| 1 | Nú vóru tveir dagar til páskir og høgtíðina, ið rópast hini ósúrgaðu breyðini. Høvuðsprestarnir og hinir skriftlærdu royndu, hvussu teir kundu taka Hann við svikum og drepa Hann. |
|
| 2 | Tí teir søgdu: "Ikki um høgtíðina, fyri at fólkið skal ikki verða uppøst!" |
|
| 3 | Meðan Hann tá var í Betania, inni hjá spitalska Símuni, og sat til borðs har, kom kvinna, sum hevði alabasturkrukku við reinari, ógvuliga dýrari nardussalvu; hon breyt alabasturkrukkuna sundur og helti salvuna út yvir høvd Hansara. |
|
| 4 | Men har vóru nakrir, sum vórðu illir um hetta og søgdu hvør við annan: "Hvat skuldi tað til, at spilla salvuna so burtur! |
|
| 5 | Henda salva kundi jú verðið seld fyri meir enn 300 denarar, sum kundu verðið givnir fátækum!" Og teir settu harðliga at henni. |
|
| 6 | Men Jesus segði: "Latið hana fáa frið! Hví gera tit tykkum inn á hana? Hon hevur jú gjørt Mær góða gerð. |
|
| 7 | Hini fátæku hava tit altíð hjá tykkum, og teimum kunnu tit gera væl ímóti, nær tit vilja; men Meg hava tit ikki altíð. |
|
| 8 | Hon gjørdi tað, hon kundi; hon salvaði likam Mítt frammanundan til jarðarferðina. |
|
| 9 | Sanniliga, sigi Eg tykkum: Allastaðni um allan heimin, har evangeliið verður prædikað, skal eisini tað, ið hon hevur gjørt, verða umtalað til minni um hana." |
|
| 10 | Judas Iskariot, ein av hinum tólv, fór nú til høvuðsprestarnar at geva Hann í vald teirra. |
|
| 11 | Táið teir hoyrdu tað, vórðu teir glaðir og lovaðu at geva honum pening. Hann hevði nú í huga, nær best bar til at svíkja Hann. |
|
| 12 | Fyrsta dagin í høgtíðini, sum rópast hini ósúrgaðu breyðini - táið teir drópu páskalambið - søgdu lærisveinar Hansara við Hann: "Hvar vilt Tú, at vit skulu fara og gera Tær til reiðar at eta páskalambið?" |
|
| 13 | Tá sendi Hann tveir av lærisveinum Sínum avstað og segði við teir: "Farið inn í staðin! So skal maður ið ber vatnkrukku, møta tykkum; farið aftan á honum! |
|
| 14 | Har sum hann fer inn, skulu tit siga við húsbóndan: "Meistarin sigur: "Hvar er herbergi Mítt, har Eg kann eta páskalambið við lærisveinum Mínum?"" |
|
| 15 | So skal hann vísa tykkum stóran sal, gjørdan í stand og til reiðar at halda máltíð í; har skulu tit gera okkum tað til." |
|
| 16 | Lærisveinarnir fóru tá avstað og komu inn í staðin og funnu tað so, sum Hann hevði sagt teimum; so gjørdu teir páskalambið til. |
|
| 17 | Táið so kvøldið var komið, kom Hann við hinum tólv. |
|
| 18 | Meðan teir sótu til borðs og ótu, segði Jesus: "Sanniliga, sigi Eg tykkum: Ein tykkara - ein, sum etur við Mær - fer at svíkja Meg!" |
|
| 19 | Tá vórðu teir tungir og søgdu við Hann, ein fyri og annar eftir: "Tað er tó ikki eg?" |
|
| 20 | Hann segði við teir: "Ein av hinum tólv, hann, sum dyppar í fatið við Mær. |
|
| 21 | Víst fer Menniskjasonurin burtur, sum skrivað er um Hann; men vei tí menniskja, sum Menniskjasonurin verður svikin við! Tað hevði verið tí menniskja gott, um tað aldri var føtt." |
|
| 22 | Meðan teir nú ótu, tók Hann breyð, signaði og breyt tað, gav teimum tað og segði: "Takið hetta! Hetta er likam Mítt." |
|
| 23 | So tók Hann kalik, takkaði og gav teimum hann; og teir drukku allir av honum. |
|
| 24 | Og Hann segði við teir: "Hetta er blóð Mítt, sáttmálablóðið, ið úthelt verður fyri mong. |
|
| 25 | Sanniliga, sigi Eg tykkum: Eg skal ongantíð aftur drekka av ávøksti víntræsins, inntil tann dag Eg skal drekka hann nýggjan í ríki Guds." |
|
| 26 | Táið teir nú høvdu sungið lovsongin, fóru teir út til Oljufjallið. |
|
| 27 | Tá segði Jesus við teir: "Tit verða allir fyri falli; tí skrivað er: "Eg skal sláa hirðan, og seyðurin skal spjaðast sundur." |
|
| 28 | Men táið Eg eri upp aftur risin, skal Eg fara undan tykkum til Galilea." |
|
| 29 | Tá segði Pætur við Hann: "Um so allir verða fyri falli, skal eg tó ikki falla!" |
|
| 30 | Jesus svaraði honum: "Sanniliga, sigi Eg tær: Í dag, hesa nátt, áðrenn hanin hevur galið tvær ferðir, skalt tú tríggjar ferðir avnokta Meg!" |
|
| 31 | Tá tók hann enn harðari til og segði: "Um eg so skal doyggja við Tær, skal eg als ikki avnokta Teg!" Sama søgdu teir eisini allir. |
|
| 32 | Nú komu teir til garð, ið æt Getsemane; og Hann segði við lærisveinar Sínar: "Setið tykkum her, meðan Eg biði!" |
|
| 33 | Hann tók Pætur, Jákup og Jóhannes við Sær; og ræðsla og svár angist kom á Hann. |
|
| 34 | Hann segði tá við teir: "Sál Mín er ógvuliga sorgarbundin, heilt til deyða; verðið her og vakið!" |
|
| 35 | So fór Hann eitt sindur longur, kastaði Seg niður á jørðina og bað, at hesin tími skuldi fara frá Honum - um tað var møguligt. |
|
| 36 | Hann segði: "Abba, Faðir! Alt er Tær møguligt - tak henda kalik frá Mær! - Tó, ikki sum Eg vil, men sum Tú vilt!" |
|
| 37 | So kom Hann og fann teir sovandi og segði við Pætur: "Símun, svevur tú? Vart tú ikki mentur at vakja ein tíma? |
|
| 38 | Vakið og biðið, fyri at tit skulu ikki falla í freisting! Andin er til reiðar, men holdið er veikt." |
|
| 39 | So fór Hann uppaftur burtur, bað og segði somu orð. |
|
| 40 | Hann kom aftur og fann teir uppaftur sovandi; tí tyngd var komin á eygu teirra. Og teir vitstu ikki, hvat teir skuldu svara Honum. |
|
| 41 | Triðju ferð kom Hann, og Hann segði við teir: "Tit sova við sama lagi og hvíla tykkum! Nóg mikið er! Tímin er komin; nú skal Menniskjasonurin verða givin upp í hendur syndara. |
|
| 42 | Reisist, latið okkum fara! Hann er nær, sum svíkur Meg." |
|
| 43 | Í tí sama, meðan Hann enn talaði, kom Judas, ein av hinum tólv, og við honum stórur flokkur við svørðum og gøssum, frá høvuðsprestunum og hinum skriftlærdu og elstu. |
|
| 44 | Hann, ið sveik Hann, hevði givið teimum tekin og sagt: "Tann, ið eg kyssi, Hann er tað; takið Hann og leiðið Hann burtur í tryggari varðveitslu!" |
|
| 45 | Táið hann nú kom, fór hann við tað sama yvir til Hansara og segði: "Rabbi!" og kysti Hann. |
|
| 46 | Tá løgdu teir hendur á Hann og tóku Hann. |
|
| 47 | Men ein teirra, sum hjá stóðu, dró svørðið og høgdi til tænara høvuðsprestsins og hevði oyrað av honum. |
|
| 48 | Jesus tók nú til orða og segði við teir: "Tit eru farnir út sum móti ránsmanni, við svørðum og gøssum, at taka Meg! |
|
| 49 | Eg var dagliga hjá tykkum í templinum og lærdi, og tit tóku Meg ikki; men hetta hendir, fyri at skriftirnar skulu ganga út." |
|
| 50 | Tá rýmdu teir allir frá Honum og flýddu. |
|
| 51 | Ein einstakur ungur maður fylgdi aftan á Honum; hann hevði línklæði sveipað um bera kropp sín. Teir tóku hann; |
|
| 52 | men hann slepti línklæðinum og flýddi nakin. |
|
| 53 | So fóru teir nú við Jesusi til høvuðsprestin; og allir høvuðsprestarnir og hinir elstu og skriftlærdu komu saman har. |
|
| 54 | Pætur fylgdi Honum langt aftaná, líka inn í garð høvuðsprestsins; og hann sat hjá tænarunum og vermdi seg við eldin. |
|
| 55 | Høvuðsprestarnir og alt ráðið royndu tá at fáa vitnisburð móti Jesusi, so teir kundu taka Hann av døgum; men teir funnu einki. |
|
| 56 | Víst bóru mangir rangan vitnisburð móti Honum; men vitnisburðirnir ljóðaðu ikki líka. |
|
| 57 | Tá reistust nakrir og vitnaðu rangt móti Honum; teir søgdu: |
|
| 58 | "Vit hava hoyrt Hann siga: "Eg skal bróta niður hetta tempul, sum gjørt er við hondum, og eftir trimum døgum byggja eitt annað, sum ikki er gjørt við hondum."" |
|
| 59 | Men heldur ikki í hesum ljóðaðu vitnisburðir teirra líka. |
|
| 60 | Tá reistist høvuðspresturin mitt ímillum teirra og spurdi Jesus: "Svarar Tú einki til tað, ið hesir vitna móti Tær?" |
|
| 61 | Men Hann tagdi og svaraði einki. Høvuðspresturin spurdi Hann uppaftur - segði við Hann: "Ert Tú Kristus, Sonur hins hálovaða?" |
|
| 62 | Jesus svaraði: "Eg eri tað; og tit skulu síggja Menniskjasonin sita við høgru hond kraftarinnar og koma við skýggjum himmalsins." |
|
| 63 | Tá skræddi høvuðspresturin klæði síni og segði: "Hvat nýtist okkum longur vitni! |
|
| 64 | Tit hava hoyrt gudspottanina! Hvat halda tit?" Teir dømdu Hann allir at vera deyðasekan. |
|
| 65 | Nakrir fóru nú at spýta á Hann, fjala andlit Hansara, geva Honum nevasløg og siga við Hann: "Profetera!" Og sveinarnir tóku ímóti Honum við stavsløgum. |
|
| 66 | Meðan nú Pætur var niðri í garðinum, kom ein arbeiðskona høvuðsprestsins; |
|
| 67 | og táið hon sá Pætur verma seg, hugdi hon uppá hann og segði: "Eisini tú vart við Jesusi Nazareara!" |
|
| 68 | Men hann noktaði tað og segði: "Eg hvørki veit ella skilji, hvat tú sigur!" So fór hann út í forgarðin, og hanin gól. |
|
| 69 | Her fekk arbeiðskonan at síggja hann og fór aftur at siga við tey, sum stóðu har: "Hesin er ein av teimum!" |
|
| 70 | Men hann noktaði tað uppaftur. Eina løtu eftir søgdu aftur tey, sum stóðu har, við Pætur: "So sanniliga ert tú ein av teimum! Tú ert jú eisini Galileari!" |
|
| 71 | Tá fór hann at banna sær og svørja: "Eg kenni ikki henda mann, ið tit tosa um!" |
|
| 72 | Í tí sama gól hanin aðru ferð. Tá kom Pæturi orðið í hug, sum Jesus hevði sagt við hann: "Áðrenn hanin hevur galið tvær ferðir, skalt tú avnokta Meg tríggjar ferðir." Og hann skar í grát. |
|
|
