| 1 | Stevnið eftir kærleikanum! Tráið eftir hinum andaligu gávum, helst eftir at profetera! |
|
| 2 | Tí tann, sum talar í tungum, talar ikki fyri menniskjum, men fyri Gudi; eingin skilir hann jú; hann talar í Andanum loyndarmál. |
|
| 3 | Men tann, ið profeterar, talar menniskjum til uppbygging, áminning og troyst. |
|
| 4 | Tann, sum talar í tungum, uppbyggir seg sjálvan; men tann, ið profeterar, uppbyggir samkomuna. |
|
| 5 | Eg vildi væl, at tit allir talaðu í tungum, men fyrr, at tit profeteraðu; tann, ið profeterar, er størri enn tann, sum talar í tungum - uttan so er, at hann útleggur tað, so samkoman kann fáa uppbygging av tí. |
|
| 6 | Nú, brøður! Um eg komi til tykkara og tali í tungum, hvat gagni eg tykkum tá - uttan so er, at eg eisini tali til tykkara, annaðhvørt við opinbering, við kunnskapi, við profetiskum orðum ella við læru! |
|
| 7 | Nú, hinir lívleysu lutir, ið geva ljóð frá sær, veri tað nú floyta ella harpa - kunnu tónarnir ikki skiljast hvør frá øðrum, hvussu kann tá nakar fáa skil á tí, um spælt verður á floytuni ella hørpuni! |
|
| 8 | Somuleiðis lúður - gevur hann óskilligt ljóð, hvør ger seg tá til reiðar til bardaga! |
|
| 9 | - So við tykkum eisini: Bera tit ikki fram skilliga talu við tungu tykkara, hvussu skal tá nakar skilja tað, sum sagt verður! Tá tala tit jú burt í luftina! |
|
| 10 | Í heiminum eru nú so og so mong ymisk tungumál, og einki av teimum er, sum ikki hevur týdning sín; |
|
| 11 | skilji eg nú ikki málið, so verði eg honum útlendingur, sum talar, og hann, ið talar, verður mær útlendingur. |
|
| 12 | Soleiðis eisini við tykkum: Táið tit nú tráa eftir hinum andaligu gávum, latið tað tá vera samkomuni til uppbygging, tit royna at fáa tær so ríkliga! |
|
| 13 | Tann, sum talar í tungum, skal tí biðja eftir, at hann skal kunna útleggja tað. |
|
| 14 | Tí um eg biði í tungum, biður víst andi mín, men vit mítt er uttan ávøkst. |
|
| 15 | Hvussu er tað tá? Eg vil biðja við andanum, men eg vil eisini biðja við vitinum; eg vil lovsyngja við andanum, men eg vil eisini lovsyngja við vitinum. |
|
| 16 | Annars, um tú prísar Gudi við andanum, hvussu skal tá hann, ið situr, har hini ólærdu sita, kunna siga amen til takkarbøn tína! Hann veit jú ikki, hvat tú sigur! |
|
| 17 | Víst er takkarbøn tín góð, men hin verður ikki uppbygdur. |
|
| 18 | Eg takki Gudi - eg tali meiri í tungum enn tit allir. |
|
| 19 | Men á samkomufundi vil eg fyrr tala fimm orð við viti mínum - sum eisini onnur kunnu fáa lærdóm av - enn tíggju túsund orð í tungum. |
|
| 20 | Brøður! Verið ikki børn í viti! Verið børn í óndskapi, men verið fullvaksnir í viti! |
|
| 21 | Skrivað er í lógini: "Við fólki við fremmandum tungumáli og við vørrum fremmandra skal Eg tala til hetta fólk, og heldur ikki soleiðis skulu tey hoyra Meg, sigur Harrin." |
|
| 22 | So er tá tungutalan til tekin, ikki hinum trúgvandi, men hinum vantrúgvandi; men profetagávan er ikki hinum vantrúgvandi tað, men hinum trúgvandi. |
|
| 23 | Um nú øll samkoman heldur fund, og allir tala í tungum - og so ólærd ella vantrúgvandi koma inn, fara tey tá ikki at siga, at tit eru frá tykkum sjálvum! |
|
| 24 | Men profetera allir, og so onkur vantrúgvandi ella ólærdur kemur inn, verður hann revsaður av øllum og dømdur av øllum, |
|
| 25 | loyniligu hugsanir hjarta hansara verða opinberaðar, og hann fellur tá á andlit sítt og tilbiður Gud og vitnar, at Gud er av sonnum í tykkum. |
|
| 26 | Hvussu er tá, brøður? - Táið tit koma saman, hevur hvør tykkara sítt: Sálm, læru, opinbering, tungutalu, útlegging - latið alt vera til uppbygging! |
|
| 27 | Talar onkur í tungum, so latið tað vera tveir ella í mesta lagi tríggjar hvørja ferð, og ein í senn, og ein útleggi tað! |
|
| 28 | Er eingin útleggjari hjástaddur, skal hin tiga í samkomuni; men hann tali fyri sær sjálvum og fyri Gudi! |
|
| 29 | Av profetum skulu tveir ella tríggir tala, og hinir dømi um tað! |
|
| 30 | Men fær ein annar, sum har situr, opinbering, skal hin fyrri tiga. |
|
| 31 | Tí tit kunnu allir profetera, hvør eftir annan, so at øll kunnu læra, og øll verða ámint; |
|
| 32 | og andar profeta eru profetum undirgivnir. |
|
| 33 | Gud er jú ikki Gud óskils, men friðar. |
|
| 34 | Eins og í øllum samkomum hinna heilagra skulu kvinnur tykkara tiga á samkomufundum; teimum er ikki loyvt at tala; nei, tær skulu vera undirgivnar - sum eisini lógin sigur. |
|
| 35 | Er nakað, sum tær vilja fáa at vita, so spyrji tær sínar egnu menn heima! Tí tað er kvinnu ósømiligt at tala á fundi samkomunnar. |
|
| 36 | Ella var tað frá tykkum, orð Guds gekk út! Eru tit tey einastu, sum tað er komið til! |
|
| 37 | Heldur onkur seg vera profet ella andaligan, so ásanni hann, at tað, sum eg skrivi til tykkara, er boð Harrans! |
|
| 38 | Men skilir onkur tað ikki, so kann hann lata vera! |
|
| 39 | Nú, brøður mínir, tráið tá eftir at profetera, og forðið ongum at tala í tungum! |
|
| 40 | Men alt gangi sømiliga og við skili! |
|
|
