| 1 | Og Hann segði við tey: "Sanniliga, sigi Eg tykkum: Nøkur av teimum, ið her standa, skulu ikki smakka deyðan, fyrrenn tey síggja ríki Guds vera komið við kraft." |
|
| 2 | Seks dagar eftir hetta tók Jesus Pætur, Jákup og Jóhannes við Sær og fór við teimum einsamøllum niðan á høgt fjall fyri seg sjálvar. Hann fekk tá aðra útsjónd fyri teimum; |
|
| 3 | og klæði Hansara vórðu skínandi, ógvuliga hvít, hvítari, enn nakar bleikjari á jørðini kann gera klæði. |
|
| 4 | Og Elias vísti seg fyri teimum saman við Mósesi, og teir samtalaðu við Jesus. |
|
| 5 | Tá tók Pætur til orða og segði við Jesus: "Rabbi, her er okkum gott at vera; lat okkum gera tríggjar bústaðir, Tær ein, Mósesi ein og Eliasi ein!" |
|
| 6 | - Hann vitsti ikki, hvat hann skuldi siga, tí stórur ótti var fallin á teir. |
|
| 7 | Tá kom skýggj og skuggaði yvir teir, og rødd kom úr skýnum: "Hesin er Sonur Mín, hin elskaði - hoyrið Hann!" |
|
| 8 | Og alt í einum, táið teir hugdu rundan um seg, sóu teir ongan hjá sær longur uttan Jesus eina. |
|
| 9 | Táið teir so gingu oman av fjallinum, segði Hann við teir, at teir máttu ongum siga tað, ið teir høvdu sæð, fyrrenn Menniskjasonurin var risin upp frá hinum deyðu. |
|
| 10 | Hetta orð løgdu teir sær í minni og spurdu hvør annan, hvat tað var, at rísa upp frá hinum deyðu. |
|
| 11 | Teir spurdu Hann nú: "Hinir skriftlærdu siga jú, at Elias eigur at koma fyrst!" |
|
| 12 | Hann svaraði teimum: "Elias kemur fyrst og beinir alt aftur í lag; og hvussu er skrivað um Menniskjasonin? At Hann skal líða nógv og verða vanvirdur. |
|
| 13 | Men Eg sigi tykkum, at Elias er eisini komin, og teir gjørdu við hann alt, ið teir vildu, eins og skrivað er um hann." |
|
| 14 | Táið teir tá komu til lærisveinarnar, sóu teir nógv fólk rundan um teir, og nakrar skriftlærdar, ið kjakaðust við teir. |
|
| 15 | Við tað sama sum alt fólkið sá Hann, kom ógvuligur hvøkkur í tey, og tey komu rennandi og heilsaðu Honum. |
|
| 16 | Tá spurdi Hann teir: "Hvat kjakast tit við teir um?" |
|
| 17 | Ein millum fólkið svaraði: "Meistari! Eg eri komin higar til Tín við syni mínum, sum hevur málleysan anda. |
|
| 18 | Hvar hann so kemur á hann, slítur hann í hann, og skúmið drívur honum av munni; og hann gríslar tenn og følnar burtur. Nú tosaði eg við lærisveinar Tínar um at reka hann út; men teir vóru ikki mentir." |
|
| 19 | Tá svaraði Hann teimum: "Tú vantrúna ætt! Hvussu leingi skal Eg vera hjá tykkum? Hvussu leingi skal Eg tola tykkum? Komið higar til Mín við honum!" |
|
| 20 | Teir leiddu hann so fram til Hansara; táið hann sá Hann, sleit andin við tað sama í hann, og hann fall til jarðar og lá og veltist, og skúmið dreiv honum av munni. |
|
| 21 | Jesus spurdi nú faðir hansara: "Hvussu leingi hevur honum vitað so við?" Hann svaraði: "Frá tí hann var barn; |
|
| 22 | mangan hevur hann kastað hann bæði í eld og vatn til at gera enda á honum. Men ert Tú nakað mentur, so miskunna okkum og hjálp okkum!" |
|
| 23 | Jesus segði við hann: "Um Eg eri mentur! Alt er honum møguligt, sum trýr!" |
|
| 24 | Við tað sama rópti faðir barnsins: "Eg trúgvi - hjálp vantrúgv míni!" |
|
| 25 | Táið Jesus nú sá, at fólkið tyrptist saman um teir, hótti Hann at hinum óreina andanum og segði við hann: "Tú málleysi og deyvi andi! Eg sigi við teg, at tú skalt fara út úr honum og aldri fara inn í hann aftur." |
|
| 26 | Tá skríggjaði hann og sleit ógvuliga í hann og fór út; og hann varð, sum hann hevði verið deyður, so tey flestu søgdu: "Hann er deyður!" |
|
| 27 | Men Jesus tók í hond hansara og reisti hann upp; tá reistist hann. |
|
| 28 | Táið Hann so var komin inn í eitt hús, spurdu lærisveinar Hansara Hann, har teir vóru einsamallir saman: "Hví kundu vit ikki reka hann út?" |
|
| 29 | Hann svaraði teimum: "Hetta slagið rekst ikki út við nøkrum uttan við bøn og føstu." |
|
| 30 | Teir fóru so haðani og ferðaðust gjøgnum Galilea, og Hann vildi ikki, at nakar skuldi fáa tað at vita. |
|
| 31 | Tí Hann lærdi lærisveinar Sínar og segði við teir: "Menniskjasonurin verður givin menniskjum upp í hendur, og tey skulu drepa Hann; og táið Hann er dripin, skal Hann rísa upp tríggjar dagar eftir." |
|
| 32 | Men hesa talu fataðu teir ikki, og teir vóru ræddir fyri at spyrja Hann. |
|
| 33 | Teir komu nú til Kapernaum; og táið Hann var komin inn í húsið, spurdi Hann teir: "Hvat var tað, tit tosaðu saman um á vegnum?" |
|
| 34 | Men teir tagdu; tí teir høvdu tosað hvør við annan á vegnum um, hvør ið størstur var. |
|
| 35 | Tá setti Hann seg niður, rópti hinar tólv og segði við teir: "Vil onkur vera hin fyrsti, so veri hann hin síðsti av øllum og tænari hjá øllum!" |
|
| 36 | So tók Hann lítið barn og læt tað standa mitt ímillum teirra, tók tað í favnin og segði við teir: |
|
| 37 | "Tann, sum tekur ímóti einum slíkum lítlum barni í navni Mínum, tekur ímóti Mær; og tann, sum tekur ímóti Mær, tekur ikki ímóti Mær, men ímóti Honum, sum sendi Meg." |
|
| 38 | Jóhannes segði við Hann: "Meistari, vit sóu ein, sum ikki er í fylgi við okkum, reka út illar andar í navni Tínum; og vit noktaðu honum tað, av tí at hann fylgist ikki við okkum!" |
|
| 39 | Tá segði Jesus: "Noktið honum tað ikki! Tí eingin er, sum ger kraftargerð í navni Mínum og skjótt aftaná kann tala illa um Meg. |
|
| 40 | Tann, sum ikki er ímóti okkum, er við okkum. |
|
| 41 | Tí tann, sum gevur tykkum eitt bikar av vatni at drekka í navni Mínum, fyri tað at tit hoyra Kristusi til - sanniliga, sigi Eg tykkum: Hann skal ikki missa løn sína! |
|
| 42 | Men tann, ið verður einum av hesum smáu, sum trúgva, til ástoyt, honum var tað betri, at mylnusteinur varð hongdur um háls hansara, og hann varð kastaður í havið. |
|
| 43 | Um tí hond tín freistar teg, so høgg hana av! Tað er tær betri at ganga krypil inn til lívið enn at hava báðar hendurnar og fara í Helviti, í hin ósløkkjandi eld, |
|
| 44 | har ormur teirra doyr ikki, og eldurin sløknar ikki. |
|
| 45 | Um fótur tín freistar teg, so høgg hann av! Tað er tær betri at ganga lamin inn til lívið enn at hava báðar føturnar og verða kastaður í Helviti, |
|
| 46 | har ormur teirra doyr ikki, og eldurin sløknar ikki. |
|
| 47 | Og um eyga títt freistar teg, so rív tað út! Tað er tær betri at ganga einoygdur inn í ríki Guds enn at hava bæði eyguni og verða kastaður í Helviti, |
|
| 48 | har ormur teirra doyr ikki, og eldurin sløknar ikki. |
|
| 49 | Tí ein og hvør skal verða saltaður við eldi, og eitt og hvørt offur skal verða saltað við salti. |
|
| 50 | Saltið er gott; men verður saltið saltleyst, við hvørjum vilja tit tá geva tí kraftina aftur! Havið salt í tykkum sjálvum og haldið frið hvør við annan!" |
|
|
