| 1 | Jóram, sonur Akab, varð kongur í Samaria yvir Ísrael, átjanda árið ið judakongur Jósafat sat við stýrið; og hann stýrdi 12 ár. |
|
| 2 | Hann gjørdi tað, sum ónt var í eygum HARRANS, tó ikki sum faðirin og móðirin; tí hann tók burtur ba’alsminnissteinin, ið faðir hansara hevði latið gjørt. |
|
| 3 | Tó varð hann hangandi uppi í syndunum, sum Jeroboam, sonur Nebat, hevði gjørt, og sum hann hevði fingið Ísrael at gera; frá teimum veik hann ikki. |
|
| 4 | Mesa kongur í Móab hevði nógv fæ, og hann læt í skatt til ísraelskong 100 000 lomb og ullina av 100 000 veðrum. |
|
| 5 | Men táið Akab var deyður, reiv Móab seg leyst undan ísraelskongi. |
|
| 6 | Tá helt Jóram kongur avstað úr Samaria og kannaði alt Ísrael. |
|
| 7 | Síðani sendi hann Jósafat judakongi boð og læt siga: "Móabskongur hevur rivið seg leysan frá mær; vilt tú koma við mær í hernað móti Móab?" Hann svaraði: "Ja, eg skal koma við - sum tú, so eg, sum fólk títt, so fólk mítt, sum hestar tínir, so hestar mínir!" |
|
| 8 | Og hann spurdi: "Hvørja leið skulu vit fara hagar?" Hann svaraði: "Gjøgnum Edomsoyðimørk." |
|
| 9 | So fóru teir avstað, ísraelskongur, judakongur og edomskongur, og táið teir høvdu ferðast sjey dagsferðir, var einki vatn til herin og heldur ikki til kríatúrini, ið teir høvdu við sær. |
|
| 10 | Tá segði ísraelskongur: "Vanlukkutíð! Hevur HARRIN kallað hesar tríggjar kongar higar at geva teir í hendur Móabs?" |
|
| 11 | Men Jósafat segði: "Er eingin profetur HARRANS her, sum vit kunnu spyrja HARRAN til ráðs við?" Tá svaraði ein tænari ísraelskongs: "Elisa, sonur Safat, er her, hann, sum helti vatn á hendur Eliasar." |
|
| 12 | Jósafat segði: "Hjá honum er orð HARRANS!" So fóru ísraelskongur og Jósafat og edomskongur til hansara. |
|
| 13 | Men Elisa segði við ísraelskong: "Hvat havi eg við teg at gera! Far tú til profetar faðirs tíns og móður tínar!" Ísraelskongur svaraði honum: "Sig ikki so! HARRIN hevur jú kallað hesar tríggjar kongarnar higar at geva teir í hendur Móabs!" |
|
| 14 | Tá segði Elisa: "So satt sum HARRIN Gud herskaranna livir, Hann, sum eg eri tænari hjá: Var tað ikki, tí Jósafat kongur í Juda er her, so hevði eg hvørki lagt í teg ella hirt at hugt á teg! |
|
| 15 | Men farið mær nú eftir hørpuspælara!" Táið so hørpuspælarin spældi á hørpu síni, kom hond HARRANS yvir hann. |
|
| 16 | Og hann segði: "So sigur HARRIN: Gravið grøv hjá grøv her í dalinum! |
|
| 17 | Tí so sigur HARRIN: Tit skulu hvørki síggja vind ella regn, men hesin dalur skal kortini fyllast av vatni, so tit fáa at drekka, bæði tit sjálvir og herur tykkara og kríatúr tykkara. |
|
| 18 | Men hetta er ikki HARRANUM nóg mikið - Hann skal eisini geva Móab í hendur tykkara. |
|
| 19 | Tit skulu taka hvønn víggirdan stað og hvønn stóran bý; hvørt gott træ skulu tit fella, allar keldur skulu tit tippa, og alla góða akurjørð skulu tit spilla við gróti." |
|
| 20 | Morgunin eftir, um ta tíðina ið matofrið verður borið fram, kom vatn, haðani sum Edom lá, og landið fyltist av vatni. |
|
| 21 | Táið Móabitar hoyrdu, at kongarnir vóru komnir at herja á teir, vórðu teir kallaðir saman, allir, ið mentir vóru at bera vápn; og teir tóku støðu við markið. |
|
| 22 | Men tíðliga um morgunin, táið sólin kom upp og skein á vatnið, sóu Móabitar vatnið framman fyri seg reytt sum blóð. |
|
| 23 | Tá søgdu teir: "Hatta er blóð! Kongarnir hava gjørt enda hvør á øðrum, teir hava høgt hvør annan niður! Leggist nú á fongin, Móabitar!" |
|
| 24 | Men táið teir komu at tilhaldi Ísraels, hildu Ísraelsmenn á teir og vunnu Móabitar, so teir flýddu undan teimum; síðani brutu teir seg inn í landið og vunnu uppaftur sigur á Móabitum. |
|
| 25 | Býirnar brutu teir niður; á alla góða akurjørð kastaðu teir hvør sín stein, so hon varð full av gróti; hvørja keldu tiptu teir, og hvørt frukttræ feldu teir, so at einki varð eftir uttan steinmúrarnir í Kir-Hareset; og henda bý kringsettu teir, sum nýttu sleingiband, og kastaðu á hann. |
|
| 26 | Táið móabskongur sá, at hann var ikki mentur at standa móti álopinum, tók hann við sær 700 vápnaførar menn og royndi at bróta seg út, har sum edomskongur hevði støðu; men tað miseydnaðist. |
|
| 27 | So tók hann frumborna son sín, hann, ið ríkið skuldi taka eftir hann, og ofraði hann á múrinum sum brennioffur. Tá kom ógvulig vreiði yvir Ísrael, og teir hildu avstað haðani og fóru heimaftur til land sítt. |
|
|
