| 1 | Nú, viðvíkjandi tí, sum tit skrivaðu um, so er tað manni gott, ikki at nema kvinnu. |
|
| 2 | Men fyri siðloysis skuld havi hvør maður sína egnu konu, og hvør kvinna sín egna mann! |
|
| 3 | Maðurin geri konuni skyldu sína, somuleiðis eisini konan manninum! |
|
| 4 | Konan ræður ikki yvir sínum egna likami, men maðurin; somuleiðis ræður heldur ikki maðurin yvir sínum egna likami, men konan. |
|
| 5 | Haldið tykkum ikki hvørt frá øðrum uttan við samtykki frá báðum - eina tíð, so tit fáa givið tykkum til bøn - og komið so saman aftur, fyri at Satan skal ikki freista tykkum, av tí at tit eru ikki ment at vera fráhaldandi! |
|
| 6 | - Eg sigi hetta sum loyvi, ikki sum boð. |
|
| 7 | Eg vildi, at øll menniskju vóru, sum eg eri sjálvur; men hvør hevur sína egnu náðigávu frá Gudi, ein so, og annar so. |
|
| 8 | Við hini ógiftu og einkjurnar sigi eg, at tað er teimum gott, um tey verða verandi sum eg. |
|
| 9 | Men kunnu tey ikki vera fráhaldandi, so giftist tey! Betri er at giftast enn at brenna av girnd. |
|
| 10 | Hinum giftu gevi eg tað boð - tó ikki eg, men Harrin - at kona má ikki skiljast frá manni sínum - |
|
| 11 | og skilir hon seg frá honum, skal hon verða verandi ógift ella koma til sættis við mannin - og at maður má ikki skiljast frá konu síni. |
|
| 12 | Við hini sigi eg - ikki Harrin -: Hevur ein bróðir vantrúgvandi konu - og hon vil búgva saman við honum - so skilji hann seg ikki frá henni! |
|
| 13 | Og hevur ein kona vantrúgvandi mann - og hann vil búgva saman við henni - so skilji hon seg ikki frá manni sínum! |
|
| 14 | Tí hin vantrúgvandi maðurin er halgaður við konuni, og hin vantrúgvandi konan er halgað við manninum; annars vóru jú børn tykkara órein, men nú eru tey heiløg. |
|
| 15 | Men skilir hin vantrúgvandi seg, so skilji hann seg! Bróðirin ella systirin eru ikki trælbundin í slíkum - men Gud hevur kallað okkum til frið. |
|
| 16 | Tí hvat veitst tú, kona, um tú kanst frelsa mann tín! Og hvat veitst tú, maður, um tú kanst frelsa konu tína! |
|
| 17 | Tó skal ein og hvør gera, so sum Harrin hevur givið honum, sum Gud hevur kallað hann. Soleiðis skipi eg fyri í øllum samkomunum. |
|
| 18 | Varð ein kallaður sum umskorin, skal hann ikki aftur gera seg líkan hinum óumskornu; varð ein kallaður sum óumskorin, skal hann ikki lata seg umskera. |
|
| 19 | At vera umskorin hevur einki at týða; at vera óumskorin hevur einki at týða - men at halda boð Guds. |
|
| 20 | Ein og hvør verði verandi í tí kalli, sum hann varð kallaður í! |
|
| 21 | Vart tú kallaður sum trælur, so ger tær onga sorg av tí! Men kanst tú eisini verða frælsur, so tak fyrr tað! |
|
| 22 | Tí tann, sum kallaður er í Harranum sum trælur, er hin frígivni Harrans; á sama hátt er eisini tann, ið kallaður er sum frælsur, trælur Kristusar. |
|
| 23 | Tit eru dýrt keypt - verðið ikki menniskjatrælir! |
|
| 24 | Í tí standi, sum ein og hvør varð kallaður í, brøður - í honum verði hann verandi hjá Gudi! |
|
| 25 | Nú, viðvíkjandi hinum ógiftu - tá havi eg einki boð frá Harranum; men eg sigi tað, ið eg haldi - sum tann, ið Harrin av náði hevur givið at vera trúverdur. |
|
| 26 | Eg haldi tá, við teirri neyð fyri eyga, sum nú er, at tað menniskja ger væl, ið verður verandi, sum tað er. |
|
| 27 | Ert tú bundin til konu, so royn ikki at verða loystur! Ert tú ikki bundin til konu, so søk ikki konu! |
|
| 28 | Men um so er, at tú giftist, syndar tú ikki, og um hin ógifta kvinnan giftist, syndar hon ikki; tó koma slík at fáa trongd í holdinum - men eg vildi spart tykkum. |
|
| 29 | Men tað sigi eg, brøður, at tíðin er stutt; tí mugu hereftir bæði teir, ið konur hava, vera, sum teir onga høvdu, |
|
| 30 | tey, ið gráta, sum tey høvdu ikki grátið, tey, ið gleðast, sum tey høvdu ikki glett seg, tey, ið keypa, sum tey høvdu einki átt, |
|
| 31 | og tey, ið nýta heimin, sum tey høvdu ikki nýtt hann; tí hesin heimur - soleiðis sum hann nú sær út - forgongur; |
|
| 32 | og eg vildi, at tit kundu sloppið frá at stúrt. Hin ógifti hevur umsorgan fyri tí, ið Harranum hoyrir til, hvussu hann kann toknast Harranum; |
|
| 33 | men hin gifti hevur umsorgan fyri tí, ið heiminum hoyrir til, hvussu hann kann toknast konuni. |
|
| 34 | Eisini er munur á konu og ógiftari kvinnu. Hin ógifta hevur umsorgan fyri tí, ið Harranum hoyrir til, hvussu hon kann vera heiløg, bæði í likami og anda; men hin gifta hevur umsorgan fyri tí, ið heiminum hoyrir til, hvussu hon kann toknast manninum. |
|
| 35 | Hetta sigi eg til tykkara egna gagn, ikki fyri at seta snerru fyri tykkum, men fyri at fremja tað, sum sømiligt er: At tit óhindrað halda fast við Harran. |
|
| 36 | Men heldur onkur, at hann ger ikki væl við moyggj sína, um hon er farin um ungdómsárini, so geri hann, sum hann vil, táið nú so má vera - hann syndar ikki - giftist tey! |
|
| 37 | Men tann, sum stendur fastur í hjarta sínum og er ikki undir noyðslu, men er mentur at gera, sum hann vil, og hevur sett sær fyri í hjarta sínum, at hann skal varðveita moyggj sína - hann ger væl. |
|
| 38 | Tann, sum gevur í hjúnaband, ger tí væl, og tann, sum ikki gevur í hjúnaband, ger betur. |
|
| 39 | Konan er bundin, so leingi sum maður hennara livir; men er maður hennara deyður, er henni frítt at giftast við hvørjum, hon vil - bert tað verður gjørt í Harranum. |
|
| 40 | Men lukkuligari er hon, um hon verður verandi, sum hon er - eftir áskoðan míni, og eg haldi meg eisini hava Anda Guds! |
|
|
