|
|
|
|
Nýggja Testamenti
|
Gamla Testamenti
|
| | | Prædikarin | | | Kapittul 1 | | | | | 1 | Orð prædikarans, sonar Dávids, kongs í Jerúsalem. |
| | 2 | Fáfongd fáfongda, sigur prædikarin, fáfongd fáfongda - alt er fáfongd! |
| | 3 | Hvønn vinning hevur menniskjað av øllum strevi sínum, sum hann pøsir seg við undir sólini! |
| | 4 | Eitt ættarliðið fer, og annað kemur, men jørðin stendur í allar ævir. |
| | 5 | Sólin kemur upp, og sólin fer niður, og hon skundar sær aftur til staðið, har hon kemur upp. |
| | 6 | Vindurin lækkar niður í sunnan og fer upp í norðan; hann skiftir og skiftir, sum hann fer fram, og tekur so aftur at mala. |
| | 7 | Allar áir renna í sjógvin, men sjógvurin verður aldri fullur; hagar áirnar renna, hagar renna tær altíð aftur. |
| | 8 | Alt pøsir seg út, eingin kann siga frá tí; eygað verður ikki mett av at síggja, og oyrað verður ikki fult av at hoyra. |
| | 9 | Tað, ið verið hevur, er tað, ið verða skal, og tað, ið hent hevur, er tað, ið henda skal, og einki nýtt er undir sólini. |
| | 10 | Kemur okkurt, sum sagt verður um: "Hygg, hetta er nú nýtt!" - tað hevur kortini langt síðani verið til í tíðunum undan okkum. |
| | 11 | Eingin er, sum minnist tey, ið áður hava livað, og líka lítið skulu tey, sum eftir okkum koma, liva í minni teirra, sum koma uppaftur seinni. |
| | 12 | Eg, prædikarin, var kongur yvir Ísrael í Jerúsalem. |
| | 13 | Eg vendi hjarta mínum at rannsaka og við vísdómi granska út alt tað, sum undir himli hendir; tað er troyttandi strev, ið Gud hevur givið menniskjabørnunum at pøsa seg við. |
| | 14 | Eg sá alt tað, ið undir sólini hendir - og so var tað alt samalt fáfongd og eftirsókn eftir vindi! |
| | 15 | Tað, ið bogið er, kann ikki beinast, og hálvt kann ikki verða heilt. |
| | 16 | Eg hugsaði við mær sjálvum: "Ja, eg havi nú vunnið mær størri og ríkari vísdóm enn allir teir, ið undan mær hava rátt yvir Jerúsalem, og hjarta mítt hevur skoðað vísdóm og kunnskap í ríkum máli!" |
| | 17 | Men táið eg nú vendi hjarta mínum at skilja vísdóm og kenna dárskap og fávitsku, skilti eg, at eisini hetta var eftirsókn eftir vindi. |
| | 18 | Tí har sum nógvur vísdómur er, er eisini nógv gremja, og tann, ið økir kunnskap sín, økir kvøl sína. |
| |
|
|
|
|
|
|
