| 1 | Men fólkið knarraði hart fyri HARRANUM um, at tey høvdu tað so ringt; táið HARRIN hoyrdi hetta, tendraðist vreiði Hansara, og eldur HARRANS sló niður ímillum teirra og gjørdi enda á nøkrum ytst í tilhaldinum. |
|
| 2 | Tá rópti fólkið til Móses, og Móses bað til HARRAN fyri teimum; so sløknaði eldurin. |
|
| 3 | Tí varð hetta stað kallað Tabera; tí eldur HARRANS sló niður ímillum teirra. |
|
| 4 | Men hin blandaði fólkahópurin, ið við teimum var, tráaði eftir øðrum kosti, og so fóru Ísraelsmenn aftur at gráta og søgdu: "Høvdu vit bert havt kjøt at etið! |
|
| 5 | Vit minnast fiskin, ið vit fingu fyri einki í Egyptalandi, og agurkarnar, melónirnar, purrurnar, reyðleykin og hvítleykin! |
|
| 6 | Men nú ørmaktast sál okkara; tí her er hvørki eitt ella annað - vit síggja aldri nakað uttan hetta mannað!" |
|
| 7 | Mannað líktist korianderfræi og sá út sum bdellium. |
|
| 8 | Fólkið gekk um og sankaði tað; síðani mólu tey tað á kvørn ella stoyttu tað í mortara, kókaðu tað so í pottum ella bakaðu køkur av tí; tað smakkaði tá sum oljukøka. |
|
| 9 | Táið døggin um náttina fall yvir tilhaldið, fall mannað niður saman við henni. |
|
| 10 | Táið Móses hoyrdi, hvussu allar ættir fólksins grótu, hvør fyri tjalddurum sínum, og sá, at vreiði HARRANS tendraðist svárliga upp, tykti honum tað illa. |
|
| 11 | Og Móses segði við HARRAN: "Hví hevur Tú gjørt so illa við tænara Tín, og hví havi eg ikki funnið náði fyri eygum Tínum - síðani Tú hevur lagt alt hetta fólk sum byrði á meg? |
|
| 12 | Eri eg tá móðir ella faðir at øllum hesum fólki, síðani Tú krevur, at eg skal bera tey í favninum til landið, ið Tú við eiði hevur lovað fedrum teirra - eins og fosturmamman ber bróstabarnið! |
|
| 13 | Hvaðani skal eg taka kjøt til alt hetta fólk! - Tey koma jú grátandi til mín og siga: "Lat okkum fáa kjøt at eta!" |
|
| 14 | Eg eri ikki mentur at bera hetta fólk einsamallur, tað er mær ov tungt! |
|
| 15 | Ætlar Tú at fara so við mær, so drep meg fyrr - so satt sum eg havi funnið náði fyri eygum Tínum - so eg sleppi frá at síggja henda syndarliga stand!" |
|
| 16 | HARRIN svaraði Mósesi: "Kalla Mær saman 70 menn av teimum elstu í Ísrael, menn, sum tú veitst, eru hinir elstu fólksins og umsjónarmenn tess! Tak teir so við tær til samkomutjaldið og lat teir standa hjá tær har! |
|
| 17 | So skal Eg koma niður og tosa við teg har, og Eg skal taka av Andanum, sum á tær er, og lata koma á teir, so teir kunnu bera byrðina av fólkinum saman við tær, og tú ikki noyðist at bera hana einsamallur. |
|
| 18 | Og við fólkið skalt tú siga: "Halgið tykkum til í morgin! So skulu tit fáa kjøt at eta - við tað at tit hava grátið fyri oyrum HARRANS og sagt: "Høvdu vit bert havt kjøt at etið! Vit høvdu tað jú betri í Egyptalandi!" - Nú skal HARRIN geva tykkum kjøt, so tit fáa etið |
|
| 19 | - og tað ikki bert ein dag ella tveir ella fimm ella tíggju ella tjúgu dagar, |
|
| 20 | men ein heilan mánað, inntil tit ikki tola roykin av tí longur, og tykkum býður ímóti - aftur fyri at tit hava vanvirt HARRAN, sum er mitt ímillum tykkara, og grátið fyri ásjón Hansara og sagt: "Hví mundu vit fara út av Egyptalandi!""" |
|
| 21 | Móses svaraði: "600 000 mans til gongu er hetta fólk í tali, sum eg havi rundan um meg, og Tú sigur: "Eg skal fáa teimum kjøt, so tey hava nóg mikið at eta ein heilan mánað!" |
|
| 22 | Er tá so nógv av smáfæi og neytum at drepa til teirra, at tað kann røkka til! Ella skal allur fiskurin í sjónum verða savnaður saman til teirra, so tað kann røkka til!" |
|
| 23 | HARRIN svaraði Mósesi: "Er armur HARRANS styttur! Nú skalt tú fáa at síggja, um tær fer at gangast, sum Eg havi sagt, ella ikki!" |
|
| 24 | Móses fór nú út og kunngjørdi fólkinum orð HARRANS. Síðani savnaði hann saman 70 av hinum elstu fólksins og bað teir standa rundan um samkomutjaldið. |
|
| 25 | Tá kom HARRIN niður í skýnum og talaði við hann, og Hann tók av Andanum, sum á honum var, og læt koma á hinar 70 elstu. Og táið Andin hvíldi á teimum, profeteraðu teir; men tað hendi teir ikki uppaftur. |
|
| 26 | Men tveir menn høvdu verið eftir í tilhaldinum; annar æt Eldad, og annar Medad. Eisini á teir kom Andin, tí teir vóru ímillum teirra, ið uppskrivaðir vóru, men vóru ikki farnir út til tjaldið; nú fóru teir at profetera í tilhaldinum. |
|
| 27 | Tá kom ein ungur drongur rennandi út og segði Mósesi frá hesum: "Eldad og Medad eru farnir at profetera í tilhaldinum!" |
|
| 28 | Josva, sonur Nun, sum hevði gingið Mósesi til handa, frá tí hann var ungur, segði tá: "Móses, harri mín, forbjóða teimum tað!" |
|
| 29 | Men Móses segði við hann: "Ert tú øvundsjúkur fyri meg? Eg vildi, at alt fólk HARRANS var profetar, eg vildi, at HARRIN skuldi lagt Anda Sín á tey!" |
|
| 30 | So fór Móses inn aftur í tilhaldið, hann og hinir elstu í Ísrael. |
|
| 31 | Tá brast á stormur frá HARRANUM; hann hevði lynghøsn við sær inn av havinum og bar tey inn yvir tilhaldið og so langt sum eina dagsferð í allar ættir rundan um tilhaldið - og einar tvær alin upp frá jørðini. |
|
| 32 | Tá fór fólkið undir at taka lynghøsnini - allan tann dagin, alla náttina og allan dagin eftir; eingin tók minni enn tíggju homerar. Og tey breiddu tey út rundan um tilhaldið. |
|
| 33 | Men meðan kjøtið enn var ímillum tenn teirra - áðrenn tað var uppetið - tendraðist vreiði HARRANS móti fólkinum, og HARRIN læt ógvuliga mong falla millum fólkið. |
|
| 34 | Tí kallaðu tey hetta staðið Kibrot-Hatta’ava; tí har jarðaðu teir tey, ið marglátin høvdu verið. |
|
| 35 | Úr Kibrot-Hatta’ava fór fólkið til Hazerot, og tey gjørdu steðg í Hazerot. |
|
|
