| 1 | Allir tollarar og syndarar hildu seg nær hjá Honum, at hoyra Hann. |
|
| 2 | Men bæði Fariseararnir og hinir skriftlærdu knarraðu og søgdu: "Hesin tekur ímóti syndarum og etur við teimum!" |
|
| 3 | Tá setti Hann fram fyri teir hetta líknilsi - Hann segði: |
|
| 4 | "Um ein tykkara hevur 100 seyðir og missir ein av teimum - hvør er hann, sum fer ikki frá hinum 99 í oyðimørkini og út at leita eftir tí, sum hann hevur mist, inntil hann finnur hann! |
|
| 5 | Táið hann so hevur funnið hann, leggur hann hann glaður á herðarnar. |
|
| 6 | Og táið hann kemur til hús, kallar hann saman vinir og grannar sínar og sigur við teir: "Gleðist við mær! Eg havi funnið seyð mín, sum eg hevði mist!" |
|
| 7 | Eg sigi tykkum: Soleiðis skal vera gleði í Himli um ein syndara, ið vendir við, meir enn um 99 rættvís, sum ikki tørvar umvending. |
|
| 8 | Ella um kvinna hevur 10 drakmur og missir eina drakmu burtur - hvør er hon, sum tendrar ikki ljós og sópar húsið og ger sær ómak at leita, inntil hon finnur hana! |
|
| 9 | Táið hon so hevur funnið hana, kallar hon saman vinkonur og grannkonur sínar og sigur: "Gleðist við mær! Eg havi funnið drakmuna, ið eg hevði mist." |
|
| 10 | Soleiðis, sigi Eg tykkum, verður gleði hjá einglum Guds um ein syndara, ið vendir við." |
|
| 11 | Og Hann segði: "Maður hevði tveir synir. |
|
| 12 | Hin yngri teirra segði við faðir sín: "Faðir, gev mær tann partin av ognini, sum mær líknast!" Tá skifti hann góðsið millum teirra. |
|
| 13 | Ikki mangar dagar eftir hetta savnaði hin yngri sonurin alt sítt saman og fór avstað til land langt burtur; har spilti hann burtur alla ogn sína í ringum lívi. |
|
| 14 | Men táið hann hevði brúkt alt upp, varð hørð hungursneyð í hesum sama landi, og hann byrjaði at líða neyð. |
|
| 15 | Tá fór hann og helt seg til ein av monnunum har í landinum, og hesin sendi hann út á mark sína at sita hjá svínum. |
|
| 16 | Og hann tráaði eftir at fylla búk sín av dravinum, ið svínini ótu; og eingin gav honum nakað. |
|
| 17 | Tá gekk hann í seg sjálvan og segði: "Hvussu mangir daglønamenn hjá faðir hava ikki yvirflóð av breyði - og her doyggi eg í hungri! |
|
| 18 | Eg skal reisa meg og fara til faðir og siga við hann: Faðir, eg havi syndað móti Himli og fyri tær! |
|
| 19 | Eg eri ikki verdur longur at eita sonur tín; lat meg sleppa at vera sum ein daglønamann tín!" |
|
| 20 | So reistist hann og kom til faðir sín. Men meðan hann enn var langt burtur, sá faðirin hann, og honum tykti hjartaliga synd í honum; hann fór rennandi og leyp um hálsin á honum og kysti hann. |
|
| 21 | Men sonurin segði við hann: "Faðir, eg havi syndað móti Himli og fyri tær! Eg eri ikki verdur longur at eita sonur tín." |
|
| 22 | Tá segði faðirin við tænarar sínar: "Farið eftir hinum bestu klæðunum og latið hann í tey, og gevið honum ring á hondina og skógvar á føturnar! |
|
| 23 | Farið síðani eftir gøðingarkálvinum og drepið hann, og latið okkum eta og vera glað! |
|
| 24 | Tí hesin sonur mín var deyður og er vorðin livandi aftur, hann var mistur og er funnin." Tey byrjaðu nú at vera glað. |
|
| 25 | Men hin eldri sonur hansara var úti á markini, og táið hann kom heim og nærkaðist húsinum, hoyrdi hann spæl og dans. |
|
| 26 | Tá rópti hann ein húskallin og spurdi, hvat hetta hevði at týða. |
|
| 27 | Hann svaraði honum: "Bróðir tín er komin, og faðir tín hevur dripið gøðingarkálvin, tí hann hevur fingið hann aftur í øllum góðum." |
|
| 28 | Tá kom ilt í hann, og hann vildi ikki fara inn. Faðir hansara fór tá út og bønaði hann. |
|
| 29 | Men hann svaraði faðirinum: "So mong ár havi eg nú tænt tær, og aldri havi eg gjørt ímóti boðum tínum; mær hevur tú tó aldri givið geitarlamb, so eg kundi havt stuttleika við vinum mínum. |
|
| 30 | Men táið hasin sonur tín kom, sum hevur etið upp góðs títt við skøkjum, drapst tú gøðingarkálvin fyri honum!" |
|
| 31 | Tá segði hann við hann: "Barn! Tú ert altíð hjá mær, og alt mítt er títt; |
|
| 32 | men nú áttu vit at verið fró og glað; tí hesin bróðir tín var deyður og er vorðin livandi, var mistur og er funnin."" |
|
|
