| 1 | Eg sá lambið lata upp eitt av hinum sjey innsiglunum; og eg hoyrdi eina av hinum fýra verunum siga eins og við torurødd: "Kom!" |
|
| 2 | Tá fekk eg at síggja hvítan hest; hann, ið á honum sat, hevði boga, honum varð givin krúna, og hann fór út, sigrandi og til sigur. |
|
| 3 | Táið tað læt upp annað innsiglið, hoyrdi eg aðra veruna siga: "Kom!" |
|
| 4 | Tá kom út annar hestur; hann var reyður; honum, ið á honum sat, varð givið at taka friðin burtur av jørðini, so tey skuldu drepa hvørt annað; og stórt svørð varð honum givið. |
|
| 5 | Táið tað læt upp triðja innsiglið, hoyrdi eg triðju veruna siga: "Kom!" Tá fekk eg at síggja svartan hest; hann, ið á honum sat, hevði vekt í hondini. |
|
| 6 | Eg hoyrdi eins og rødd mitt ímillum hinar fýra verurnar; hon segði: "Mál av hveiti fyri denar, og trý mál av byggi fyri denar; men oljuna og vínið mást tú ikki skaða!" |
|
| 7 | Táið tað læt upp fjórða innsiglið, hoyrdi eg rødd fjórðu verunnar; hon segði: "Kom!" |
|
| 8 | Tá fekk eg at síggja bleikgulan hest; hann, ið á honum sat, navn hansara var deyðin, og deyðaríkið var í fylgi við honum. Teimum varð givið vald yvir fjórðinginum av jørðini - at drepa við svørði, hungri, pesti og villdýrum jarðarinnar. |
|
| 9 | Táið tað læt upp fimta innsiglið, sá eg undir altarinum sálir teirra, ið dripin vóru fyri orðs Guds skuld og fyri vitnisburðarins skuld, ið tey høvdu. |
|
| 10 | Tey róptu við harðari rødd: "Harri, Tú heilagi og sannorðaði, hvussu leingi fert Tú at bíða at halda dóm og hevna blóð okkara á tey, sum á jørðini búgva?" |
|
| 11 | Og teimum vórðu givin - einum og hvørjum - síð, hvít klæði, og sagt varð við tey, at tey skuldu halda seg still stutta tíð enn - inntil tal samtænara og brøðra teirra varð fult - teirra, ið skuldu verða dripin eins og tey. |
|
| 12 | Eg sá tað lata upp sætta innsiglið. Tá varð stórur jarðskjálvti, sólin varð svørt sum syrgibúni, og mánin varð allur sum blóð. |
|
| 13 | Stjørnur himmalsins fullu niður á jørðina, eins og táið fikutræ, rist av nógvum vindi, kastar niður óstadnu fikur sínar. |
|
| 14 | Himmalin fór burtur eins og bókrulla, ið saman verður rullað, og hvørt fjall og hvør oyggj vórðu flutt úr staði. |
|
| 15 | Kongar jarðarinnar, stórmenninir, herhøvdingarnir, hinir ríku, hinir veldigu og hvør trælur og hvør frælsur - teir fjaldu seg í hellum og bergskorum. |
|
| 16 | Teir søgdu við fjøllini og hamrarnar: "Fallið yvir okkum og fjalið okkum fyri ásjón Hansara, sum í hásætinum situr, og fyri vreiði lambsins! |
|
| 17 | Tí stóri vreiðidagur teirra er komin, og hvør man fáa staðist!" |
|
|
