| 1 | Spádómurin, ið opinberaður varð Habakkuk profeti. |
|
| 2 | Hvussu leingi, HARRI, skal eg kalla, uttan at Tú hoyrir? Eg rópi til Tín undan yvirgangi, og Tú frelsir ikki! |
|
| 3 | Hví letur Tú meg skoða óndskap, og hvussu fært Tú sjálvur sæð slíka órættvísi? Oyðing og yvirgangur standa fyri eygum mínum; av tí koma trætur, og stríð reisist upp. |
|
| 4 | Tí er lógin máttleys, og rætturin sleppur aldri fram; tí gudleysir kringseta hin rættvísa - tí kemur rætturin fram rangvørgur. |
|
| 5 | Hyggið rundan um tykkum millum tjóðirnar, og óttist, ja, óttist! Tí verk geri Eg á tykkara døgum - tit høvdu ikki trúð tí, um sagt varð tykkum frá tí. |
|
| 6 | Tí Eg lati Kaldearar reisast, hitt grumma og raska fólkið, ið fer fram um alla jørðina at taka í ogn bústaðir, sum er ogn annara. |
|
| 7 | Øgiligt og ræðuligt er tað; frá sær sjálvum tekur tað rætt sín og stórleika sín. |
|
| 8 | Hestar tess eru kvikari enn leopardar og renna skjótari enn úlvar á kvøldi; hestmenn tess koma við rúkandi ferð, ja, úr fjarløgu koma hestmenn tess; teir flúgva sum ørnin, táið hon skjýtur seg niður á rán sítt. |
|
| 9 | Allir koma teir at gera yvirgangsverk; hugurin til bardaga drívur teir fram; teir savna fangar sum sand. |
|
| 10 | Teir spotta kongar, og høvdingar eru teimum til látur; teir læa at hvørjum verndarvirki; teir dunga upp mold móti tí og taka tað. |
|
| 11 | So fúka teir avstað sum vindurin, halda fram - og draga skyld oman yvir seg; styrki sína hava teir til gud. |
|
| 12 | Ert Tú ikki frá fornum tíðum HARRIN Gud mín, heilagi mín! - Vit skulu ikki doyggja. HARRI! Til at fullføra dóm hevur Tú sett teir. Tú, klettur okkara! Til at revsa hevur Tú givið teimum vald. |
|
| 13 | Tú, hvørs eygu eru rein, so Tú fært ikki hugt uppá ilt, og sum ikki orkar at síggja neyð - hví hyggur Tú at trúleysum, hví ert Tú tigandi, táið hin gudleysi forkemur honum, ið rættvísari er enn hann? |
|
| 14 | Tú hevur jú gjørt við menniskju sum við fiskarnar í sjónum, sum við skriðdýrini, ið ongan harra hava! |
|
| 15 | Teir draga tey øll upp við ongli sínum, savna tey í nót sína og sanka tey í garn sítt; tí eru teir fróir og fegnast. |
|
| 16 | Tí ofra teir til nót sína og brenna roykilsi fyri garni sínum; við teimum verður jú lutur teirra feitur, og føði teirra sterk. |
|
| 17 | Men skulu teir fyri tað framvegis sleppa at tøma nót sína og uttan íhald drepa fólkasløg og ikki eira! |
|
|
