| 1 | Fariseararnir og nakrir av hinum skriftlærdu, sum komnir vóru úr Jerúsalem, savnaðust nú um Hann. |
|
| 2 | Teir fingu tá at síggja nakrar av lærisveinum Hansara eta við "vanheiløgum", tað er óvaskaðum, hondum. |
|
| 3 | Tí Fariseararnir og allir Jødar eta ikki, uttan teir fyrst vaska sær um hendurnar, bæði væl og virðiliga; tí teir halda fast við viðtøku hinna gomlu. |
|
| 4 | Táið teir koma av torginum, eta teir heldur ikki, fyrrenn teir hava vaskað sær; og mangt annað er, sum teir hava viðtikið at halda, vask av bikarum, krússum, koparíløtum og beinkjum. |
|
| 5 | Tí spurdu Fariseararnir og hinir skriftlærdu Hann: "Hví ganga lærisveinar Tínir ikki eftir viðtøku hinna gomlu, men eta við vanheiløgum hondum?" |
|
| 6 | Men Hann svaraði teimum: "Beint profeteraði Esaias um tykkum, hyklarar tykkara! - sum skrivað er: "Hetta fólk heiðrar Meg við vørrunum, men hjarta teirra er langt frá Mær. |
|
| 7 | Og tey dýrka Meg til einkis, við tað at tey læra lærdómar, ið eru menniskjaboð." |
|
| 8 | Tit beina boð Guds av vegnum og halda viðtøku manna!" |
|
| 9 | Og Hann segði við teir: "Vakurt er! Tit gera boð Guds til einkis fyri at halda viðtøku tykkara! |
|
| 10 | Tí Móses hevur sagt: "Ær faðir tín og móður tína!" og: "Tann, ið bannar faðir ella móður, skal vissuliga doyggja." |
|
| 11 | Men tit siga: "Táið maður sigur við faðir ella móður: "Tað, sum tú skuldi fingið frá mær til hjálpar, skal vera korban"" (tað er tempulgáva) |
|
| 12 | - tá geva tit honum ikki longur loyvi at gera nakað fyri faðir ella móður. |
|
| 13 | Soleiðis gera tit orð Guds til einkis við viðtøku tykkara, sum tit hava álagt menniskjum. Og mangt tílíkt gera tit." |
|
| 14 | So kallaði Hann aftur fólkið til Sín og segði við tey: "Hoyrið Meg øll og fatið! |
|
| 15 | Einki uttan fyri menniskjað kann, um tað fer inn í tað, gera tað óreint; men tað, sum út fer úr menniskjanum, er tað, sum ger menniskjað óreint. |
|
| 16 | Tann, sum hevur oyru at hoyra við, hann hoyri!" |
|
| 17 | Táið Hann nú var komin inn í eitt hús, burtur frá fólkinum, spurdu lærisveinar Hansara Hann um hetta líknilsið. |
|
| 18 | Hann svaraði teimum: "Eru eisini tit so skilaleysir? Skilja tit ikki, at einki, sum uttanfrá kemur inn í menniskjað, kann gera tað óreint? |
|
| 19 | Tað fer jú ikki inn í hjarta tess, men í magan, og fer út hin náttúrliga vegin, soleiðis sum øll føði verður reinsað." |
|
| 20 | Men Hann segði: "Tað, sum út fer úr menniskjanum, tað ger menniskjað óreint. |
|
| 21 | Tí innanfrá, úr hjarta menniskjanna, koma hinar illu hugsanir: Siðloysi, stuldur, manndráp, |
|
| 22 | hor, havisjúka, óndskapur, svik, skammloysi, øvund, spottan, hugmóð, fávitska. |
|
| 23 | Alt hetta illa kemur innanfrá og ger menniskjað óreint." |
|
| 24 | Hann reistist nú og fór haðani, til landið við Týrus og Sidon. Har fór Hann inn í eitt hús og vildi ikki, at nakar skuldi fáa tað at vita. Og kortini duldist tað ikki; |
|
| 25 | nei, móðir eina smágentu, ið hevði óreinan anda, hevði hoyrt um Hann, og kom við tað sama og fall niður fyri fótum Hansara. |
|
| 26 | Hon var heiðin kvinna, ættað úr Sýrofønikia. Hon bað Hann um at reka hin illa andan út úr dóttur síni. |
|
| 27 | Men Hann segði við hana: "Lat børnini fyrst verða mett! Tað er ikki rætt at taka breyð barnanna og blaka tað fyri hinar smáu hundar." |
|
| 28 | Hon svaraði Honum: "Tað er satt, Harri! Hinir smáu hundar eta jú eisini undir borðinum av molum barnanna." |
|
| 29 | Tá segði Hann við hana: "Fyri hetta orðið - far! Hin illi andin er farin út úr dóttur tíni." |
|
| 30 | So fór hon avstað heim til hús og fann barnið liggjandi á songini, og hin illi andin var farin út. |
|
| 31 | Táið Hann fór avstað aftur úr landinum við Týrus, kom Hann gjøgnum Sidon til vatnið í Galilea, mitt ígjøgnum Dekapolislandið. |
|
| 32 | Tey komu nú til Hansara við manni, ið var deyvur og illa fekk tosað; og tey bóðu Hann um at leggja hondina á hann. |
|
| 33 | Tá tók Hann hann avsíðis burtur frá fólkinum og stakk fingrarnar inn í oyru hansara, spýtti og nam við tungu hansara, |
|
| 34 | hugdi upp móti himli, suffaði og segði við hann: "Effata!" - Tað er: Lat teg upp! |
|
| 35 | Við tað sama opnaðust oyru hansara, tunguband hansara varð loyst, og hann talaði reint. |
|
| 36 | Hann legði teimum eina við ikki at siga nøkrum tað; men tess meiri Hann álegði teimum, tess meiri kunngjørdu tey tað. |
|
| 37 | Og tey vórðu ovfarin og sligin av undran og søgdu: "Hann hevur gjørt alt væl; Hann bæði ger, at deyv hoyra, og at málleys tala!" |
|
|
