| 1 | Høgtíðin hini ósúrgaðu breyðini, sum rópast páskir, var nú nær. |
|
| 2 | Og høvuðsprestarnir og hinir skriftlærdu royndu, hvussu teir kundu taka Hann av døgum; tí teir ræddust fólkið. |
|
| 3 | Men Satan fór í Judas, sum kallaðist Iskariot og var ein av hinum tólv. |
|
| 4 | Hann fór og tosaði við høvuðsprestarnar og høvuðsmenninar um, hvussu hann skuldi geva Hann í vald teirra. |
|
| 5 | Tá vórðu teir glaðir og lovaðu at geva honum pening. |
|
| 6 | Hann gav teimum so orð sítt og hevði nú í huga, nær best bar til at geva Hann í vald teirra, uttan at tað voldi nakran ófrið millum fólkið. |
|
| 7 | So kom dagurin í hinum ósúrgaðu breyðunum, táið páskalambið skuldi verða dripið. |
|
| 8 | Tá sendi Hann Pætur og Jóhannes avstað og segði: "Farið og gerið okkum páskalambið til, so vit kunnu eta tað!" |
|
| 9 | Teir spurdu Hann: "Hvar vilt Tú, at vit skulu gera tað til?" |
|
| 10 | Hann svaraði teimum: "Táið tit koma inn í staðin, skal maður, ið ber vatnkrukku, møta tykkum; fylgið honum til húsið, sum hann fer inn í, |
|
| 11 | og sigið við húsbóndan í húsinum: "Meistarin sigur: "Hvar er herbergið, sum Eg kann eta páskalambið í við lærisveinum Mínum?"" |
|
| 12 | So skal hann vísa tykkum stóran sal, til reiðar at halda máltíð í; har skulu tit gera tað til." |
|
| 13 | Teir fóru tá avstað og funnu tað so, sum Hann hevði sagt teimum; og teir gjørdu páskalambið til. |
|
| 14 | Táið so tímin kom, settist Hann til borðs, og ápostlarnir við Honum. |
|
| 15 | Hann segði við teir: "Mær hevur hjartaliga longst eftir at eta hetta páskalamb við tykkum, áðrenn Eg líði. |
|
| 16 | Tí Eg sigi tykkum: Eg skal aldri aftur eta tað, fyrrenn tað er vorðið fullkomið í ríki Guds." |
|
| 17 | Hann tók nú kalik, takkaði og segði: "Takið hetta og býtið tað millum tykkara! |
|
| 18 | Tí Eg sigi tykkum: Frá hesi stund skal Eg ikki drekka av ávøksti víntræsins, fyrrenn ríki Guds kemur." |
|
| 19 | So tók Hann breyð, takkaði og breyt tað, gav teimum og segði: "Hetta er likam Mítt, sum verður givið fyri tykkum; gerið hetta til minni um Meg!" |
|
| 20 | Somuleiðis tók Hann eisini kalikin aftan á kvøldmáltíðina og segði: "Hesin kalikur er hin nýggi sáttmálin í blóði Mínum, sum verður úthelt fyri tykkum. |
|
| 21 | Men hond hansara, sum svíkur Meg, er við Mær á borðinum. |
|
| 22 | Tí víst fer Menniskjasonurin burtur, soleiðis sum avgjørt er; men vei tí menniskja, sum Hann verður svikin við!" |
|
| 23 | Tá fóru teir at tala hvør við annan um, hvør teirra tað tó mundi vera, sum skuldi gera hetta. |
|
| 24 | Eisini varð træta millum teirra um, hvør teirra ið skuldi verða roknaður størstur. |
|
| 25 | Tá segði Hann við teir: "Kongar tjóðanna valda yvir teimum, og teir, ið lata tær kenna vald sítt, kallast vælgerðamenn. |
|
| 26 | Men ikki so hjá tykkum; nei, hin størsti av tykkum - hann veri sum hin yngsti, og hin hægsti sum tann, ið tænir! |
|
| 27 | Tí hvør er størri, tann, ið situr til borðs, ella tann, ið tænir! Er tað ikki tann, ið situr til borðs! Men Eg eri millum tykkara sum tann, ið tænir. |
|
| 28 | Men tit eru teir, ið hava hildið út við Mær í freistingum Mínum; |
|
| 29 | og Eg tilsigi tykkum ríkið, eins og Faðir Mín hevur tilsagt Mær tað, |
|
| 30 | so tit skulu eta og drekka við borð Mítt í ríki Mínum og sita í hásætum og døma hinar tólv ættir Ísraels. |
|
| 31 | Símun, Símun! Satan vildi hava tykkum í vald sítt at sálda tykkum sum hveiti. |
|
| 32 | Men Eg bað fyri tær, at trúgv tín skal ikki svíkja; og táið tú einaferð vendir við, styrk tá brøður tínar!" |
|
| 33 | Tá segði hann við Hann: "Harri, eg eri til reiðar at fara við Tær, bæði í fangahús og í deyðan!" |
|
| 34 | Men Hann svaraði: "Pætur, Eg sigi tær: Hanin skal ikki gala í dag, fyrrenn tú tríggjar ferðir hevur noktað, at tú kennir Meg." |
|
| 35 | So segði Hann við teir: "Táið Eg sendi tykkum út uttan pung, tasku og skógvar, fattaðist tykkum tá nakað?" Teir svaraðu: "Nei, einki!" |
|
| 36 | Hann segði við teir: "Men nú - tann, ið hevur pung, taki hann við, somuleiðis tasku, og tann, ið einki svørð hevur, selji kappa sín og keypi sær eitt! |
|
| 37 | Tí Eg sigi tykkum, at tað, ið skrivað er, má ganga út við Mær, hetta: "Hann varð roknaður millum lógloysingar." Tí tað, ið sagt er um Meg, er at enda." |
|
| 38 | Tá søgdu teir: "Harri, hygg, her eru tvey svørð!" Hann svaraði teimum: "Tað er nóg mikið." |
|
| 39 | Hann fór nú út og fór, sum Hann var vanur, til Oljufjallið; og lærisveinarnir fóru eisini við Honum. |
|
| 40 | Táið Hann var komin til staðið, segði Hann við teir: "Biðið um ikki at koma í freisting!" |
|
| 41 | So fór Hann burtur frá teimum, okkurt um steinkast, fall á knæ, bað og segði: |
|
| 42 | "Faðir, hevði Tú viljað tikið henda kalik frá Mær! Tó, verði ikki vilji Mín, men Tín!" |
|
| 43 | Tá vísti eingil av Himli seg fyri Honum og styrkti Hann. |
|
| 44 | Og Hann kom í deyðaangist og bað enn tráligari; sveitti Hansara varð sum blóðsdropar, ið fullu niður á jørðina. |
|
| 45 | Táið Hann so reistist frá bønini og kom til lærisveinarnar, fann Hann teir sovandi av sorg. |
|
| 46 | Tá segði Hann við teir: "Hví sova tit! Reisist og biðið, fyri at tit skulu ikki koma í freisting!" |
|
| 47 | Meðan Hann enn talaði, kom flokkur av fólki, og hann, ið æt Judas, ein av hinum tólv, gekk undan teimum; hann nærkaðist Jesusi at kyssa Hann. |
|
| 48 | Men Jesus segði við hann: "Judas, svíkur tú Menniskjasonin við kossi!" |
|
| 49 | Táið nú teir, ið rundan um Hann vóru, sóu, hvussu fór at ganga, søgdu teir: "Harri, skulu vit sláa til við svørði?" |
|
| 50 | Og ein teirra høgdi til tænara høvuðsprestsins og hevði høgra oyrað av honum. |
|
| 51 | Men Jesus tók til orða og segði: "Latið teir gera hetta við!" So nam Hann við oyra hansara og grøddi hann. |
|
| 52 | Síðani segði Jesus við høvuðsprestarnar, høvuðsmenninar fyri tempulvaktini og hinar elstu, sum komnir vóru móti Honum: "Tit eru farnir út sum móti ránsmanni, við svørðum og gøssum! |
|
| 53 | Táið Eg hvønn dag var hjá tykkum í templinum, rættu tit ikki út hendur tykkara móti Mær. Men hetta er tími tykkara og vald myrkursins." |
|
| 54 | So tóku teir Hann, fóru avstað við Honum og leiddu Hann inn í hús høvuðsprestsins; og Pætur fylgdi eftir langt aftaná. |
|
| 55 | Teir kyndu nú eld mitt í garðinum og sótu saman har, og Pætur sat mitt ímillum teirra. |
|
| 56 | Men ein arbeiðskona sá hann sita har í ljósinum frá eldinum; hon stardi uppá hann og segði: "Eisini hesin var við Honum!" |
|
| 57 | Men hann avnoktaði Hann og segði: "Eg kenni Hann ikki, kvinna!" |
|
| 58 | Eitt sindur seinni sá eitt annað, ein av monnunum, hann og segði: "Eisini tú ert ein av teimum!" Men Pætur svaraði: "Maður, eg eri tað ikki!" |
|
| 59 | Okkurt um tíma eftir hetta gjørdi ein annar tað av og segði: "So sanniliga var eisini hesin við Honum! Hann er jú eisini Galileari." |
|
| 60 | Tá svaraði Pætur: "Maður, eg skilji ikki, hvat tú sigur!" Í tí sama, meðan hann enn talaði, gól hanin. |
|
| 61 | Og Harrin vendi Sær og hugdi uppá Pætur, og Pæturi kom orð Harrans í hug, hvussu Hann hevði sagt við hann: "Áðrenn hanin gelur í dag, skalt tú tríggjar ferðir avnokta Meg." |
|
| 62 | Og hann fór út og græt beiskliga. |
|
| 63 | Menninir, ið hildu Jesusi, spottaðu og slógu Hann. |
|
| 64 | Teir kastaðu klæði yvir Hann og spurdu Hann: "Profetera - hvør var tað, ið sló Teg?" |
|
| 65 | Og mong onnur háðorð talaðu teir móti Honum. |
|
| 66 | Táið nú var vorðið dagur aftur, savnaðust hinir elstu fólksins og høvuðsprestarnir og hinir skriftlærdu; teir leiddu Hann fram fyri ráð sítt |
|
| 67 | og søgdu: "Ert Tú Kristus, so sig okkum tað!" Men Hann svaraði teimum: "Um Eg sigi tykkum tað, trúgva tit tí ikki, |
|
| 68 | og um Eg spyrji, svara tit ikki! |
|
| 69 | Men hereftir skal Menniskjasonurin sita við høgru hond kraftar Guds." |
|
| 70 | Tá søgdu teir allir: "Ert Tú tá Sonur Guds?" Hann svaraði teimum: "Tit siga tað; Eg eri tað." |
|
| 71 | Tá søgdu teir: "Hvat nýtist okkum longur vitnisburð! Nú hava vit jú sjálvir hoyrt tað av Hansara egna munni!" |
|
|
