| 1 | HARRI! Minst tað, ið yvir okkum hevur gingið, skoða og síggj, hvussu vit verða háðað! |
|
| 2 | Fremmandir hava fingið arv okkara, útlendingar hús okkara. |
|
| 3 | Vit eru vorðin foreldraleys - eiga ongan faðir; møður okkara eru sum einkjur. |
|
| 4 | Vatnið, ið vit drekka, noyðast vit at keypa; brennið noyðast vit at lata pening fyri. |
|
| 5 | Teir, ið elta okkum, eru okkum í hølunum; vit eru troytt, fáa ikki hvíld. |
|
| 6 | Vit hava givið okkum undir Egyptaland, undir Assýria til at verða mettað við breyði. |
|
| 7 | Fedrar okkara hava syndað - teir eru ikki til longur; men vit noyðast at bera misgerðir teirra. |
|
| 8 | Trælir eru harrar okkara; eingin rívur okkum úr hondum teirra. |
|
| 9 | Við vanda fyri lívinum fáa vit breyðið til okkara, hótt av svørði oyðimarkarinnar. |
|
| 10 | Húð okkara brennur sum ovnur í hungurslogunum. |
|
| 11 | Kvinnur hava teir neyðtikið í Zion, moyggjar í býum Juda. |
|
| 12 | Høvdingar hava teir hongt; onga virðing hava teir víst hinum gomlu. |
|
| 13 | Unglingar bóru kvørnina, dreingir duttu undir viðarbyrðum. |
|
| 14 | Hinir gomlu sita ikki í portrinum longur, hinir ungu eru givnir uppat við streingjaleikinum. |
|
| 15 | Tað er úti við hjartagleði okkara, dansur okkara er umskiftur í sorg. |
|
| 16 | Krúnan er fallin okkum av høvdinum - vei okkum, vit hava syndað! |
|
| 17 | Tí er hjarta okkara sjúkt, tí eru eygu okkara vorðin døpur |
|
| 18 | - tað kemur av, at Zionsfjall liggur í oyði, revar leypa um har. |
|
| 19 | Tú, HARRI, situr í hásæti til ævigar tíðir, hásæti Títt verður mann eftir mann! |
|
| 20 | Hví vilt Tú gloyma okkum í allar ævir, venda Tær frá okkum so langa tíð? |
|
| 21 | HARRI! Leið okkum aftur til Tín - so koma vit aftur! Gev okkum nýggjar dagar, slíkar sum í forðum! |
|
| 22 | Tí manst Tú heilt hava vrakað okkum! Manst Tú vera so ovurhonds vreiður við okkum! |
|
|
