| 1 | Eg seti fram fyri tykkum, brøður, evangeliið, sum eg kunngjørdi tykkum, sum tit eisini tóku við, sum tit eisini standa í, |
|
| 2 | sum tit eisini verða frelstir við - so satt sum tit halda fast við orðini, ið eg kunngjørdi tykkum tað í - annars trúðu tit til einkis! |
|
| 3 | Tí eg lærdi tykkum sum hitt fyrsta tað, sum eg eisini hevði tikið við: At Kristus doyði fyri syndir okkara, eftir skriftunum, |
|
| 4 | at Hann varð jarðaður, at Hann reis upp triðja dagin, eftir skriftunum, |
|
| 5 | og at Hann varð sæddur av Kefasi og síðani av hinum tólv; |
|
| 6 | síðani varð Hann sæddur av meir enn 500 brøðrum í senn - av teimum liva flest allir enn; nakrir eru sovnaðir; |
|
| 7 | síðani varð Hann sæddur av Jákupi, síðani av øllum ápostlunum. |
|
| 8 | Og síðst av øllum varð Hann sæddur av mær við - hinum ófullborna fostri at kalla; |
|
| 9 | tí eg standi aftastur av ápostlunum og eri ikki verdur at kallast ápostul, við tað at eg havi ligið eftir samkomu Guds. |
|
| 10 | Men av náði Guds eri eg tað, sum eg eri, og náði Hansara móti mær hevur ikki verið til einkis; nei, eg havi arbeitt meir enn teir allir - tó ikki eg, men náði Guds, sum við mær er. |
|
| 11 | Annaðhvørt tað tá eri eg, ella tað eru hinir - soleiðis prædika vit, og soleiðis komu tit til trúgv. |
|
| 12 | Verður nú prædikað um Kristus, at Hann er risin upp frá hinum deyðu, hvussu kunnu tá nakrir tykkara millum siga, at eingin uppreisn er av deyðum! |
|
| 13 | Er eingin uppreisn av deyðum, so er heldur ikki Kristus risin upp. |
|
| 14 | Og er Kristus ikki risin upp, so er prædika okkara tóm, so er trúgv tykkara tóm við! |
|
| 15 | Vit koma tá eisini at standa sum lygivitni um Gud, við tað at vit hava vitnað móti Gudi, at Hann reisti upp Kristus - sum Hann ikki hevur reist upp, um so er, at deyð nú ikki rísa upp. |
|
| 16 | Rísa deyð ikki upp, so er heldur ikki Kristus risin upp. |
|
| 17 | Og er Kristus ikki risin upp, so er trúgv tykkara til einkis, so eru tit í syndum tykkara enn; |
|
| 18 | so fortaptust tá eisini tey, sum sovnað eru í Kristusi! |
|
| 19 | Er tað bert í hesum lívi, vit hava sett vón okkara til Kristus, so er meiri grund at tykjast synd í okkum enn í nøkrum øðrum menniskjum! |
|
| 20 | Men nú er Kristus risin upp frá hinum deyðu - sum frumgróður teirra, ið sovnað eru. |
|
| 21 | Við tað at deyðin kom við einum menniskja, er eisini uppreisn hinna deyðu komin við einum menniskja. |
|
| 22 | Tí eins og øll doyggja í Ádami, so skulu eisini øll verða gjørd livandi í Kristusi |
|
| 23 | - tó ein og hvør í deild síni: Kristus er frumgróðurin, harnæst tey, sum í komu Kristusar hoyra Honum til. |
|
| 24 | Síðani kemur endin, táið Hann gevur ríkið Gudi og Faðirinum í hendur, eftir at Hann hevur gjørt enda á hvørjum harradømi, veldi og mátti. |
|
| 25 | Tí Hann skal vera kongur, inntil Hann leggur allar fíggindar Sínar undir føtur Sínar. |
|
| 26 | Hin síðsti fíggindin, ið til einkis verður gjørdur, er deyðin. |
|
| 27 | Hann hevur jú lagt alt undir føtur Hansara. Men táið Hann sigur, at alt er undirlagt, so er tað skilligt, at Hann er undantikin, sum legði alt undir Hann. |
|
| 28 | Táið tá alt er lagt undir Hann, skal Sonurin sjálvur eisini leggja Seg undir tann, ið legði alt undir Hann, fyri at Gud skal vera alt í øllum. |
|
| 29 | Hvat gera tá tey, sum lata seg doypa fyri hini deyðu! - Er tað so, at eingin deyður rísur upp, hví lata tey seg tá doypa fyri tey! |
|
| 30 | Hví koma tá eisini vit okkum í vanda hvønn tíma! |
|
| 31 | - Eg doyggi hvønn dag, so satt sum eg í Kristi Jesusi, Harra okkara, kann rósa mær av tykkum, brøður! |
|
| 32 | Var tað, sum menniskju eru von, eg bardist við vill dýr í Efesus, hvønn vinning havi eg so av tí! Rísa deyð ikki upp, so "latið okkum eta og drekka, tí í morgin doyggja vit!" |
|
| 33 | Villist ikki! Ringur felagsskapur spillir góðar siðir! |
|
| 34 | Vaknið av álvara og syndið ikki! Tí summi kenna einki til Gud - tykkum til skomm sigi eg tað. |
|
| 35 | Nú sigur onkur: "Hvussu rísa hini deyðu upp? Hvørjum slagi av likami koma tey við?" |
|
| 36 | Dári tín! Tað, sum tú sáar, fær jú ikki lív, uttan tað doyr. |
|
| 37 | Og táið tú sáar, sáar tú ikki likamið, ið verða skal, men nakið korn, veri tað nú av hveiti ella onkrum øðrum slagi. |
|
| 38 | Men Gud gevur tí likam, eftir sum Hann vil, og hvørjum slagi av sáði tess egna likam. |
|
| 39 | Ikki alt kjøt er av sama slagi; nei, eitt er kjøt á menniskjum, eitt annað á dýrum, aftur eitt annað á fuglum, uppaftur eitt annað á fiskum. |
|
| 40 | Og himmalsk likam eru, og jørðisk likam eru; men hini himmalsku likamini hava eina dýrd, hini jørðisku eina aðra. |
|
| 41 | Sólin hevur ein ljóma, mánin ein annan, stjørnurnar uppaftur ein annan, ja, munur er á ljómanum, ið stjørnur hava. |
|
| 42 | So er eisini við uppreisn hinna deyðu. Tað verður sáað forgeingiligt, tað rísur upp óforgeingiligt; |
|
| 43 | tað verður sáað í vanæru, tað rísur upp í dýrd; tað verður sáað í veikleika, tað rísur upp í styrki; |
|
| 44 | náttúrligt likam verður sáað, andaligt likam rísur upp. So satt sum náttúrligt likam er, er eisini andaligt likam. |
|
| 45 | So er eisini skrivað: "Hitt fyrsta menniskja, Ádam, varð livandi sál." - Hin seinni Ádam er vorðin livandigerandi Andi. |
|
| 46 | Men hitt andaliga kemur ikki fyrst, men hitt náttúrliga; síðani hitt andaliga. |
|
| 47 | Hitt fyrsta menniskjað var av jørðini, jørðiskt; hitt annað menniskjað er av Himli. |
|
| 48 | Sum hin jørðiski var, eru hini jørðisku við, og sum hin himmalski er, eru hini himmalsku við. |
|
| 49 | Og sum vit hava borið mynd hins jørðiska, skulu vit eisini bera mynd hins himmalska. |
|
| 50 | Men tað sigi eg, brøður, at hold og blóð kunnu ikki arva ríki Guds, ei heldur arvar forgeingiligleiki óforgeingiligleika. |
|
| 51 | Eg sigi tykkum loyndarmál: vit skulu ikki øll sovna, men vit skulu øll umbroytast, |
|
| 52 | og tað í einum nú, í einum eygnabragdi, við hin seinasta lúður. Lúðurin skal ljóða, og hini deyðu skulu rísa upp óforgeingilig, og vit skulu umbroytast. |
|
| 53 | Tí hetta forgeingiliga má lata seg í óforgeingiligleika, og hetta deyðiliga má lata seg í ódeyðiligleika. |
|
| 54 | Táið tá hetta forgeingiliga hevur latið seg í óforgeingiligleika, og hetta deyðiliga hevur latið seg í ódeyðiligleika, tá gongur orðið út, sum skrivað er: "Deyðin er uppsvølgdur í sigur!" |
|
| 55 | Deyði, hvar er sigur tín! Deyði, hvar er broddur tín! |
|
| 56 | Broddur deyðans er syndin, og kraft syndarinnar er lógin. |
|
| 57 | Men Gudi veri tøkk, sum gevur okkum sigurin við Harra okkara Jesusi Kristi! |
|
| 58 | Verið tí fastir, elskaðu brøður mínir, óvikiligir, altíð ríkir í verki Harrans! Tit vita jú, at arbeiði tykkara er ikki til einkis í Harranum! |
|
|
