| 1 | Stórt tekin sást í Himli: Kvinna, klædd í sólina, við mánanum undir fótunum og krúnu av tólv stjørnum á høvdinum. |
|
| 2 | Hon var við barn og rópti í barnsneyð og føðingarverkjum. |
|
| 3 | Annað tekin sást í Himli: Stórur, eldreyður dreki, sum hevði sjey høvd og tíggju horn og á høvdum sínum sjey krúnur. |
|
| 4 | Hali hansara dró triðingin av stjørnum himmalsins við sær og kastaði tær á jørðina. Og drekin stóð framman fyri kvinnuni, ið eiga skuldi, fyri at gloypa barni hennara, táið hon hevði átt tað. |
|
| 5 | Hon átti dreingjabarn, sum skal stýra øllum fólkasløgum við jarnstavi, og barn hennara varð rykt burtur til Gud og hásæti Hansara. |
|
| 6 | Og kvinnan flýddi út í oyðimørkina; har hevur hon stað, sum av Gudi er gjørt henni til reiðar, at hon har skuldi fáa føði sína 1260 dagar. |
|
| 7 | Bardagi varð í Himli: Mikael og einglar hansara tóku at berjast við drekan, og drekin og einglar hansara bardust. |
|
| 8 | Men teir vóru tað ikki mentir, og stað teirra var ikki longur at finna í Himli. |
|
| 9 | Hin stóri dreki varð kastaður niður, hin gamli ormur, sum kallast Djevulin og Satan, hann, ið villleiðir allan heimin; hann varð kastaður niður á jørðina, og einglar hansara vórðu kastaðir niður við honum. |
|
| 10 | Eg hoyrdi harða rødd í Himli siga: "Nú eru frelsan, mátturin og ríkið vorðin Guds okkara, og veldið hins salvaða Hansara! Tí klagari brøðra okkara er kastaður niður, hann, sum klagaði teir fyri Gudi okkara dag og nátt. |
|
| 11 | Teir hava sigrað hann við blóði lambsins og við orði vitnisburðar síns; teir elskaðu ikki lív sítt - líka til deyðan! |
|
| 12 | Fegnist tí, tit Himlar og tit, sum í teimum búgva! - Vei jørðini og havinum! Tí Djevulin er komin niður til tykkara - í stórari vreiði, tí hann veit, at tíðin, hann hevur, er so stutt!" |
|
| 13 | Táið drekin sá, at hann var kastaður niður á jørðina, legði hann eftir kvinnuni, sum hevði átt dreingjabarnið. |
|
| 14 | Men báðir veingir hinnar stóru arnar vórðu kvinnuni givnir, fyri at hon skuldi flúgva út í oyðimørkina til stað sítt, har hon fær føði sína tíð, tíðir og hálva tíð, burtur frá ásjón ormsins. |
|
| 15 | Tá spýði ormurin vatn úr munninum - eins og á - eftir kvinnuni, fyri at skola hana burtur við ánni. |
|
| 16 | Men jørðin kom kvinnuni til hjálpar; jørðin læt upp munnin og drakk ánna, sum drekin spýði úr munni sínum. |
|
| 17 | Drekin varð vreiður við kvinnuna og fór avstað at berjast við hini av avkomi hennara, tey, sum halda boð Guds og hava vitnisburð Jesusar. |
|
| 18 | Og hann stóð á sandinum við havið. |
|
|
