| 1 | Táið Hann nú hugdi upp, kom Hann at síggja hini ríku, sum løgdu gávur sínar í tempulkistuna. |
|
| 2 | Tá sá Hann fátæka einkju, sum legði tveir smápeningar í hana. |
|
| 3 | Hann segði: "Sanniliga, sigi Eg tykkum: Henda fátæka einkja legði meir enn øll hini. |
|
| 4 | Tí øll hesi løgdu gávur sínar av yvirflóð síni; men hon legði av armóð síni alla ogn sína, sum hon hevði." |
|
| 5 | Táið nakrir søgdu um templið, at tað var prýtt við vøkrum steinum og tempulgávum, segði Hann: |
|
| 6 | "Hetta, sum tit síggja - dagar skulu koma, táið ikki steinur skal verða latin eftir á steini, sum ikki skal brótast niður." |
|
| 7 | Teir spurdu Hann: "Meistari, nær fer hetta at henda, og hvat er tekinið fyri, at hetta fer at henda?" |
|
| 8 | Hann svaraði: "Síggið til, at tit verða ikki villleiddir! Tí mangir skulu koma í navni Mínum og siga: "Tað eri eg!" og: "Tíðin er nær!" - Farið ikki eftir teimum! |
|
| 9 | Men táið tit hoyra um hernað og uppreistur, tá ræðist ikki! Tí hetta má fyrst henda, men endin kemur ikki við tað sama." |
|
| 10 | So segði Hann við teir: "Tjóð skal reisast móti tjóð, og ríki móti ríki. |
|
| 11 | Stórir jarðskjálvtar skulu vera bæði her og har, og hungur og pestur; og ræðuligar sjónir skulu verða, og stór tekin av Himli. |
|
| 12 | Men framman undan øllum hesum skulu teir leggja hond á tykkum, søkja at tykkum og geva tykkum upp til sýnagogur og fangahús; og tit skulu verða førdir fram fyri kongar og landshøvdingar fyri navns Míns skuld. |
|
| 13 | Tað skal verða tykkum til vitnisburð. |
|
| 14 | Leggið tykkum tí á hjarta, at tit skulu ikki frammanundan grunda á, hvussu tit skulu verja tykkum! |
|
| 15 | Tí Eg skal geva tykkum munn og vísdóm, sum allir mótstøðumenn tykkara ikki skulu vera førir fyri at standa ímóti ella mótsiga. |
|
| 16 | Tit skulu verða sviknir enntá av foreldrum, brøðrum, frændum og vinum, og tey skulu drepa nakrar av tykkum. |
|
| 17 | Og tit skulu verða hataðir av øllum fyri navns Míns skuld. |
|
| 18 | Men ikki hár á høvdi tykkara skal farast. |
|
| 19 | Við at vera áhaldandi skulu tit vinna sálir tykkara. |
|
| 20 | Men táið tit síggja Jerúsalem kringsett av herliðum, skulu tit vita, at oyðing tess er nær. |
|
| 21 | Tá skulu tey, sum í Judea eru, flýggja í fjøllini; tey, sum inni í staðnum eru, skulu fara út úr honum, og tey, sum úti á bygdunum eru, skulu ikki fara inn í hann. |
|
| 22 | Tí hetta eru hevndardagarnir, táið alt tað, ið skrivað er, skal ganga út. |
|
| 23 | Men vei teimum, sum eru við barn, og teimum, sum geva bróst á teimum døgum! Tí tá skal vera stór neyð í landinum, og vreiði yvir hesum fólki. |
|
| 24 | Tey skulu falla fyri svørðsegg og verða herleidd til allar tjóðir, og Jerúsalem skal liggja niðurtraðkað av heidningum, inntil tíð heidninganna er at enda. |
|
| 25 | Tekin skulu vera í sól, mána og stjørnum, og á jørðini skal angist og vónloysi koma á tjóðirnar; tí havið og bylgjurnar brúsa, |
|
| 26 | og menniskju ørmaktast av ótta og angist fyri tí, sum yvir jarðarríki kemur; tí kreftir himmalsins skulu skakast. |
|
| 27 | Tá skal Menniskjasonurin verða sæddur koma í skýnum við mátti og miklari dýrd. |
|
| 28 | Men táið hetta fer at henda, rættið tykkum tá upp og lyftið høvdum tykkara, tí tá nærkast endurloysing tykkara!" |
|
| 29 | Og Hann setti teimum fram líknilsi: "Hyggið fikutræið og øll trøini! |
|
| 30 | So skjótt sum tit síggja, at tey spretta, vita tit av tykkum sjálvum, at nú er summarið nær. |
|
| 31 | Soleiðis skulu tit eisini, táið tit síggja hetta henda, vita, at ríki Guds er nær. |
|
| 32 | Sanniliga, sigi Eg tykkum: Henda ætt skal als ikki forganga, fyrrenn tað hevur hent alt samalt. |
|
| 33 | Himmal og jørð skulu forganga; men orð Míni skulu als ikki forganga. |
|
| 34 | Men varðið tykkum, at hjørtu tykkara ongantíð verða tyngd av nógvari njótan og drykkjuskapi og stúran fyri hesum lívi, so hin dagur kemur á tykkum óvart! |
|
| 35 | Tí eins og snerra skal hann koma á øll tey, sum á allari jørðini búgva. |
|
| 36 | Men vakið hvørja stund og biðið, so tit kunnu vera før fyri at sleppa undan øllum hesum, ið koma skal, og verða standandi fyri Menniskjasyninum!" |
|
| 37 | Um dagarnar lærdi Hann í templinum, men um næturnar fór Hann út á fjallið, ið kallast Oljufjallið, og varð har. |
|
| 38 | Og alt fólkið kom tíðliga um morgunin til Hansara í templinum at lurta eftir Honum. |
|
|
