| 1 | Aftur fór Hann inn í sýnagogu, og har var maður, sum hevði visna hond. |
|
| 2 | Teir høvdu eyguni eftir Honum, um Hann mundi fara at grøða hann sabbat, fyri at teir kundu fáa okkurt at klaga Hann fyri. |
|
| 3 | Tá segði Hann við mannin, ið hevði hina visnu hondina: "Reis teg og kom fram higar!" |
|
| 4 | So segði Hann við teir: "Hvat er loyviligt sabbat: At gera gott ella at gera ilt, at bjarga lívi ella at drepa?" Teir tagdu. |
|
| 5 | Tá hugdi Hann runt á teir í vreiði, harmur um, at hjørtu teirra vóru so hørð, og segði so við mannin: "Rætt út hondina!" Hann rætti hana út, og hond hansara varð frísk aftur. |
|
| 6 | Tá fóru Fariseararnir við tað sama út og hildu ráð saman við Heródingum móti Honum, hvussu teir skuldu fáa beint fyri Honum. |
|
| 7 | Jesus fór nú burtur við lærisveinum Sínum til vatnið, og stór mongd av fólki úr Galilea fylgdi eftir. Og úr Judea, |
|
| 8 | úr Jerúsalem, úr Idumea og úr landinum hinumegin Jordan og rundan um Týrus og Sidon komu stórir skarar av fólki til Hansara, táið tey hoyrdu um stórverkini, ið Hann gjørdi. |
|
| 9 | Tá segði Hann við lærisveinar Sínar, at bátur skuldi vera til reiðar til Hansara fyri fólksins skuld, so tey skuldu ikki treingja Hann. |
|
| 10 | Tí Hann grøddi mong, so tey beinan vegin lupu á Hann fyri at sleppa at nema við Hann, øll, sum høvdu plágur. |
|
| 11 | Táið hinir óreinu andar sóu Hann, fullu teir niður fyri Honum og róptu: "Tú ert Sonur Guds!" |
|
| 12 | Men Hann beyð teimum við nógvum strongum orðum, at teir máttu ikki gera Hann kendan. |
|
| 13 | Hann fór so niðan á fjallið og kallaði til Sín teir, ið Hann sjálvur vildi; og teir komu til Hansara. |
|
| 14 | So útvaldi Hann tólv, sum skuldu vera hjá Honum, og sum Hann so kundi senda út at prædika; |
|
| 15 | teir skuldu hava vald at reka út illar andar. |
|
| 16 | Hann gav Símuni navnið Pætur; |
|
| 17 | so var Jákup, sonur Zebedeus, og Jóhannes, bróðir Jákup; teimum báðum gav Hann navnið Boanerges, tað er Torusynir; |
|
| 18 | so Andrias, Filip, Bartolomeus, Matteus, Tummas, Jákup, sonur Alfeus, Taddeus, Símun Kánaneari |
|
| 19 | og Judas Iskariot, hann, ið sveik Hann. |
|
| 20 | So kom Hann heim, og aftur kom fólkið saman, so teir fingu ikki so mikið sum stundir at eta. |
|
| 21 | Táið nú skyldfólk Hansara fingu hetta at hoyra, fóru tey út at fáa fatur á Honum; tí tey søgdu: "Hann er frá Sær sjálvum!" |
|
| 22 | Hinir skriftlærdu, ið komnir vóru oman úr Jerúsalem, søgdu: "Hann hevur Be’elzebul, og tað er við høvdinga hinna illu anda, Hann rekur út hinar illu andar!" |
|
| 23 | Tá kallaði Hann teir til Sín og segði við teir í líknilsum: "Hvussu kann Satan reka út Satan! |
|
| 24 | Er ríki komið í stríð við seg sjálvt, kann tað ríki ikki verða standandi. |
|
| 25 | Er hús komið í stríð við seg sjálvt, kann tað hús ikki verða standandi. |
|
| 26 | Og hevur Satan sett seg upp móti sær sjálvum og er komin í stríð við seg sjálvan, kann hann ikki verða standandi, nei, tað er úti við honum. |
|
| 27 | Eingin kann fara inn í hús hins sterka og ræna tað, sum hann eigur, uttan hann fyrst bindur hin sterka; tá kann hann ræna hús hansara. |
|
| 28 | Sanniliga, sigi Eg tykkum: Alt skal verða menniskjabørnunum fyrigivið, syndir og spottanir, hvussu stórliga tey so spotta; |
|
| 29 | men tann, ið talar spottandi móti Heilaga Andanum, fær í allar ævir onga fyrigeving, men er sekur í ævigari synd." |
|
| 30 | Tí teir søgdu: "Hann hevur óreinan anda!" |
|
| 31 | So komu móðir og brøður Hansara; tey stóðu uttanfyri og sendu boð inn til Hansara og bóðu Hann koma út. |
|
| 32 | Fólkið sat rundan um Hann; og tey søgdu við Hann: "Móðir Tín og brøður Tínir eru uttanfyri og spyrja eftir Tær!" |
|
| 33 | Tá svaraði Hann teimum: "Hvør er móðir Mín, og hvørjir eru brøður Mínir?" |
|
| 34 | Og Hann hugdi rundan um Seg á tey, sum rundan um Hann sótu, og segði: "Hyggið, her eru móðir Mín og brøður Mínir! |
|
| 35 | Tí tann, ið ger vilja Guds, hann er bróðir og systir og móðir Mín." |
|
|
