| 1 | Deyðar flugur loypa stink og gongd í salvu salvublandarans, og minsta sindur av dárskapi forkemur manni, ið stendur fremri enn aðrir í vísdómi og heiður. |
|
| 2 | Hjarta hins vísa stevnir til høgru, men hjarta dárans til vinstru. |
|
| 3 | Hvar ið dárin so fer, fattast honum vit, og hann ger, at øll síggja, hann er dári. |
|
| 4 | Reisist móti tær vreiði hansara, sum ræðið hevur, so far kortini ikki, haðani sum tú ert settur! Tí at halda seg stillan ger stórar syndir ógjørdar. |
|
| 5 | Vanlukku havi eg sæð undir sólini, mistak frá tí, sum valdið hevur: |
|
| 6 | Dárskapur verður settur í hásætið, og valamenn noyðast at sita niðastir. |
|
| 7 | Trælir havi eg sæð ríðandi á hesti og høvdingar koma til gongu sum trælir. |
|
| 8 | Tann, ið grevur grøv, fellur sjálvur í hana; tann, ið rívur niður vegg, verður bitin av ormi; |
|
| 9 | tann, ið brýtur upp grót, fær mein av tí; tann, ið klývur við, kemur í vanda av tí; |
|
| 10 | táið øksin er óhvøss, og eggin ikki verður brýnd, má tess meiri makt verða nýtt; men vísdómur hevur tann fyrimun, at hann ger alt á rættan hátt. |
|
| 11 | Táið ormurin bítur, áðrenn hann er gyklaður, hevur gyklarin einki gagn av brøgdum sínum. |
|
| 12 | Orð av munni hins vísa eru dámlig, men varrar dárans forkoma honum sjálvum; |
|
| 13 | tos hansara byrjar við dárskapi og endar í ringasta vitloysi. |
|
| 14 | Og dárin er orðaríkur, tóat menniskjað veit ikki, hvat ið fer at henda; tað, ið fer at henda eftir hann - hvør sigur honum tað! |
|
| 15 | Dárin pøsir seg út við strevi sínum; tí tað er aldri so frægt, at hann veit leiðina til staðin. |
|
| 16 | Vei tær, land, ið hevur barn til kong og høvdingar, ið halda gildi um morgunin! |
|
| 17 | Lukkuliga land, ið hevur aðalbornan kong og høvdingar, ið halda gildi í sámuligari tíð, sum fólk og ikki sum drykkjumenn! |
|
| 18 | Táið leti ræður, sjúnka bjálkarnir, og letur ein hendurnar hanga, lekur niður í húsið. |
|
| 19 | Til at stuttleika sær halda teir gestaboð, og vínið ger lívið glatt, og alt samalt fæst fyri pening. |
|
| 20 | Ikki so mikið sum í huganum mást tú banna konginum, og enntá ikki í sovikamari tínum mást tú banna hinum ríka; tí fuglar himmalsins bera ljóðið avstað, og teir við veingjum bera út tað, ið tú sigur. |
|
|
