| 1 | Aftur fór Hann at læra við vatnið. Og ógvuliga nógv fólk savnaðist rundan um Hann, so Hann var noyddur at fara í bát og sita í honum úti á vatninum; og alt fólkið stóð inni á landi við vatnið. |
|
| 2 | Hann lærdi tey tá nógv í líknilsum og segði við tey, meðan Hann lærdi: |
|
| 3 | "Hoyrið nú! Sáðmaður fór út at sáa. |
|
| 4 | Í tí hann sáaði, bar so á, at nakað fall við vegin, og fuglarnir komu og ótu tað upp. |
|
| 5 | Nakað fall í gaddajørð, har tað ikki hevði nógva mold; tað kom skjótt upp, við tað at har var ikki djúpt. |
|
| 6 | Men táið sólin kom upp, varð tað avsviðið, og av tí at tað onga rót hevði, følnaði tað. |
|
| 7 | Nakað fall millum tornir; og tornirnir vuksu upp og køvdu tað, og tað bar ikki ávøkst. |
|
| 8 | Men nakað fall í góða jørð; tað kom upp og vaks og bar grøði; tríati-, seksti- og hundraðfalda gav tað." |
|
| 9 | Og Hann segði: "Tann, ið oyru hevur at hoyra við, hann hoyri!" |
|
| 10 | Táið Hann var vorðin einsamallur, spurdu teir tólv og hinir, ið við Honum vóru, Hann um líknilsini. |
|
| 11 | Tá segði Hann við teir: "Tykkum er loyndarmál Guds ríkis givið; men teimum, ið uttanfyri eru, verður alt sagt í líknilsum, |
|
| 12 | fyri at tey síggjandi skulu síggja og ikki skilja og hoyrandi hoyra og ikki fata - fyri at tey skulu ikki umvenda seg og fáa fyrigeving." |
|
| 13 | Og Hann segði við teir: "Skilja tit ikki hetta líknilsið? Hvussu skulu tit tá skilja øll hini líknilsini! |
|
| 14 | Sáðmaðurin sáar orðið. |
|
| 15 | Tey við vegin eru tey, sum orðið verður sáað í, og táið tey hava hoyrt tað, kemur Satan við tað sama og tekur burt orðið, sum sáað er í tey. |
|
| 16 | Somuleiðis tey, sum sáað verða í gaddajørð; tað eru tey, sum alt fyri eitt taka við orðinum við gleði, táið tey hoyra tað. |
|
| 17 | Men tey hava ikki rót í sær; tey halda út bert eina tíð; táið so trongd ella atsókn kemur fyri orðsins skuld, verða tey fyri falli við tað sama. |
|
| 18 | Uppaftur onnur eru tey, sum sáað verða millum tornir; tað eru tey, sum hava hoyrt orðið, |
|
| 19 | og tímilig stúran, svikaliga lokkan ríkdómsins og tráan eftir øðrum kemur inn og køvir orðið, so tað verður ávakstarleyst. |
|
| 20 | Men tey, sum vórðu sáað í góða jørð, eru tey, sum hoyra orðið og taka við tí og bera ávøkst: Tríati-, seksti- og hundraðfaldan." |
|
| 21 | Síðani segði Hann við teir: "Man ljósið koma inn at verða sett undir skeppumálið ella undir song! Kemur tað ikki at verða sett í ljósastakan! |
|
| 22 | Tí einki er loynt uttan fyri at koma upp; ei heldur varð nakað dult uttan fyri at koma í ljós. |
|
| 23 | Hevur onkur oyru at hoyra við, hann hoyri!" |
|
| 24 | Og Hann segði við teir: "Aktið eftir tí, sum tit hoyra! Við málinum, ið tit mála við, skal tykkum verða mált, og enn meiri skal verða tykkum givið. |
|
| 25 | Tí tann, ið hevur, honum skal verða givið; men tann, ið ikki hevur, frá honum skal verða tikið eisini tað, ið hann hevur." |
|
| 26 | So segði Hann: "Við ríki Guds er so, sum táið maður kastar sáðið í jørðina |
|
| 27 | og svevur og fer upp, nátt og dag, og sáðið nælir og veksur upp, hann veit ikki sjálvur, hvussu. |
|
| 28 | Av sær sjálvari ber jørðin grøði, fyrst strá, so aks, so fult korn í aksinum. |
|
| 29 | Men táið grøðin er staðin, sendir hann við tað sama út akurknívin; tí heystið er komið." |
|
| 30 | Síðani segði Hann: "Hvat skulu vit líkna ríki Guds við, hvat líknilsi skulu vit nýta um tað? |
|
| 31 | Tað er eins og sinopskorn, sum, táið tað verður sáað í jørðina, er minni enn alt annað fræ á jørðini; |
|
| 32 | men táið tað er sáað, veksur tað upp og verður størri enn allar urtirnar og fær stórar greinar, so fuglar himmalsins fáa bygt reiður í skugga tess." |
|
| 33 | Í mongum slíkum líknilsum talaði Hann orðið til teirra, eftir sum tey vóru før fyri at fata; |
|
| 34 | og uttan líknilsi talaði Hann ikki til teirra; men táið Hann og lærisveinar Hansara vóru einsamallir, legði Hann alt út fyri teimum. |
|
| 35 | Sama dagin, táið kvøldið var komið, segði Hann við teir: "Latið okkum fara yvirum!" |
|
| 36 | So lótu teir fólkið fara og tóku Hann við, sum Hann sat í bátinum; eisini aðrir bátar fylgdust við Honum. |
|
| 37 | Tá kom harður stormur, og sjógvarnir brutu inn í bátin, so hann var um at fyllast. |
|
| 38 | Men sjálvur lá Hann og svav í bakskutinum á kodda. Teir vaktu Hann tá og søgdu við Hann: "Meistari, leggur Tú einki í, at vit ganga burtur?" |
|
| 39 | Tá reistist Hann og hótti at vindinum og segði við vatnið: "Tig, ver stilt!" Og vindurin datt burtur, og blikalogn varð. |
|
| 40 | So segði Hann við teir: "Hví eru tit so ræddir? Hví hava tit ikki trúgv?" |
|
| 41 | Teir óttaðust stórliga og søgdu hvør við annan: "Hvør er tó hesin, at bæði vindur og vatn eru Honum lýðin?" |
|
|
