| 1 | Tá bað Hanna og segði: "Hjarta mítt frøir seg í HARRANUM; hátt er horn mítt lyft upp í HARRANUM; vítt er muður mín latin upp móti fíggindum mínum - tí eg gleði meg í frelsu Tíni. |
|
| 2 | Eingin er heilagur sum HARRIN, nei, eingin er uttan Tú, eingin klettur er sum Gud okkara! |
|
| 3 | Talið ikki so mong stór orð, latið ikki frek orð ganga tykkum av munni! Tí HARRIN er Gud, sum veit alt, og Hann vigar gerðir. |
|
| 4 | Bogar kappanna brotna, men hini snávandi gyrða seg við styrki. |
|
| 5 | Tey, sum mett vóru, noyðast at lata seg leiga fyri breyð; men tey, sum liðu hungur, hungra ikki longur. Hin ófruktbara føðir sjey, men hon, ið átti nógvar synir, følnar burtur. |
|
| 6 | HARRIN er tann, ið tekur lív og gevur lív; Hann førir niður í deyðaríkið og førir upp haðani. |
|
| 7 | HARRIN er tann, ið ger fátækan og ger ríkan; Hann eyðmýkir, men Hann lyftir eisini upp. |
|
| 8 | Hann reisir úr dustinum tann, ið lítið hevur at týða, lyftir hin fátæka úr skarninum til at seta hann hjá høvdingum og lata hann sita í heiður; tí grundstólpar jarðarinnar hoyra HARRANUM til, og á teir hevur Hann bygt jarðarríki. |
|
| 9 | Hann varðar føtur heiløgu Sína, men gudleys ganga til grundar í myrkri - tí ikki við egnum mátti er maður sterkur. |
|
| 10 | Ræðast skal hvør tann, ið stríðir móti HARRANUM; yvir honum letur Hann torna í Himli. HARRIN dømir endar jarðarinnar, og Hann skal geva kongi Sínum styrki og lata horn hins salvaða Síns verða høgt!" |
|
| 11 | So fór Elkana heimaftur til Rama, men drongurin gjørdi tænastu fyri HARRANUM hjá Eli presti. |
|
| 12 | Men synir Eli vóru ringir menn - teir løgdu einki í HARRAN. |
|
| 13 | So bóru prestarnir seg at við fólkið: Hvørja ferð onkur kom við ofri, og kjøtið varð kókað, kom tænari prestsins og hevði í hondini gaffil við trimum tindum; |
|
| 14 | hann stakk hann niður í ketilin, pannuna, krukkuna ella pottin, og alt tað, ið gaffilin so hevði upp við sær, tók presturin sum part sín. So gjørdu teir við allar Ísraelsmenn, ið komu hagar til Silo. |
|
| 15 | Ja, enntá áðrenn tað feita var brent, kom tænari prestsins og segði við hann, ið ofraði: "Kom við kjøti til prest at steikja! Hann vil ikki hava kókað kjøt frá tær, men rátt!" |
|
| 16 | Svaraði maðurin honum tá: "Fyrst má tað feita brennast; síðani kanst tú taka, so mikið sum teg lystir!" so svaraði hann: "Nei, nú alt fyri eitt skalt tú koma við tí - annars taki eg tað við makt!" |
|
| 17 | - Og synd hinna ungu manna var so mikið størri fyri ásjón HARRANS, við tað at fólkið av hesum lærdi at vanvirða offur HARRANS. |
|
| 18 | Men Sámuel gjørdi tænastu fyri ásjón HARRANS, og drongurin gekk í lívkyrtli av lørifti. |
|
| 19 | Móðir hansara gjørdi honum hvørt ár lítlan kappa; hann hevði hon við til hansara, táið hon fór hagar við manni sínum at bera fram hitt árliga ofrið. |
|
| 20 | Og Eli signaði Elkana og konu hansara og segði: "HARRIN gevi tær avkom av hesi kvinnu aftur fyri hann, ið hon lænti HARRANUM!" - So fóru tey heimaftur. |
|
| 21 | Og HARRIN vitjaði Hannu; hon varð við barn og átti tríggjar synir og tvær døtur. Men drongurin Sámuel vaks upp hjá HARRANUM. |
|
| 22 | Eli var ógvuliga gamal; og táið hann hoyrdi, hvussu synir hansara bóru seg at við alt Ísrael, og at teir lógu hjá kvinnunum, ið gjørdu tænastu við dyr samkomutjaldsins, |
|
| 23 | segði hann við teir: "Hví bera tit tykkum so at? Eg hoyri frá øllum fólkinum her, at atburður tykkara er ringur. |
|
| 24 | Gerið ikki so, synir mínir! Tað er einki gott orð, ið eg hoyri ganga um tykkum - tit villleiða fólk HARRANS! |
|
| 25 | Táið maður syndar móti øðrum manni, so dømir Gud teirra millum; men syndar maður móti HARRANUM, hvør skal tá biðja fyri honum!" Men teir lurtaðu ikki eftir tí, sum faðir teirra segði, tí tað var vilji HARRANS at lata teir doyggja. |
|
| 26 | Men drongurin Sámuel vaks til og varð meiri og meiri avhildin, bæði av HARRANUM og menniskjum. |
|
| 27 | Nú kom ein gudsmaður til Eli og segði við hann: "So sigur HARRIN: "Eg opinberaði Meg fyri fedrahúsi tínum, ta ferðina teir vóru í Egyptalandi og máttu træla hjá húsi Faraos. |
|
| 28 | Eg útvaldi tað úr øllum ættum Ísraels til at gera prestatænastu fyri Mær, til at ofra á altari Mínum, brenna roykilsi og bera lívkyrtil fyri ásjón Míni, og Eg gav fedrahúsi tínum øll eldoffur Ísraelsmanna. |
|
| 29 | Hví traðka tit tá sláturoffur og matoffur Mítt undir fótum, ofrini, ið Eg havi givið boð um í bústaði Mínum? Og tú ærir synir tínar meir enn Meg, sum tit gera tykkum til góða við tí besta av øllum offurgávum Ísraels, fólks Míns!" |
|
| 30 | Tí sigur HARRIN Gud Ísraels: "Víst havi Eg sagt, at hús títt og fedrahús títt til ævigar tíðir skal sleppa at gera tænastu fyri ásjón Míni; men nú" - sigur HARRIN - "langt veri tað frá Mær! Nei, tey, ið æra Meg, skal Eg æra, og tey, ið vanvirða Meg, skulu verða til skammar! |
|
| 31 | Tann tíð skal koma, táið Eg høggi av arm tín og arm fedrahúss tíns, so eingin í ætt tíni skal verða gamal. |
|
| 32 | Tú skalt síggja bústað Mín í neyð, tóat HARRIN ger Ísrael so nógv gott, og aldri skal nakar í ætt tíni verða gamal. |
|
| 33 | Einans ein av ætt tíni skal Eg lata vera at beina burt frá altari Mínum - so Eg lati eygu tíni sløkna og sál tína ørmaktast - men allir, ið vaksa upp í húsi tínum, skulu doyggja í manndómsárum! |
|
| 34 | Og til merki um hetta skalt tú hava tað, ið ráma skal báðar synir tínar, Hofni og Pinehas: Teir skulu báðir doyggja sama dag! |
|
| 35 | Men Eg skal reisa Mær upp trúfastan prest; hann skal gera eftir hjarta Mínum og vilja Mínum; honum skal Eg byggja hús, sum verður standandi, og hann skal allar dagar gera tænastu fyri ásjón hins salvaða Míns." |
|
| 36 | Tá skal hvør tann, ið eftir er av ætt tíni, koma og kasta seg til jarðar fyri honum, fyri at fáa ein skilling ella eina breyðflís, og siga: "Góði, set meg í eitt av prestaembætunum, so eg kann hava ein breyðbita at eta!"" |
|
|
