| 1 | Og tú - tak at syngja sorgarsong um høvdingar Ísraels |
|
| 2 | - sig: Hvat er móðir tín? Honleyva; millum leyvur lá hon, millum ungleyvur aldi hon upp ungar sínar. |
|
| 3 | Ein unga sín vandi hon upp; hann varð ungleyva, hann lærdi at ríva til sín rán, hann át menniskju. |
|
| 4 | Men fólkasløgini fingu at hoyra um hann; í grøv teirra varð hann fangaður, og við nasaringi leiddu teir hann til Egyptalands. |
|
| 5 | Táið hon nú sá, at hon hevði bíðað til einkis, at vón hennara var gingin til grundar, tók hon ein annan av ungum sínum og gjørdi hann til ungleyvu. |
|
| 6 | Millum leyvur gekk hann; hann varð ungleyva, og hann lærdi at ríva til sín rán; hann át menniskju. |
|
| 7 | Hann neyðtók einkjur teirra og legði býir teirra í oyði; og landið og alt, ið har var, stívnaði av ræðslu fyri brøli hansara. |
|
| 8 | Tá settu fólkini úr landspørtunum har rundanum snerrur fyri hann og breiddu út garn sítt yvir hann; hann varð fangaður í grøvini, sum teir høvdu grivið. |
|
| 9 | So settu teir hann við króki í nøsini í búr og fóru við honum til kongin í Bábel; har settu teir hann í fasta borg, fyri at mál hansara skuldi ikki hoyrast aftur í Ísraelsfjøllum. |
|
| 10 | Meðan tú livdi í friði, var móðir tín sum víntræ, ið er plantað við vatn; fruktbart var tað og fult av greinum, av tí at tað hevði nógva vætu. |
|
| 11 | Tað fekk sterkar greinar, sum dugdu til høvdingastavir; høgt vaks tað, upp millum skýggini, og tað sást langt, við tað at tað var so høgt og hevði so nógvar greinar. |
|
| 12 | Tá varð tað rykt upp í vreiði og kastað til jarðar; og eystanvindurin turkaði burt ávøkst tess; hinar sterku greinar tess vórðu rivnar av og tornaðu upp, og eldur oyddi tað. |
|
| 13 | Og nú er tað plantað í oyðimørkini, í turrum og tystum landi. |
|
| 14 | Eldur gekk út úr høvuðsgrein tess; hann oyddi ávøkst tess, og eingin sterk grein er eftir á tí, til høvdingastav. - Sorgarsongur er hetta, og sorgarsongur skal tað verða! |
|
|
