| 1 | Síðani sá eg annan eingil koma niður av himli; hann hevði stórt vald, og jørðin lýstist upp av dýrd hansara. |
|
| 2 | Hann rópti við veldigari, harðari rødd: "Fallin, fallin er Bábylon hin stóra! Hon er vorðin bústaður ilra anda, fangahús alskyns óreina anda og fangahús alskyns óreina og viðurstyggiliga fugla. |
|
| 3 | Tí av vreiðivíni horulevnaðs hennara hava øll fólkasløg drukkið; kongar jarðarinnar hava drivið hor við henni, og keypmenn jarðarinnar eru vorðnir ríkir av fylling ólevnaðs hennara." |
|
| 4 | Eg hoyrdi aðra rødd úr Himli; hon segði: "Farið út frá henni, fólk mítt, so tit hava ikki lut í syndum hennara og verða rakt av plágum hennara! |
|
| 5 | Tí syndir hennara røkka líka upp til Himmals, og Gud hevur minst órættvísi hennara. |
|
| 6 | Lønið henni aftur, sum hon hevur lønt, ja, gjaldið henni tvífalt eftir verkum hennara, skeinkið henni dupult so nógv í bikarið, sum hon hevur skonkt! |
|
| 7 | So nógv sum hon hevur sett seg sjálva høgt og livað í ólevnaði - gevið henni so nógv av pínu og sorg! Aftur fyri at hon sigur í hjartanum: "Eg siti sum drotning og eri ikki einkja - sorg skal eg aldri síggja!" |
|
| 8 | so skulu á einum degi plágur hennara koma: Deyði, sorg og hungur! Hon skal verða brend upp; tí sterkur er Harrin Gud, sum hevur dømt hana. |
|
| 9 | Kongar jarðarinnar, sum hava drivið hor við henni og livað í ólevnaði við henni, skulu gráta og vena seg um hana, táið teir síggja roykin av bruna hennara. |
|
| 10 | Teir skulu standa langt burtur av ræðslu fyri pínu hennara, og teir skulu siga: "Vei, vei, tú stóri staður, Bábylon, tú sterki staður, at dómur tín er komin á einum tíma!" |
|
| 11 | Keypmenn jarðarinnar skulu gráta og syrgja um hana, tí eingin longur keypir skipsfarmar teirra |
|
| 12 | - farmar av gulli, silvuri, dýrum steinum, perlum, fínum línklæði, purpuri, silki, skarlaki, alskyns angandi viði, alskyns íløtum av fílabeini, alskyns íløtum av dýrum viði, kopari, jarni og marmori |
|
| 13 | - farmar av kaneli, dýrari salvu, roykilsi, myrra, viraki, víni, olju, fínum mjøli, hveiti, neytum, seyði, rossum, vagnum, trælum - og menniskjasálum! |
|
| 14 | Ávøksturin, ið sál tín tráaði eftir, er farin frá tær; alt góðgætið og alt hitt glitrandi er horvið frá tær - og aldri skal nakar finna tað aftur! |
|
| 15 | Teir, ið handlaðu við hesum - og eru vorðnir ríkir av henni! - skulu standa langt burtur av ræðslu fyri pínu hennara, gráta og syrgja og siga: |
|
| 16 | "Vei, vei! Hin stóri staður, sum klæddur var í fínt lín, purpur og skarlak og skein av gulli, dýrum steinum og perlum - at á einum tíma so stórur ríkdómur er lagdur í oyði!" |
|
| 17 | Og hvør stýrimaður, hvør skipari og allir sjómenn - allir, ið hava virki sítt á sjónum - stóðu langt burtur; |
|
| 18 | táið teir sóu roykin av bruna hennara, róptu teir og søgdu: "Hvat kundi metast javnt við hin stóra stað!" |
|
| 19 | Teir stroyddu mold á høvd síni og róptu við gráti og sorg og søgdu: "Vei, vei, hin stóri staður! - Í honum gjørdust allir teir ríkir, sum hava skip á sjónum - av skattum hansara! Á einum tíma er hann lagdur í oyði!" |
|
| 20 | Fegnast yvir henni, Himmal - og tit heiløgu, tit ápostlar og profetar - at Gud hevur hildið dóm yvir henni fyri tykkum!" |
|
| 21 | Veldigur eingil tók stóran stein - sum stóran kvarnarstein - kastaði hann í havið og segði: "Soleiðis skal Bábylon, hin stóri staður, alt í einum verða kollveltur - og ikki verða at finna longur! |
|
| 22 | Ljóð av hørpuspælarum, sangarum, floytublásarum og lúðurblásarum skal ikki hoyrast meiri í tær; eingin listarmaður í nakrari list skal finnast meiri í tær; ljóð av kvørn skal ikki hoyrast meiri í tær; |
|
| 23 | ljós av lampu skal ikki skína meiri í tær; rødd brúðgóms og brúðar skal ikki hoyrast meiri í tær - tí keypmenn tínir vóru stórmenn jarðarinnar, av tí at øll fólkasløg vórðu villleidd av gandi tínum! |
|
| 24 | - Í henni varð funnið blóð profeta og heilagra - og alra teirra, ið myrd eru á jørðini!" |
|
|
