| 1 | Orð HARRANS kom til mín; Hann segði: |
|
| 2 | Menniskjasonur! Hvat hevur viður víntræsins fram um annan við, víntrækvisturin, ið upp hevur vaksið millum trøini í skóginum! |
|
| 3 | Verður viður tikin av tí at smíða nakað úr! Ger nakar nagla av honum at heingja nakað amboð á! |
|
| 4 | Nei, hann verður givin eldinum til føði; eldurin brennir báðar endarnar, og miðjan verður svidnað. - Dugir hann tá at gera nakað úr! |
|
| 5 | Meðan hann enn var óskaddur, varð einki smíðað úr honum; mangan minni verður nakað gjørt úr honum, táið eldurin hevur brent hann, og hann er svidnaður! Kann hann tá verða nýttur at smíða nakað úr! |
|
| 6 | Tí sigur Harrin HARRIN so: Sum tað millum trøini í skóginum gongur við viði víntræsins - Eg gevi eldinum hann til føði - so skal Eg gera við tey, sum í Jerúsalem búgva. |
|
| 7 | Eg skal lata ásjón Mína vera móti teimum; tey eru sloppin út úr eldinum - men eldurin skal oyða tey; og tit skulu sanna, at Eg eri HARRIN, táið Eg lati ásjón Mína vera móti teimum. |
|
| 8 | Og Eg skal gera landið til oyðimørk, aftur fyri at tey hava verið trúleys - sigur Harrin HARRIN. |
|
|
