| 1 | So komu teir yvir um vatnið, til land Gerasena. |
|
| 2 | Við tað sama sum Hann var farin upp úr bátinum, kom ímóti Honum út úr grøvunum maður við óreinum anda. |
|
| 3 | Hann hevði tilhald sítt har í grøvunum, og eingin kundi longur binda hann, nei, ikki um tað so var við leinkjum. |
|
| 4 | Tí hann hevði mangan verið bundin við fótjørnum og leinkjum; leinkjurnar hevði hann skrætt av sær, og fótjørnini hevði hann slitið sundur, og eingin kundi temja hann. |
|
| 5 | Hann var altíð, bæði dag og nátt, í grøvunum og í fjøllunum, rópti og meinslaði seg sjálvan við steinum. |
|
| 6 | Táið hann nú sá Jesus langt burtur, rann hann til Hansara, kastaði seg niður fyri Honum |
|
| 7 | og rópti hart: "Hvat havi eg við Teg at gera, Jesus, Sonur hins hægsta Guds! Eg taki Teg í eið um Gud, at Tú pínir meg ikki!" |
|
| 8 | Tí Hann segði við hann: "Far út úr manninum, óreini andi!" |
|
| 9 | Tá spurdi Hann hann: "Hvussu eitur tú?" Hann svaraði Honum: "Legión er navn mítt; tí vit eru nógvir." |
|
| 10 | Hann bønaði Hann nú, ikki at reka teir burt haðani av leið. |
|
| 11 | Nú lá har við fjallið stórt svínafylgi og át. |
|
| 12 | Og teir bóðu Hann: "Send okkum í svínini, so vit kunnu fara í tey!" |
|
| 13 | Hann gav teimum loyvi til tað. Tá fóru hinir óreinu andarnir út og fóru í svínini; og fylgið, eini 2000 í tali, stoytti sær út av bakkanum í vatnið og druknaði í vatninum. |
|
| 14 | Men svínahirðarnir tóku til beins og fóru og søgdu frá tí inni í staðnum og í bygdunum har. Og fólk fór út at síggja, hvat tað var, ið hent hevði. |
|
| 15 | Táið tey nú komu til Jesus, sóu tey hann, ið settur hevði verið av illum andum - sum legiónin hevði verið í - sita ílatnan og við seg sjálvan; og tey óttaðust. |
|
| 16 | Men teir, ið sæð høvdu, søgdu teimum frá, hvussu til hevði gingist við honum, ið settur hevði verið av illum andum, og um svínini. |
|
| 17 | Tá fóru tey at biðja Hann um at fara burtur av leiðum teirra. |
|
| 18 | Táið Hann so fór í bátin, bað hin, ið settur hevði verið av illum andum, um loyvi at vera hjá Honum. |
|
| 19 | Hann gav honum tó ikki loyvi til tað, men segði við hann: "Far heim til tín sjálvs, til tíni egnu, og sig teimum frá stórverkunum, ið Harrin hevur gjørt fyri teg, og at Hann hevur miskunnað tær!" |
|
| 20 | Tá fór hann avstað og fór at kunngera í Dekapolis stórverkini, ið Jesus hevði gjørt fyri hann; og øll undraðust. |
|
| 21 | Táið Jesus nú var farin yvirum aftur í bátinum, savnaðist nógv fólk rundan um Hann, og Hann var við vatnið. |
|
| 22 | Tá kom ein sýnagogustjóri - Jairus æt hann; og táið hann sá Hann, fall hann niður fyri fótum Hansara. |
|
| 23 | Hann bað Hann bønliga og segði: "Lítla dóttir mín liggur og stríðist; hevði Tú viljað komið og lagt hendurnar á hana, so hon kann verða hjálpin og liva!" |
|
| 24 | Tá fór Hann avstað við honum, og nógv fólk fylgdi Honum, og tey troðkaðust um Hann. |
|
| 25 | Nú var kvinna, sum hevði havt blóðsótt í tólv ár. |
|
| 26 | Hon hevði útstaðið nógv av mongum læknum; alt, ið hon átti, hevði hon latið afturfyri, og onga hjálp hevði hon fingið, men var heldur versnað. |
|
| 27 | Hon hevði hoyrt um Jesus og kom nú aftanfrá mitt ímillum fólkið og nam við klæði Hansara. |
|
| 28 | Tí hon segði: "Fái eg nomið, um tað so bert er við klæði Hansara, verði eg hjálpin." |
|
| 29 | Við tað sama tornaði blóðkelda hennara, og hon kendi í likami sínum, at hon var vorðin frísk av plágu síni. |
|
| 30 | Men alt fyri eitt sum Jesus kendi við Sær sjálvum kraftina, ið út gekk frá Honum, vendi Hann Sær á í fólkahópinum og segði: "Hvør nam við klæði Míni?" |
|
| 31 | Lærisveinar Hansara søgdu við Hann: "Tú sært, at fólkið troðkar Teg, og Tú spyrt: "Hvør nam við Meg?"" |
|
| 32 | Men Hann hugdi rundan um Seg fyri at fáa eyga á hana, ið gjørt hetta hevði. |
|
| 33 | Kvinnan - sum vitsti, hvat hana hevði hent - kom nú rødd og skelvandi og fall niður fyri Honum og segði Honum alt, sum tað var. |
|
| 34 | Tá segði Hann við hana: "Dóttirin! Trúgv tín hevur frelst teg! Far í friði og ver frísk av plágu tíni!" |
|
| 35 | Meðan Hann enn talaði, komu nøkur frá sýnagogustjóranum og søgdu: "Dóttir tín er deyð; hví ómakar tú Meistaran longur!" |
|
| 36 | Men Jesus hoyrdi orðið, ið sagt varð, og segði við sýnagogustjóran: "Óttast ikki, trúgv bert!" |
|
| 37 | Hann læt ongan fáa loyvi at koma við Sær uttan Pætur og Jákup, og Jóhannes, bróður Jákup. |
|
| 38 | So komu teir til hús sýnagogustjórans, og har sá Hann mongd av fólki, sum helt gang og græt og venaði seg illa. |
|
| 39 | Hann fór tá inn og segði við tey: "Hví gera tit óljóð og gráta? Barnið er ikki deytt, tað svevur!" |
|
| 40 | Tey læðu at Honum. Men Hann koyrdi tey øll út; so tók Hann faðir og móður barnsins við Sær, og teir, ið við Honum vóru, og fór inn, hagar sum barnið var. |
|
| 41 | Og Hann tók í hondina á barninum og segði við hana: "Talita kumi!" Tað er útlagt: "Genta, Eg sigi tær: Reis teg upp!" |
|
| 42 | Við tað sama reisti gentan seg upp og gekk umkring; tí hon var tólv ára gomul. Og tey vórðu heilt frá sær sjálvum, so ovfarin vóru tey. |
|
| 43 | Men Hann forbeyð teimum strangliga at lata nakran fáa hetta at vita; og Hann segði, at tey skuldu geva henni at eta. |
|
|
