1 | Latið okkum tí leypa um hinar fyrstu grundir í læruni um Kristus og ganga fram til hitt fullkomna, so vit ikki aftur leggja grundvøllin við umvending frá deyðum verkum og trúgv á Gud, |
|
2 | við læru um dópar og handaálegging, um uppreisn hinna deyðu og ævigan dóm! |
|
3 | Ja, hetta skulu vit gera, um Gud loyvir. |
|
4 | Tí tey, sum einaferð eru vorðin upplýst, hava smakkað hina himmalsku gávu, hava fingið lut í Heilaga Andanum, |
|
5 | hava smakkað góða orð Guds og kreftir hins komandi heims - og sum so eru fallin frá - tey er tað ómøguligt at endurnýggja til umvending aftur, |
|
6 | við tað at tey av nýggjum krossfesta sær Son Guds og gera Hann til spott. |
|
7 | Tí jørðin, sum drekkur í seg regnið, ið so mangan fellur á hana - ber hon grøði, sum er teimum til gagn, ið hon verður dýrkað fyri, so fær hon signing frá Gudi. |
|
8 | Men ber hon tornir og tistlar, er hon ónýt og banni nær; endi hennara er, at hon verður brend. |
|
9 | Men um tykkum, tit elskaðu, eru vit vísir í tí, sum betri er, og sum hoyrir frelsu til - tóat vit tala so. |
|
10 | Gud er ikki órættvísur, so Hann skuldi gloymt verk tykkara og kærleikan, ið tit hava víst navni Hansara, við tað at tit hava tænt og tæna hinum heiløgu. |
|
11 | Men ynski okkara er, at ein og hvør tykkara líka til endan skal vísa sama íðinskap fyri hini fullu vissu í vónini, |
|
12 | so tit ikki verða trek, men eftirfylgja teimum, sum við trúgv og toli arva lyftini. |
|
13 | Tí táið Gud gav Ábrahami lyftið, svór Hann um Seg sjálvan, av tí Hann hevði ongan størri at svørja um, og segði: |
|
14 | "Sanniliga, Eg skal ríkliga signa teg og stórliga lata teg nørast!" |
|
15 | - Táið hann soleiðis tolin hevði bíðað, fekk hann tað, sum lovað var. |
|
16 | Menniskju svørja jú um tann, ið størri er, og eiðurin er teimum staðfesting og ger enda á øllum stríði. |
|
17 | Táið nú Gud enn týðiligari vildi vísa arvingum lyftisins, hvussu óvikandi ráð Hansara var, legði Hann tí eið aftrat, |
|
18 | so vit við tveimum óvikandi søgnum, sum Gud ómøguliga kundi lúgva í, skuldu hava sterka troyst, vit, sum hava leitað okkum bjarging í at grípa vónina, sum framman fyri okkum er løgd. |
|
19 | Í teirri vón hava vit eins og trygt og fast akker sálarinnar, sum fer inn, inn um forhangið, |
|
20 | hagar Jesus sum fyrirennari okkara fór inn, Hann, sum gjørdist høvuðsprestur í allar ævir á hátti Melkizedeks. |
|
|