| 1 | Við tað at mangir hava tikið sær fyri at seta saman frásøgn um tað, sum hent hevur millum okkara - |
|
| 2 | soleiðis sum teir, ið av fyrstu tíð vóru eygnavitni, og sum gjørdust tænarar orðsins, hava sagt fyri okkum - |
|
| 3 | so havi eisini eg, eftir at eg gjølla havi rannsakað alt av fyrstu tíð, sett mær fyri at skriva tær tað niður, hvørt eftir annað, hávirdi Teofilus, |
|
| 4 | fyri at tú kanst sanna, hvussu álítandi tað er, sum tú hevur hoyrt frásagt. |
|
| 5 | Á døgum Heródesar kongs í Judea var prestur, ið æt Zakarias, av skifti Abia; hann hevði konu av døtrum Áron; hon æt Elisabet. |
|
| 6 | Tey vóru bæði rættvís fyri Gudi og livdu ólastandi í øllum boðum og fyriskipanum Harrans. |
|
| 7 | Men tey áttu einki barn; tí Elisabet var ófruktbør; og tey vóru bæði væl við aldur. |
|
| 8 | Nú hendi tað, meðan hann tænti sum prestur fyri Gudi, táið skifti hansara átti at gera tænastuna, |
|
| 9 | at tað, soleiðis sum siður var í prestatænastuni, fall honum í lut at fara inn í tempul Harrans og bera fram roykilsisofrið. |
|
| 10 | Øll mannfjøldin helt bøn uttanfyri, meðan roykilsisofrið varð borið fram. |
|
| 11 | Tá vísti eingil Harrans seg fyri honum, standandi høgrumegin roykilsisaltarið. |
|
| 12 | Zakarias ræddist, táið hann sá hann, og ótti fall á hann. |
|
| 13 | Men eingilin segði við hann: "Óttast ikki, Zakarias! Bøn tín er hoyrd - Elisabet, kona tín, skal eiga tær son, og tú skalt kalla hann Jóhannes. |
|
| 14 | Hann skal verða tær til gleði og frøi, og mong skulu gleðast um, at hann er føddur. |
|
| 15 | Tí hann skal vera stórur fyri Harranum; vín og sterkan drykk skal hann ikki drekka, og hann skal fyllast við Heilaga Andanum líka úr móðurlívi. |
|
| 16 | Mong av børnum Ísraels skal hann umvenda til Harran Gud teirra. |
|
| 17 | Hann skal ganga undan Honum í anda og kraft Eliasar, til at venda hjørtum fedra til børn og ólýdnum til sinnalag rættvísra, til at gera Harranum til reiðar vælbúgvið fólk." |
|
| 18 | Tá segði Zakarias við eingilin: "Av hvørjum skal eg vita hetta? Eg eri jú gamal, og kona mín er væl við aldur!" |
|
| 19 | Eingilin svaraði honum: "Eg eri Gabriel, sum standi fyri ásjón Guds, og eg eri sendur út at tala við teg og bera tær hesi gleðiboð. |
|
| 20 | Og nú skalt tú verða málleysur og ikki fáa talað, inntil tann dag hetta hendir - aftur fyri at tú trúði ikki orðum mínum, sum tó skulu ganga út á tíð síni." |
|
| 21 | Fólkið stóð og bíðaði eftir Zakariasi; og tey undraðust á, at hann varð so leingi í templinum. |
|
| 22 | Táið hann nú kom út, fekk hann ikki talað til teirra; tey skiltu tá, at hann hevði sæð sjón í templinum. Og hann gjørdi tekin til teirra og varð verandi málleysur. |
|
| 23 | Táið so tænastutíð hansara var at enda, fór hann heim til sín sjálvs. |
|
| 24 | Men eftir hesar dagar varð Elisabet, kona hansara, við barn; og hon helt seg fjalda fimm mánaðir og segði: |
|
| 25 | "So hevur Harrin gjørt við meg, teir dagar Hann sá til mín, at taka burt vanæru mína millum menniskjuni!" |
|
| 26 | Í sætta mánaði varð Gabriel eingil sendur av Gudi til bý í Galilea, sum eitur Nazaret, |
|
| 27 | til moyggj, sum var trúlovað við manni, ið æt Jósef, av húsi Dávids; moyggin æt Maria. |
|
| 28 | Eingilin kom inn til hennara og segði: "Heil, tú náðaða! Harrin er við tær; signað ert tú millum kvinnur!" |
|
| 29 | Ræðsla fall á hana av orðum hansara, og hon hugsaði um, hvat henda heilsa mundi hava at týða. |
|
| 30 | Tá segði eingilin við hana: "Óttast ikki, Maria! Tú hevur funnið náði hjá Gudi. |
|
| 31 | Nú skalt tú verða við barn og eiga son; Hann skalt tú kalla Jesus. |
|
| 32 | Hann skal verða stórur og kallast Sonur hins Hægsta; og Gud Harrin skal geva Honum hásæti Dávids, faðirs Hansara. |
|
| 33 | Hann skal vera kongur yvir húsi Jákups allar ævir, og ikki skal vera endi á kongadømi Hansara." |
|
| 34 | Tá segði Maria við eingilin: "Hvussu kann hetta verða, við tað at eg veit ikki av manni?" |
|
| 35 | Eingilin svaraði henni: "Heilagi Andin skal koma yvir teg, og kraft hins Hægsta skal skugga yvir teg; tí skal eisini hitt heilaga, ið føtt verður, kallast Sonur Guds. |
|
| 36 | Og nú, Elisabet, skyldkona tín - eisini hon er vorðin við barn og gongur við syni í elli síni; hesin mánaður er hin sætti hjá henni, ið kallað verður ófruktbør. |
|
| 37 | Tí einki er Gudi ómøguligt." |
|
| 38 | Tá segði Maria: "Eg eri tænastukvinna Harrans - mær verði, sum tú hevur sagt!" So fór eingilin frá henni. |
|
| 39 | Á hesum døgum fór Maria við skundi avstað til fjallalandið, til ein bý í Juda. |
|
| 40 | Hon kom inn hjá Zakariasi og heilsaði Elisabet. |
|
| 41 | Táið tá Elisabet hoyrdi heilsu Mariu, spældi fostrið í lívi hennara. Og Elisabet fyltist av Heilaga Andanum, |
|
| 42 | rópti hart og segði: "Signað ert tú millum kvinnur, og signað er lívsfrukt tín! |
|
| 43 | Hvussu hendir hetta meg, at móðir Harra míns kemur til mín? |
|
| 44 | Tí veitst tú - í tí eg hoyrdi ljóðið av heilsu tíni, spældi fostrið av frøi í lívi mínum! |
|
| 45 | Og sæl er hon, ið trúði; tí tað skal ganga út, sum henni er sagt av Harranum." |
|
| 46 | Tá segði Maria: "Sál mín setur Harran høgt, |
|
| 47 | og andi mín gleðist í Gudi, Frelsara mínum; |
|
| 48 | tí Hann hevur sæð til tænastukvinnu Sína, sum so lítið hevur at týða. Ja, eftir hetta skulu allar ættir prísa meg sæla, |
|
| 49 | tí Hann hevur gjørt stórverk við meg, Hann, hin veldigi. Heilagt er navn Hansara. |
|
| 50 | Ætt eftir ætt er miskunn Hansara yvir teimum, ið óttast Hann. |
|
| 51 | Hann hevur gjørt veldig verk við armi Sínum; Hann hevur spjatt sundur teir, sum hugmóðigir eru í hugsanum hjartna sína. |
|
| 52 | Hann hevur stoytt høvdingum úr hásætunum og sett tey høgt, sum hava lítið at týða. |
|
| 53 | Svong hevur Hann mettað við góðum gávum, og rík hevur Hann latið fara við tómum hondum. |
|
| 54 | Hann hevur tikið Sær av Ísrael, tænara Sínum, fyri at minnast miskunn |
|
| 55 | móti Ábrahami og avkomi hansara allar ævir - soleiðis sum Hann talaði til fedrar okkara." |
|
| 56 | Maria steðgaði nú einar tríggjar mánaðir hjá henni og fór so heimaftur til sín sjálvs. |
|
| 57 | So kom tíðin hjá Elisabet, táið hon skuldi eiga. Og hon átti son. |
|
| 58 | Táið grannar og skyldfólk hennara frættu, at Harrin hevði gjørt miskunn Sína stóra móti henni, gleddust tey saman við henni. |
|
| 59 | Áttanda dagin komu tey so at umskera barnið; og tey ætlaðu at kalla hann Zakarias eftir faðir hansara. |
|
| 60 | Men móðir hansara tók til orða og segði: "Nei, hann skal eita Jóhannes!" |
|
| 61 | Tá søgdu tey við hana: "Eingin er jú í ætt tíni, sum eitur so!" |
|
| 62 | Tey gjørdu tá tekin til faðir hansara fyri at fáa at vita, hvat hann vildi, at barnið skuldi eita. |
|
| 63 | Hann bað fáa sær talvu, og skrivaði hesi orð: "Jóhannes er navn hansara." Tá undraðust øll. |
|
| 64 | Í somu stund opnaðust muður og tunga hansara; og hann talaði og prísaði Gudi. |
|
| 65 | Ótti kom á øll, sum búðu har rundanum; í øllum fjallalandinum í Judea var nógv tos um alt hetta. |
|
| 66 | Øll, ið hoyrdu tað, løgdu sær tað á hjarta og søgdu: "Hvat man fara at verða av hesum barni?" Tí hond Harrans var við honum. |
|
| 67 | Zakarias, faðir hansara, fyltist nú av Heilaga Andanum, profeteraði og segði: |
|
| 68 | "Lovaður veri Harrin Gud Ísraels! Tí Hann hevur vitjað fólk Sítt og loyst tað út. |
|
| 69 | Hann hevur reist okkum upp frelsuhorn í húsi Dávids, tænara Síns, |
|
| 70 | eins og Hann talaði við munni heiløgu profeta Sína frá fornum tíðum - |
|
| 71 | frelsu frá fíggindum okkara og frá hond alra teirra, ið hata okkum, |
|
| 72 | fyri at gera miskunn móti fedrum okkara og minnast heilaga sáttmála Sín, |
|
| 73 | eiðin, ið Hann svór Ábrahami, faðir okkara - |
|
| 74 | at Hann skuldi veita okkum, at vit, bjargað av hond fígginda okkara, skuldu kunna tæna Honum óttaleys, |
|
| 75 | í heilagleika og rættvísi, fyri ásjón Hansara, allar dagar okkara. |
|
| 76 | Eisini tú, barn, skalt verða kallaður profetur hins Hægsta; tí tú skalt ganga undan fyri ásjón Harrans at gera vegir Hansara til reiðar, |
|
| 77 | fyri at læra fólk Hansara frelsu at kenna í fyrigeving synda teirra. |
|
| 78 | Hetta er eymu miskunn Guds okkara fyri at takka, sum læt lýsing av hæddini vitja okkum - |
|
| 79 | til at lýsa teimum, sum sita í myrkri og deyðaskugga, til at leiða føtur okkara inn á veg friðarins." |
|
| 80 | Barnið vaks nú og varð sterkt í Andanum; og hann var í oyðimørkunum, inntil tann dag hann steig fram fyri Ísrael. |
|
|
