| 1 | Hann setti teimum fram líknilsi um tað, at tey skuldu altíð biðja og ikki troyttast. |
|
| 2 | Hann segði: "Í einum býi var dómari, sum ikki óttaðist Gud og ikki firnaðist fyri nøkrum menniskja. |
|
| 3 | Í sama býi var einkja, sum kom til hansara og segði: "Hjálp mær at fáa rætt yvir mótparti mínum!" |
|
| 4 | Eina tíð vildi hann ikki. Men at endanum segði hann við sær sjálvum: "Um eg so ikki óttist Gud, ei heldur firnist fyri nøkrum menniskja, |
|
| 5 | so skal eg tó, við tað at henda einkja ikki letur meg hava frið, hjálpa henni at fáa rætt, so hon skal ikki í heilum ganga og plága meg."" |
|
| 6 | Harrin segði: "Hoyrið, hvat hin órættvísi dómarin sigur! |
|
| 7 | Skuldi Gud tá ikki hjálpt útvaldu Sínum at fáa rætt, teimum, ið rópa til Hansara dag og nátt, og er Hann seinur, táið tað viðvíkur teimum! |
|
| 8 | Eg sigi tykkum: Hann skal skunda Sær at hjálpa teimum at fáa rætt. Men táið Menniskjasonurin kemur, man Hann tá fara at finna trúnna á jørðini?" |
|
| 9 | Hann segði eisini hetta líknilsið við nakrar, sum litu á seg sjálvar, at teir vóru rættvísir, og vanvirdu hini: |
|
| 10 | "Tveir menn fóru niðan í templið at biðja; annar var Fariseari, og annar tollari. |
|
| 11 | Farisearin stóð fyri seg sjálvan og bað so: "Gud! Eg takki Tær, at eg eri ikki sum onnur menniskju - ránsmenn, órættvís, horkallar - ella tá sum hasin tollari. |
|
| 12 | Eg fasti tvær ferðir um vikuna, eg lati tíggjund av allari inntøku míni." |
|
| 13 | Tollarin stóð langt burtur og vildi ikki so mikið sum lyfta upp eygu síni móti himli, men sló seg fyri bróstið og segði: "Gud! Ver mær syndara náðigur!" |
|
| 14 | Eg sigi tykkum: Hesin fór rættvísgjørdur aftur til hús, og hin ikki; tí ein og hvør, ið setur seg sjálvan høgt, skal verða settur lágt; og tann, ið setur seg sjálvan lágt, skal verða settur høgt." |
|
| 15 | Tey bóru eisini hini smáu børnini til Hansara, fyri at Hann skuldi nema við tey; men táið lærisveinarnir sóu tað, høvdu teir at teimum. |
|
| 16 | Men Jesus kallaði tey til Sín og segði: "Latið hini smáu børnini koma til Mín, og forðið teimum ikki! Tí ríki Guds hoyrir slíkum til. |
|
| 17 | Sanniliga, sigi Eg tykkum: Tann, sum ikki tekur ímóti ríki Guds eins og barnið, skal als ikki koma inn í tað." |
|
| 18 | Ein ráðharri spurdi Hann: "Góði meistari! Hvat skal eg gera, fyri at eg kann arva ævigt lív?" |
|
| 19 | Jesus segði við hann: "Hví kallar tú Meg góðan? Eingin er góður uttan ein, tað er Gud. |
|
| 20 | Tú veitst boðini: "Tú mást ikki dríva hor"; "tú mást ikki drepa"; "tú mást ikki stjala"; "tú mást ikki bera rangan vitnisburð"; "ær faðir tín og móður tína!"" |
|
| 21 | Hann svaraði: "Alt hetta havi eg hildið, frá tí eg var ungur." |
|
| 22 | Táið Jesus hoyrdi hetta, segði Hann við hann: "Eitt fattast tær enn: Sel alt, ið tú eigur, og být tað sundur millum fátæk! So skalt tú hava skatt í Himli; kom so og fylg Mær!" |
|
| 23 | Men táið hann hoyrdi hetta, varð hann fullur av sorg; tí hann var ógvuliga ríkur. |
|
| 24 | Táið Jesus nú sá, hvussu tungur hann varð, segði Hann: "Hvussu torført er ikki teimum, ið hava ríkdóm, at koma inn í ríki Guds! |
|
| 25 | Lættari er kameli at fara gjøgnum nálareyga, enn ríkum at fara inn í ríki Guds." |
|
| 26 | Teir, ið hetta hoyrdu, søgdu: "Hvør kann tá verða frelstur!" |
|
| 27 | Men Hann svaraði: "Tað, sum er menniskjum ómøguligt, er Gudi møguligt." |
|
| 28 | Tá segði Pætur: "Vit eru farnir frá øllum okkara egna og hava fylgt Tær." |
|
| 29 | Hann segði við teir: "Sanniliga, sigi Eg tykkum: Eingin er, sum er farin frá húsi, foreldrum, brøðrum, konu ella børnum fyri Guds ríkis skuld, |
|
| 30 | uttan hann skal fáa tað mangar ferðir aftur her í tíðini og í hinum komandi heimi ævigt lív." |
|
| 31 | Hann tók nú hinar tólv til Sín og segði við teir: "Vit fara nú niðan til Jerúsalem, og alt, ið skrivað er við profetunum um Menniskjasonin, skal ganga út. |
|
| 32 | Tí Hann skal verða givin heidningunum upp í hendur og verða spottaður og háðaður og spýttur á. |
|
| 33 | Teir skulu húðfleingja Hann og drepa Hann, og triðja dagin skal Hann rísa upp aftur." |
|
| 34 | Men teir skiltu einki av hesum; hetta orð var teimum dult, og teir fataðu ikki tað, ið sagt varð. |
|
| 35 | Táið Hann nú nærkaðist Jeriko, sat ein blindur við vegin og biddaði. |
|
| 36 | Táið hann hoyrdi nógv fólk fara framvið, spurdi hann, hvat hetta var. |
|
| 37 | Tey søgdu honum, at Jesus úr Nazaret kom framvið. |
|
| 38 | Tá rópti hann: "Jesus, sonur Dávids, miskunna mær!" |
|
| 39 | Tey, sum undan gingu, høvdu at honum, at hann skuldi tiga; men hann rópti nógv harðari enn: "Sonur Dávids, miskunna mær!" |
|
| 40 | Tá steðgaði Jesus og beyð, at hann skuldi verða leiddur til Hansara; og táið hann var komin fram, spurdi Hann hann: |
|
| 41 | "Hvat vilt tú, at Eg skal gera fyri teg?" Hann svaraði: "Harri, at eg kann fáa sjón mína!" |
|
| 42 | Jesus segði við hann: "Hav sjón tína! Trúgv tín hevur frelst teg." |
|
| 43 | Við tað sama fekk hann sjónina aftur; og hann fylgdi Honum og prísaði Gudi. Og alt fólkið, ið sá hetta, lovaði Gudi. |
|
|
