1 | No’omi, vermóðir hennara, segði nú við hana: "Dóttir mín! Skuldi eg ikki hjálpt tær at fingið heim, so tú kanst hava tað gott! |
|
2 | Hoyr nú! Boaz, hvørs gentum tú hevur verið saman við, hann er skyldmaður okkara. Nú í nátt kastar hann bygg á treskiplássinum. |
|
3 | Vaska tær nú og salva teg, lat teg í og far oman á treskiplássið, men far so avstað, at maðurin fær teg ikki at síggja, fyrrenn hann er liðugur at eta og drekka! |
|
4 | Táið hann so legst, ansa tá eftir, hvar hann leggur seg, far so og lyft upp kappan við føtur hansara og legg teg har - hann skal tá siga tær, hvat tú skalt gera!" |
|
5 | Hon svaraði: "Eg skal gera alt tað, ið tú sigur!" |
|
6 | So fór hon oman á treskiplássið og gjørdi, á allan hátt sum vermóðir hennara hevði álagt henni. |
|
7 | Táið Boaz hevði etið og drukkið og var í góðum lagi, fór hann og legðist við enda korndungans; tá kom hon spakuliga og lyfti upp kappan við føtur hansara og legðist har. |
|
8 | Á midnátt varð maðurin kløkkur, og táið hann settist upp undir seg, sá hann, at kvinna lá við føtur hansara. |
|
9 | Hann segði tá: "Hvør ert tú?" Hon svaraði: "Eg eri Rutt, tænastukvinna tín - breið út kappahorn títt yvir tænastukvinnu tína, tí tú ert loysari mín!" |
|
10 | Tá segði hann: "HARRIN signi teg, dóttir mín! Tú hevur nú víst enn meiri kærleika enn áður - at tú ert ikki farin eftir hinum ungu dreingjunum, hvørki fátækum ella ríkum! |
|
11 | Óttast tí nú ikki, dóttir mín! Alt tað, ið tú sigur, skal eg gera fyri teg; tí alt fólkið í býi mínum veit, at tú ert dugnalig kvinna. |
|
12 | Tað er, sum tú sigur: Eg eri loysari tín; men annar loysari er, sum er nærri enn eg. |
|
13 | Verð nú her í nátt! Vil hann so í morgin loysa teg - gott, so lat hann tað! Men hevur hann ikki hug at loysa teg, so loysi eg teg - so satt sum HARRIN livir! Verð nú liggjandi inntil í morgin ári!" |
|
14 | Hon varð tá liggjandi við føtur hansara inntil um morgunin; men hon reistist, áðrenn fólk enn kendu hvørt annað, tí hann hugsaði: "Tað má ikki spyrjast, at kvinna er komin higar á treskiplássið!" |
|
15 | Síðani segði hann: "Kom higar við kápuni, ið tú ert í - halt hana fram!" Og táið hon helt hana fram, máldi hann seks mál av byggi og gav henni tað at bera. So fór hon inn í býin. |
|
16 | Táið hon kom til vermóður sína, segði vermóðirin: "Hvussu gekst, dóttir mín?" Hon segði henni tá alt, ið maðurin hevði gjørt við hana, |
|
17 | og segði: "Hesi seks málini av byggi gav hann mær, tí hann segði: "Tú skalt ikki koma tómhent heim til vermóður tína!"" |
|
18 | Tá segði hon: "Halt teg nú kvirra, dóttir mín, inntil tú fært at síggja, hvussu gongur! Tí tann maðurin gevst ikki, fyrrenn hann fær hesi viðurskifti gjørd av, og tað í dag!" |
|
|