skuldu hugsa um hetta, stóðu hjá teimum tveir menn í skínandi klæðum. |
|
| 5 | Tær ræddust og boygdu andlit síni móti jørðini. Men teir søgdu við tær: "Hví leita tit eftir hinum livandi millum hini deyðu! |
|
| 6 | Hann er ikki her, Hann er risin upp; minnist tað, ið Hann talaði til tykkara, meðan Hann enn var í Galilea, hvussu Hann segði, |
|
| 7 | at Menniskjasonurin skuldi verða givin syndigum menniskjum upp í hendur og verða krossfestur og rísa upp aftur triðja dagin!" |
|
| 8 | Tá mintust tær orð Hansara. |
|
| 9 | Tær fóru nú avstað aftur frá grøvini og søgdu alt hetta fyri hinum ellivu og fyri øllum hinum. |
|
| 10 | Tað vóru Maria Magdalena, Jóhanna og Maria, móðir Jákup, og hinar kvinnurnar við teimum; tær søgdu ápostlunum hetta. |
|
| 11 | Men orð teirra tyktust teimum at vera leyst tos; teir trúðu teimum ikki. |
|
| 12 | Men Pætur reistist og leyp út til grøvina, og táið hann bukkaði seg niður, sá hann einki uttan línklæðini liggja har; hann fór tá aftur til hús í undran um tað, ið hent hevði. |
|
| 13 | Tveir av teimum fóru sama dagin til bygd, ið æt Emmaus og var 60 stadiur frá Jerúsalem. |
|
| 14 | Teir tosaðu hvør við annan um alt hetta, ið hent hevði. |
|
| 15 | Meðan teir nú tosaðu saman og spurdu hvør annan, kom Jesus sjálvur til teirra og fylgdist við teimum. |
|
| 16 | Men eygu teirra vórðu hildin aftur, so teir kendu Hann ikki. |
|
| 17 | Hann segði við teir: "Hvat er tað, tit tosa um hvør við annan, meðan tit ganga?" Og teir stóðu sorgarfullir. |
|
| 18 | Annar teirra - hann æt Kleopas - svaraði Honum: "Ert Tú einsamallur so fremmandur í Jerúsalem, at Tú veitst ikki, hvat har hevur hent hesar dagar?" |
|
| 19 | Hann spurdi teir: "Hvat tá?" Teir svaraðu Honum: "Tað við Jesusi úr Nazaret, sum var profetur, mektigur í verki og orði fyri Gudi og øllum fólkinum, |
|
| 20 | og hvussu høvuðsprestarnir og ráðharrar okkara hava givið Hann upp til deyðadóm og krossfest Hann. |
|
| 21 | Vit vónaðu, at Hann var tann, ið skuldi endurloysa Ísrael; men tó - oman á alt hetta er í dag triði dagurin, síðani hetta hendi. |
|
| 22 | So hava eisini nakrar av kvinnum okkara gjørt okkum ovfarnar. Tær vóru tíðliga í morgun við grøvina |
|
| 23 | og funnu ikki likam Hansara; so komu tær og søgdu, at tær høvdu sæð sjón - einglar, sum høvdu sagt, at Hann livir. |
|
| 24 | Nakrir av teimum, ið við okkum vóru, fóru tá út til grøvina og funnu tað so, sum kvinnurnar høvdu sagt; men Hann sóu teir ikki." |
|
| 25 | Tá segði Hann við teir: "Tit lítið hugsandi og trekhjartaðu at trúgva øllum tí, ið profetarnir hava talað! |
|
| 26 | Átti Kristus ikki at líða hetta og so fara inn til dýrd Sína!" |
|
| 27 | Hann byrjaði nú frá Mósesi og frá øllum profetunum og útlegði fyri teimum tað, sum í øllum skriftunum var sagt um Hann. |
|
| 28 | Nú nærkaðust teir bygdini, ið teir fóru til, og Hann lætst, sum Hann ætlaði Sær longur. |
|
| 29 | Tá noyddu teir Hann og søgdu: "Verð hjá okkum, tí tað líður at kvøldi, og dagurin hallar!" Tá fór Hann inn at vera hjá teimum. |
|
| 30 | Táið Hann so sat til borðs við teimum, tók Hann breyðið, signaði og breyt tað og gav teimum. |
|
| 31 | Tá vórðu eygu teirra latin upp, og teir kendu Hann; men so hvarv Hann teimum úr sjón. |
|
| 32 | Teir søgdu nú hvør við annan: "Brann ikki hjartað í okkum, táið Hann talaði við okkum á vegnum og læt okkum upp skriftirnar!" |
|
| 33 | Og teir reistust í sama tíma og fóru aftur til Jerúsalem; har funnu teir hinar ellivu savnaðar, og teir, ið við teimum vóru. Teir søgdu |
|
| 34 | "Tað er satt, at Harrin er risin upp - Hann er sæddur av Símuni!" |
|
| 35 | Tá søgdu teir frá tí, sum hent hevði á vegnum, og hvussu Hann varð kendur av teimum, táið Hann breyt breyðið. |
|
| 36 | Meðan teir nú tosaðu um hetta, stóð Hann sjálvur mitt ímillum teirra; og Hann segði við teir: "Friður veri við tykkum!" |
|
| 37 | Tá óttaðust teir og ræddust og hildu, at tað var anda, teir sóu. |
|
| 38 | Men Hann segði við teir: "Hví ræðast tit, og hví kemur ivi upp í hjørtum tykkara? |
|
| 39 | Hyggið hendur Mínar og føtur Mínir, at tað eri Eg sjálvur! Nemið við Meg og síggið! Andi hevur jú ikki hold og bein, sum tit síggja, Eg havi!" |
|
| 40 | Táið Hann hevði sagt hetta, vísti Hann teimum hendur Sínar og føtur Sínar. |
|
| 41 | Og táið teir ikki trúðu enn - fyri gleði - og undraðust, segði Hann við teir: "Hava tit okkurt etandi her?" |
|
| 42 | Tá góvu teir Honum stykki av steiktum fiski og nakað av hunangskøku. |
|
| 43 | Hann tók tað og át tað fyri eygum teirra. |
|
| 44 | Og Hann segði við teir: "Hetta eru orð Míni, sum Eg talaði við tykkum, meðan Eg enn var hjá tykkum, at alt mátti ganga út, sum skrivað er um Meg í Móselóg, profetunum og sálmunum." |
|
| 45 | So læt Hann upp vit teirra, so teir skiltu skriftirnar. |
|
| 46 | Og Hann segði við teir: "So er skrivað, at Kristus skuldi líða og triðja dagin rísa upp frá hinum deyðu, |
|
| 47 | og at í navni Hansara umvending og syndafyrigeving skal verða prædikað fyri øllum fólkasløgum, og byrjast í Jerúsalem. |
|
| 48 | Tit eru vitni um hetta. |
|
| 49 | Og Eg sendi yvir tykkum tað, sum Faðir Mín hevur lovað; men tit skulu verða í staðnum, inntil tit verða latnir í kraft av hæddini." |
|
| 50 | So fór Hann við teimum út móti Betania; Hann lyfti nú upp hendur Sínar og signaði teir. |
|
| 51 | Og í tí Hann signaði teir, skiltist Hann frá teimum og varð tikin upp til Himmals. |
|
| 52 | Tá tilbóðu teir Hann og fóru aftur til Jerúsalem við stórari gleði. |
|
| 53 | Og teir vóru altíð í templinum, og prísaðu Gudi. |
|
|
